„Przez całe życie musiałam udowadniać ludziom, że się mylą w moim przypadku”: Hannah Hampton, bramkarka reprezentacji Anglii z silnym zezem, mści się

W czwartek wieczorem, okrzyknięta bohaterką narodową, Hannah Hampton zachowała powagę. Po awansie Trzech Lwic do półfinału Mistrzostw Europy ze Szwecją (2:2, 3:2 w rzutach karnych) , 24-letnia bramkarka, uznana za najlepszą zawodniczkę meczu po obronie dwóch rzutów karnych, opowiedziała mediom o wyzwaniach, z jakimi musiała się zmierzyć w reprezentacji: „Miałam trudne lata w reprezentacji. Moi koledzy z drużyny wiedzą, jak ciężko pracowałam, jak trudne to było i jak bardzo pomogli mi znów poczuć się szczęśliwą, nosząc tę koszulkę”.

Hampton pośrednio nawiązywała do jej wykluczenia z gry pod koniec 2022 roku przez trenerkę Sarinę Wiegman, z powodu, jak donosi „Guardian” , problemów z zachowaniem, którym kobieta zawsze zaprzeczała. Następnie bramkarka Chelsea musiała wyjść z cienia niezwykle popularnej Mary Earps (32 lata), która odegrała kluczową rolę w mistrzostwach Europy kobiet w Anglii w 2022 roku, zanim z hukiem ogłosiła zakończenie kariery w reprezentacji pod koniec maja, gdy zdała sobie sprawę, że jej młoda rywalka będzie teraz w wyjściowym składzie.

Mimo że jej wprowadzenie na pozycję numer 1 odbyło się w chaotycznym kontekście, Hampton prezentowała przekonujące występy w Szwajcarii. Dynamika podobna do tej, której doświadczyła na poziomie klubowym, jak mówi obrończyni Ève Périsset, która grała z nią w Londynie do stycznia : „W Chelsea było tak samo. Hannah przyszła w 2023 roku jako numer 3, a skończyła jako numer 1. To superzawodniczka, która podczas meczów przekazywała nam swoją niechęć do porażek”.

„Już w bardzo młodym wieku powiedziano mi, że nie będę w stanie grać w piłkę nożną na wysokim poziomie”.

Stan umysłu pełen waleczności, o którego pochodzeniu wspomniała na konferencji prasowej 20 czerwca: „Przez całe życie musiałam udowadniać, że ludzie się co do mnie mylą. W bardzo młodym wieku mówiono mi, że nie będę w stanie grać w piłkę nożną na wysokim poziomie, a jednak stoję tu, przed wami”.

W wieku 12 lat, gdy Hampton grała w Stoke City, lekarze zdiagnozowali u niej poważnego zeza, który upośledzał jej percepcję głębi i uniemożliwiał jej grę zawodową. Okazało się to błędne, ponieważ chociaż wada wzroku bramkarki The Blues czasami utrudnia jej codzienne życie (na przykład ma problem z napełnieniem szklanki wody bez trzymania jej w dłoni), nigdy nie przeszkadza jej to podczas meczów.

„Mózg zawsze zapewnia rekompensatę, inne punkty odniesienia dla osób cierpiących na zaburzenia widzenia”.

„Nigdy nie zauważyłem, żeby Hannah miała najmniejsze trudności z zarządzaniem głębią” – potwierdza Camille Abily, asystentka trenera Chelsea . „Nigdy nawet nie rozmawialiśmy z nią na ten temat. Hannah ma doskonałą pracę nóg i zawsze dobrze ustawia się na linii…” Ta obserwacja nie zaskakuje ortoptystki Vivien Vasseur, która pracuje z wybitnymi sportowcami w Fundacji Rothschilda: „Jak widzieliśmy na przykład u Floriana Cazenave, który mógł kontynuować karierę rugby po utracie oka, mózg zawsze ostatecznie zapewnia kompensację, inne punkty odniesienia dla osób cierpiących na zaburzenia wzroku. Ten proces pozwala osobom z zezem mieć widzenie trójwymiarowe, które jest z pewnością pogorszone, ale ostatecznie zbliżone do widzenia osób bez zeza”. Korekcja mózgu, która w przypadku Hamptona wyraźnie pomogła wzmocnić jego zasoby mentalne.