Jackpot w wysokości 1,128 miliarda dolarów: 500 najbogatszych Francuzów w ciągu 3 dekad pomnożyło swój majątek 14-krotnie

Gdzie znaleźć 40 miliardów euro, pyta François Bayrou. Spośród wszystkich możliwych dróg, możemy zasugerować premierowi przejrzenie najnowszego numeru „Challenges” . Magazyn opublikował w czwartek, 10 lipca, swój tradycyjny ranking 500 największych fortun we Francji . Już na pierwszych stronach dowiadujemy się, że od czasu wyboru Emmanuela Macrona w 2017 roku liczba milionerów we Francji wzrosła z 2 milionów do 2,9 miliona, co czyni kraj „mistrzem świata milionerów”, jak głosi tytuł magazynu. Szkoda, że ​​tygodnik nie zestawia tej liczby z jeszcze bardziej rekordową liczbą osób ubogich, która w 2023 roku we Francji zbliży się do 10 milionów, co oznacza wzrost o 650 000 w ciągu roku…

Kilka stron dalej w końcu dotarliśmy do rankingu, a bardzo dobrym pomysłem rocznika 2025 było systematyczne porównanie danych z danymi z 1996 roku. Wynik jest pouczający, prosty, wygląda jak raport napisany przez Oxfam , organizację pozarządową, która twierdzi, że „mobilizuje siłę obywateli do walki z ubóstwem” . W 1996 roku było 16 miliarderów, dziś jest ich 145. Z 80 do 1128 miliardów euro, łączny majątek „500” gwałtownie wzrósł, mnożąc się 14-krotnie – obliczył tygodnik.

A jeśli weźmiemy pod uwagę tylko 10 najbogatszych, ich majątek wzrósł 24-krotnie w tym okresie . Niecałe 30 lat temu majątek ultrabogatych stanowił 6% PKB. W 2024 roku wynosił 42%. W 1996 roku najbogatszą rodziną we Francji była rodzina Mulliez (imperium Auchan) z majątkiem o wartości 5,5 miliarda euro , podczas gdy Bernard Arnault osiągnął szczyt na poziomie 203 miliardów w 2023 roku, co oznacza spadek zadłużenia, pozostawiając pierwsze miejsce na podium rodzinie Hermès, na czele której stoi 163,4 miliarda euro. Cécile Duflot, dyrektor Oxfam France, złagodziła zmianę losu grupy LVMH i jej szefa: „Gdybyśmy zabrali mu 99% majątku, Bernard Arnault nadal byłby miliarderem”.

Challenge jasno zaznacza, że ​​majątek członków rankingu ma charakter „profesjonalny”. Pochodzi on z udziałów w spółkach holdingowych, które same posiadają udziały w przedsiębiorstwach. Challenge wskazuje, że za pośrednictwem kilku firm rodzinnych (w szczególności Agache), Arnaultowie posiadają 48% udziałów w LVMH , co stanowi większość ich majątku.

Według Komitetu ds. Reformy Podatku Kapitałowego, te tak zwane aktywa „profesjonalne” stanowią co najmniej 66% majątku 380 najbogatszych gospodarstw domowych . Aktywa te nie są jednak opodatkowane – ani nie podlegały podatkowi od majątku (ISF) – ponieważ nie stanowią „dochodu” w rozumieniu organów podatkowych. W związku z tym rodzina Arnault wypłaciła sobie w zeszłym roku 3,1 miliarda euro dywidend, które nie będą opodatkowane, ponieważ są one przechowywane w spółkach holdingowych, a Europa zakazała jakiegokolwiek opodatkowania między spółką dominującą a spółkami zależnymi (co nie ma miejsca w Stanach Zjednoczonych).

„Pozwala to na przykład miliarderom finansować swój styl życia kredytami bankowymi, a więc wciąż bez dochodów, korzystając jedynie z gwarancji zapewnianych przez ich aktywa finansowe. To jedna z wielu technik, dzięki którym holdingi unikają płacenia podatków” – wyjaśniła Layla Yakoub, szefowa działu sprawiedliwości podatkowej i walki z nierównościami w Oxfam. Właśnie na tym polegał podatek Zucmana , odrzucony w zeszłym miesiącu przez Senat: jego podstawą są aktywa zawodowe.

Opodatkowanie aktywów zawodowych wydaje się tym pilniejsze, że potwierdzono w raporcie z dochodzenia Senatu, że pomoc państwa we wszystkich formach dla przedsiębiorstw kosztowała 211 miliardów euro w 2023 roku. „ Przeszliśmy od państwa opiekuńczego z końca II wojny światowej, z ubezpieczeniami społecznymi, emeryturami... do państwa opiekuńczego dla dużych firm ” – wyjaśnia Maxime Combes.

„ W przypadku każdego problemu, z jakim się borykają, domagają się pomocy: wybory Trumpa, wojna na Ukrainie, zagrożenie klimatyczne, konieczność dekarbonizacji... Biorą pieniądze i sprzeciwiają się jakimkolwiek warunkowościom i kontroli, a w zamian uważają, że nic nie są winni społeczności ” – ubolewa ekonomista, współautor książki Un Pognon de Dingue, mais pour qui? (Szalone pieniądze, ale dla kogo? ).