Minneapolis nie żałuje śmierci George’a Floyda

Chciałbym, żeby było inaczej.

Chciałbym, żeby pięć lat po tym, jak były policjant z Minneapolis Derick Chauvin zamordował George'a Floyda w Memorial Day w 2020 roku, miasto mogło wskazać na wiele, wiele rzeczy, które zmieniły się w wyniku oburzenia.

Chciałbym, żeby pięć lat po światowym powstaniu i proteście, które rozpoczęły się tutaj, Minneapolis było innym miastem, z lepszą policją, lepszym bezpieczeństwem publicznym i w lepszym położeniu, jeśli chodzi o walkę z długotrwałymi nierównościami rasowymi .

Chciałbym móc powiedzieć, że Minneapolis żałowało morderstwa George'a Floyda i że pracowaliśmy szybko — a potem konsekwentnie kontynuowaliśmy pracę — aby rozwiązać systemowe problemy policji i rasy, luki w rozwoju i możliwościach dzielnic, narracje medialne, które tuszują wiele z tych problemów. Chciałbym móc powiedzieć, że miasto stanęło na wysokości zadania, zmieniło sytuację i stało się wiodącym przykładem tego, jak radzić sobie z przemocą policji dla reszty kraju.

Ale Minneapolis się nie zmieniło i nie żałuje tego.

Czy miasto jest inne pięć lat później? Zdecydowanie. Ale nie, jeśli chodzi o liberalne podstawy, które definiowały, i w wielu aspektach nadal definiują, Minnesotę jako „ Jim Crow Północy ”. I z pewnością nie na tyle, aby udowodnić, że cokolwiek się zmieniło.

Mieszkańcy Minneapolis na różne sposoby pracowali po zamieszkach społecznych. Był bardzo krótki czas, zaraz po protestach i brutalnej reakcji policji, kiedy jaskrawe murale zdobiły tablice pokrywające zniszczone budynki, sąsiedzi połączyli się w celu nowych prób utworzenia sieci wzajemnej pomocy, a kwiaty i hołdy wypełniły obecnie historyczne miejsce przy Chicago i 38th. Nawet najbardziej cyniczni ludzie w Minneapolis próbowali spojrzeć na potencjalną przyszłość miasta, w którym zamordowano George'a Floyda, a wszyscy, od polityki stanowej i krajowej, po media informacyjne, po lokalne korporacje, rzucili się, aby złożyć nowe obietnice poprawy sytuacji czarnoskórych i innych zmarginalizowanych mieszkańców.

Ale jak wiele rebelii w fikcji i rzeczywistości, imperium szybko odpowiedziało na próby zmiany, a większość miasta podporządkowała się. Ludzie pracujący nad zmianą szybko zauważyli, że furia i odwet białej kruchości są tak samo systemowe, jak i indywidualistyczne.

Władze Minneapolis i ich zwolennicy natychmiast wykonali własną pracę, aby wesprzeć departament policji, podczas gdy wielu funkcjonariuszy koordynowało masowo swoje działania , aby przejść na emeryturę z roszczeniami dotyczącymi PTSD — lub „medycznego”, jak czasami to kodują. Zdumiewające 144 funkcjonariuszy MPD otrzymało ugody na łączną kwotę ponad 22,2 miliona dolarów , nawet funkcjonariusze z wcześniejszymi kartotekami wykroczeń. Ci sami liderzy wykorzystali różne części miejskiej biurokracji, takie jak Komisja Karty Minneapolis, aby uwikłać proces reformy policji, a także wykorzystali duże sumy pieniędzy na sfinansowanie lokalnego Komitetu Akcji Politycznej, który rozpowszechniał dezinformację na temat reformy. „Defund the Police”, argumentowali, w jakiś sposób oznaczało, że metro z dnia na dzień popadnie w bezprawie. Nic dziwnego, że krajowe grupy konserwatywne nadal wzmacniały i rozszerzały przekaz wzbudzający strach, i nic dziwnego, że lata po zamieszkach społecznych wielu nadal twierdzi, że Minneapolis pozbawiło policję funduszy, pomimo że budżet MPD na rok 2025 był dwukrotnie większy niż w 2014 roku.

Kiedy w 2021 roku odbyły się kolejne wybory miejskie, naciski polityczne nie tylko sprawiły, że departament policji się nie zmienił, ale również nie zmienił się urzędujący burmistrz, a Minneapolis zagłosowało za przyjęciem poprawki miejskiej, zgodnie z którą rada miejska wzywająca do reform również będzie miała mniejsze uprawnienia. Cztery lata później ten sam PAC nadal pozostaje ważnym motorem lokalnej polityki i wyborów.

