Chelsea FC jest Klubowym Mistrzem Świata – ale ten tytuł jest błędny

Z tego pierwszego finału Mistrzostw Świata pomiędzy dwoma klubami w Nowym Jorku napływają surrealistyczne obrazy. Donald Trump przylatuje helikopterem z jednego ze swoich klubów golfowych na krótko przed rozpoczęciem meczu w niedzielne popołudnie. Prezydent USA ogląda później mecz Paris Saint-Germain z Chelsea FC pomiędzy swoją żoną Melanią a Giannim Infantino, prezesem FIFA. Trump wręcza trofeum piłkarzom Chelsea po meczu, a także inne trofea, takie jak to dla najlepszego piłkarza turnieju, Cole'owi Palmerowi – i stoi pośrodku drużyny Chelsea podczas późniejszego świętowania, klaszcząc.

I oczywiście: gigantyczne widowiska przed meczem, w przerwie i po nim, z takimi gwiazdami jak Robbie Williams i Coldplay; piłkarze maszerujący niczym gladiatorzy, jeden po drugim, na wyprzedany MetLife Stadium, który zgromadził ponad 80 000 widzów; minutowa przerwa w środku drugiej połowy, służąca zalaniu boiska wodą; chaos i epickie wydarzenia czekające na kibiców w drodze na stadion, którym stawili czoła z zadziwiającym opanowaniem; a na koniec wyjątkowo jednostronny finał z niespodziewanym zwycięzcą.

Oczekiwano, że PSG zdobędzie piąty tytuł w tym sezonie. Zaledwie kilka tygodni temu paryski klub rozgromił Inter Mediolan 5:0 w finale Ligi Mistrzów. A zaledwie kilka dni minęło od ich zwycięstwa 4:0 nad Realem Madryt w półfinale Klubowych Mistrzostw Świata.

Jednak już po kilku minutach finału przecierasz oczy ze zdumienia. Chelsea naciska, kombinuje i dominuje jak PSG; PSG goni piłkę, a ich przeciwnicy, jak ostatnio Inter Mediolan i Real Madryt. Palmer strzela dwa gole na początku, niemal identycznie, dobrze wymierzonym strzałem wewnętrzną stroną stopy, i asystuje João Pedro na 3:0 jeszcze przed przerwą. A Infantino, siedzący na trybunach, musi mieć nadzieję, że Trump nie rozumie, co oznacza zwycięstwo 3:0 w futbolu – w przeciwieństwie do futbolu amerykańskiego, zazwyczaj jest to czynnik decydujący.

W drugiej połowie Chelsea pewnie utrzymywała prowadzenie. Lewy obrońca Marc Cucurella, długowłosy Hiszpan, który zaliczył legendarną akcję wręcz w ćwierćfinale Euro 2024 przeciwko Niemcom , tak bardzo starał się budować swoją reputację kontrowersyjnej postaci, że piłkarze PSG jeden po drugim tracili zimną krew – a João Neves otrzymał czerwoną kartkę tuż przed końcowym gwizdkiem za wyrwanie Cucurelli włosów. Po końcowym gwizdku na tym potężnym stadionie futbolu amerykańskiego doszło do kilku bójek. Uczestniczyli w nich trener PSG Luis Enrique i inni przedstawiciele klubu, którzy ponieśli bolesną porażkę.

Chelsea niekoniecznie jest najlepszą drużyną klubową na świecie, ale oficjalnie jest pierwszym mistrzem świata w nowym formacie z 32 uczestnikami. Nie PSG, Manchester City, Real Madryt, Bayern Monachium ani Inter Mediolan, które wszystkie były uważane za silniejsze. Nie Liverpool i Arsenal, które w tym sezonie Premier League były lepsze od Chelsea, ani tym bardziej Barcelona i Napoli, mistrzowie Hiszpanii i Włoch, których zabrakło na Klubowych Mistrzostwach Świata. Jednak Chelsea, jako zwycięzca Ligi Mistrzów 2021, była tam obecna.

To triumf w Mistrzostwach Świata może wydawać się mylący, ale w tym sukcesie kryje się pewna logika: Chelsea nie przegrała finału w ciągu ostatnich piętnastu lat w Lidze Mistrzów (2012 i 2021), Lidze Europy (2013 i 2019), Conference League (2025) ani Klubowych Mistrzostwach Świata (2021 i 2025), a przy okazji pokonała kilka wysoko notowanych drużyn.

Chelsea jest więc godnym zwycięzcą Klubowych Mistrzostw Świata, z pulą nagród wynoszącą miliard dolarów . Klub zarobił około 140 milionów dolarów, wliczając w to premię za podpisanie kontraktu. Nieźle jak na zwycięstwo z Los Angeles FC, porażkę z Flamengo i zwycięstwo nad Tunisem w fazie grupowej, zwycięstwo w 1/8 finału po dogrywce z Benficą oraz zwycięstwa nad Palmeiras i Fluminense w drodze do finału z PSG. „To wspaniałe uczucie być najlepszą drużyną na świecie” – powiedział później Cole Palmer.

Obok rozgrywającego Enzo Fernandeza, Palmer jest jedną z kluczowych postaci w drużynie, która wydaje się być dość chaotycznie złożona i zajęła dopiero czwarte miejsce w Premier League. „Klub stworzony przez Frankensteina” – napisał niedawno „Süddeutsche Zeitung” o Chelsea. Krążą zabawne memy o autobusie drużyny, który musi mieć nawet pięć pięter, biorąc pod uwagę liczebność drużyny. Czy jest tam 43, 46, 55 zawodników? Pięciu czy dziewięciu bramkarzy? W każdym razie, to koncepcja transferowa, niczym bazar piłkarzy, z mnóstwem zaparkowanych gdzieś piłkarzy. Chelsea wydała około dwóch miliardów franków szwajcarskich na same transfery w ciągu ostatnich pięciu lat.

1 lipca João Pedro przybył z Brighton za około 65 milionów franków szwajcarskich. Od razu zaznaczył swoją obecność, strzelając dwa gole w półfinale przeciwko Fluminense i jednego w finale przeciwko PSG. Nie uwzględniono jeszcze najnowszego nabytku, Jamiego Gittensa z Borussii Dortmund, również pozyskanego za ponad 60 milionów franków szwajcarskich, jako mniej więcej czternastego zawodnika ofensywnego – z których ponad połowa ma zniknąć z kadry w ciągu dwóch miesięcy.

Aktywizm Chelsea FC szkodzi branży; Europejska Federacja Piłki Nożnej UEFA niedawno nałożyła na klub karę w wysokości 20 milionów franków szwajcarskich z powodu jego złej sytuacji finansowej. Ale co to obchodzi Chelsea?

To z pewnością niezwykłe osiągnięcie włoskiego trenera i taktyka Enzo Mareski, który stworzył drużynę z tak imponującej liczby zawodników, którzy potrafią grać tak przekonująco, jak w meczu z Paryżem. „Powiedziałem piłkarzom, że powinni być dumni” – mówi trener. „Te Klubowe Mistrzostwa Świata będą jeszcze ważniejsze niż Liga Mistrzów. A teraz jesteśmy mistrzami świata”. Odpowiedni herb będzie zdobił koszulki Chelsea przez kolejne cztery lata.