Stevie Wonder obala miejską legendę o swojej pozornej ślepocie podczas koncertu.

Jeśli pijesz, nie zmyślaj kłamstw. Tak musiał pomyśleć Stevie Wonder , kiedy uświadomił sobie, że ponad pół wieku po rozpoczęciu kariery muzycznej wciąż są ludzie, którzy upierają się, że kłamie, mówiąc, że jest niewidomy. Przynajmniej on przyjmuje to z humorem.

Podczas koncertu w ramach trasy „Love, Light and Song” w Cardiff w Walii piosenkarz zakpił z utrzymującej się plotki, mówiąc publiczności: „Muszę wam powiedzieć coś, o czym myślałem: kiedy chcę, żeby świat się dowiedział? Ale chciałem to powiedzieć już teraz. Wiecie, jakie krążyły plotki o tym, że w ogóle potrafię widzieć i tak dalej? Serio, zaraz się dowiecie ”.

Ku śmiechowi publiczności, wokalista, autor tekstów i multiinstrumentalista kontynuował: „Prawda jest taka, że wkrótce po urodzeniu oślepłem. To było błogosławieństwo, ponieważ pozwoliło mi spojrzeć na świat z perspektywy prawdy, z prawdziwym widzeniem. To znaczy widzieć ludzi w ich duchu, a nie w ich wyglądzie. Nie w ich kolorze, ale w kolorze ich duszy”.

Podczas kolejnego koncertu, w zeszłą sobotę w Hyde Parku, artysta zażartował ze swojej ślepoty. Po wejściu na scenę miał na sobie biały szlafrok z naszytymi po bokach portretami Johna Lennona i Marvina Gaye'a. Wskazując na jeden z nich, Stevie powiedział do fanów: „To Marvin Gaye”, ale szybko zorientował się, że pokazuje twarz Johna i powiedział: „Przepraszam, jestem niewidomy”, co wywołało śmiech licznie zgromadzonej publiczności.

Wonder zawsze był gadatliwy, jeśli chodzi o swoją ślepotę. W 2016 roku, ogłaszając zwycięstwo Eda Sheerana w kategorii Piosenki Roku na gali Grammy, zażartował ze swoim partnerem scenicznym, otwierając kopertę: „Nie da się tego przeczytać. Nie da się przeczytać brajla. Na-na-na-na-na-na”.

Podczas występu w programie The Late Show z Davidem Lettermanem w 2015 roku wymienił największe zalety bycia niewidomym. „Jedną z nich jest to, że możesz udawać, że nic nie widzisz, podczas gdy tak naprawdę widzisz. Możesz też mówić, że czegoś nie widziałeś, gdy widziałeś”.

W wywiadzie sprzed lat artysta stwierdził: „Nigdy nie uważałem, że bycie niewidomym jest wadą, ani że bycie czarnoskórym jest wadą. Jestem, kim jestem. Kocham siebie taką, jaka jestem. I nie mówię tego egoistycznie: cieszę się, że Bóg pozwolił mi wziąć to, co mam, i coś z tym zrobić”.

Jego optymizm życiowy narodził się w dzieciństwie. Opowiadając o swojej drodze z dziennikarzem Wesleyem Morrisem i Barackiem Obamą w 2024 roku w podcaście „The Wonder of Stevie”, Wonder powiedział: „Urodziłem się. Wkrótce potem oślepłem. Moja mama przeszła przez wiele różnych rzeczy, więc moje doświadczenie z tym było głębokie. Moja mama płakała każdej nocy, a ja kiedyś jej powiedziałem: »Mamo, nie powinnaś płakać; boli mnie od ciebie głowa. Może Bóg ma dla mnie coś ważniejszego«”.

Urodził się 13 maja 1950 roku jako Stevland Hardaway Judkins i przyjął nazwisko Morris po matce. Urodzony sześć tygodni przed terminem, cierpiał na powikłanie zwane retinopatią wcześniaczą , które spowodowało całkowitą utratę wzroku. To zmusiło go do rozwinięcia wyostrzonego zmysłu muzycznego i szczególnego kontaktu z dźwiękiem.

Wychowywany w skromnej rodzinie z Detroit, zaczął grać ze słuchu na harmonijce, perkusji i pianinie, a już w wieku 10 lat komponował piosenki. Kilka miesięcy później odkrył go Ronnie White z zespołu The Miracles, który przedstawił go prezesowi Motown Records, Berry'emu Gordy'emu, który nadał mu przydomek „Little Stevie Wonder” i podpisał z nim kontrakt ze swoją wytwórnią.

W wieku 13 lat wydała swój debiutancki album „Recorded Live: The 12 Year Old Genius”, a singiel „Fingertips (Pt. 2)” odniósł tak wielki sukces, że stała się najmłodszym przebojem numer jeden w historii Billboardu. Jej kariera trwała, a ona sama osiągnęła status legendy dzięki takim arcydziełom jak „Talking Book”, „Innervisions”, „Fulfillingness, First Finale” i „Songs in the Key of Life”.

W ciągu swojej kariery sprzedał ponad 100 milionów płyt i jest jednym z najczęściej nagradzanych artystów w historii. Zdobył 25 nagród Grammy, w tym trzy z rzędu za Album Roku (1974, 1975 i 1977), co jest bezprecedensowym osiągnięciem. W 1989 roku został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame, a w 2014 roku otrzymał Prezydencki Medal Wolności, najwyższe odznaczenie cywilne w Stanach Zjednoczonych.