Co więcej, ujawnienia lat rażącego zachowania MPD , bezsprzecznie ujawnione w raporcie federalnego Departamentu Sprawiedliwości i raporcie stanowego Departamentu Praw Człowieka, które doprowadziły do ​​dwóch odrębnych dekretów zgody w celu wymuszenia radykalnych zmian (aż do czasu, gdy prezydent Trump uchylił dekret federalny w tym tygodniu, pozostawiając dekret stanowy), okazały się mieć wystarczające znaczenie, aby być czymś więcej niż okazjonalnymi tematami do rozmów w lokalnej polityce w ciągu ostatnich kilku lat. Przykładem jest kandydat do Rady Miasta Soren Stevenson, który został postrzelony w twarz nieśmiercionośną amunicją, gdy policja zaostrzyła przemoc podczas protestów; Stevenson stracił w wyniku tego oko, a funkcjonariusz, który go postrzelił, nigdy nie został ukarany i nadal służy w policji.

Wiele korporacji, które szybko zobowiązały się do zatrudniania nowych pracowników i finansowania spraw BIPOC, wykorzystało okazję, aby po prostu przeznaczyć część istniejącego finansowania na organizacje i wydarzenia artystyczne i kulturalne. Te same firmy wykorzystują teraz swoje wycofania DEI, aby całkowicie wyeliminować większość swoich darowizn korporacyjnych. Wiele osób zwróciło uwagę na fakt, że Target zlecił wykonanie murali przedstawiających pięści władzy w swojej siedzibie przy Lake Street, która została splądrowana podczas zamieszek, co stanowi jaskrawy kontrast z publicznym wycofaniem przez firmę jej inicjatyw DEI.

Regionalne media informacyjne, same będące celem protestów powstańczych, dokonały kilku długo oczekiwanych zatrudnień w zakresie różnorodności i krótko zastanawiały się na głos, czy powinny traktować wszystko, co mówi policja, jako niepodważalne fakty — reporterzy w końcu pierwotnie przyjęli raport MPD, że śmierć Floyda była po prostu „incydentem medycznym” i odeszli od historii, dopóki nagranie nie zaczęło rozprzestrzeniać się w mediach społecznościowych — od tego czasu są wiernym sojusznikiem w kierowaniu znaczącą reformą, z przekrzywionym obustronnym relacjonowaniem i komentarzami. Ich zwiększenie liczby historii i punktów widzenia na rocznicę morderstwa Floyda podkreśla sensacyjny charakter ich obecnego relacjonowania i brak zmian w codziennych relacjach.

Były szef policji zaledwie w zeszłym tygodniu odbył rundę lokalnych wiadomości, aby promować swoją nową książkę, bez ironii zatytułowaną „Securing Justice for the Murder of George Floyd”, z niewielkim oporem. Obecny szef policji rutynowo otrzymuje podobne relacje bez oporu, posuwając się nawet do stwierdzenia, bez nagany, podczas niedawnego wydarzenia prasowego , że policja jest tymi, którzy „zaczynają się leczyć, to było długie pięć lat”.

Moje dzieci były naprawdę małe, gdy popiół ze spalonego Minneapolis Police Third Precinct spadł na nasze podwórko przy ulicy. Teraz podwoiły swój wiek, ale podczas gdy one zmieniały się wielokrotnie, rok po roku, miasto wokół nich nie.

Chciałbym móc wskazać na zreformowaną policję, ale jedyne znaczące zmiany w policji w Minneapolis polegają na tym, że liczba zatrudnionych funkcjonariuszy jest rekordowo niska, że ​​coraz więcej osób (nie tylko mieszkańców BIPOC) opowiada historie o policjantach, którzy mają coś do powiedzenia, oraz że miasto wciąż powraca do wcześniejszych, niższych poziomów przestępczości .

Chciałbym móc wskazać nowy, solidny róg Minnehaha i Lake Street, gdzie skazany na zagładę Trzeci Posterunek wciąż szpeci róg, ale nie możemy. Barykady nadal pozostają, mimo że właśnie nałożono nową osłonę na ogrodzenie z siatki łańcuchowej.

Chciałbym, abyśmy mogli wskazać George Floyd Square zarówno jako miejsce upamiętnienia tego, co się wydarzyło, jak i historii, ale także jako miejsce, w którym można pokazać zmianę kierunku miasta. Ale nie możemy. Członkowie społeczności są jedynymi, którzy sprawują pieczę nad historycznym miejscem George Floyd Square, oddolnym miejscem, które regularnie przyjmuje gości z całego kraju, którzy pielgrzymują, aby zobaczyć kolejny punkt zerowy w walce o współczesne prawa obywatelskie i przeciwko nim.

Jedno to powiedzieć przepraszam. Inna rzecz to żałować i iść naprzód ze zmianami. A Minneapolis nie zrobiło ani jednego, ani drugiego.