Uchwycenie topnienia lodowców za pomocą danych i sztuki

W surowych Górach Kaskadowych w stanie Waszyngton prawdopodobnie nikt nie zna tego lodowca lepiej niż Mauri Pelto, który mówi: „Moje życie zostało ukształtowane przez ten lód”.

Pelto, glacjolog i profesor Nichols College w Massachusetts, od ponad 40 lat powraca na tę odległą pustynię. „Zrobiliśmy 6000 pomiarów tego lodowca” – powiedział.

Dziś chrzęst kroków na śniegu dorównuje odgłosowi topniejącego lodu. „On ciągle topnieje” – powiedział. „Szczeliny się zmieniają. Słyszymy, jak woda płynie pod naszymi stopami”.

Pelto założył North Cascade Glacier Climate Project jako student w 1984 roku. Obiecał mierzyć te lodowce każdego lata przez 50 lat. To już 42. rok. W tym czasie lodowce zmieniły się bardziej niż on, kurcząc się o 40%. Niektóre zniknęły.

Prace Pelto zostały zaprezentowane przez NASA i wprowadzone do światowej bazy danych lodowców. Z 47 lodowców, które badał, powracając do nich co roku, 12, jak twierdzi, już nie istnieje, „dziewięć z nich w ciągu ostatnich pięciu lat”.

Klimatolodzy twierdzą, że cieplejsze lata i suchsze zimy, napędzane spalaniem paliw kopalnych, przyspieszają tę utratę. Siedem z dziesięciu najgorszych lat pod względem topnienia lodowców na świecie miało miejsce od 2010 roku, według Climate Central.

Albo po prostu zapytaj Mauriego Pelto, gdzie kiedyś był lód. „Prawie 15 metrów nad moją głową, zaledwie dekadę temu” – powiedział.

Lodowce to ziemskie wieże ciśnień, magazynujące 70% zasobów słodkiej wody, niezbędnej do picia, rolnictwa i zdrowia wielu ekosystemów. Wraz z ich topnieniem poziom mórz rośnie, a powodzie przybrzeżne stają się coraz poważniejsze.

Podczas swoich corocznych wędrówek po Górach Kaskadowych Północnych Pelto przeszedł prawie 9600 km i przespał 800 nocy w namiocie. „Mamy okno z widokiem” – powiedział o widoku. „To również jedno z tych miejsc, które są dla nas, jako rodziny, naprawdę wyjątkowe”.

Dołączyli do niego w terenie syn Ben, córka Jill, a teraz także dziewięciomiesięczna wnuczka Wren.

Jill Pelto spędziła 17 lat u boku ojca, ale nie ogranicza się tylko do gromadzenia danych. Jako dyrektor artystyczny projektu, maluje je. Dane, które ona i jej tata zmierzą, ostatecznie trafią do jej sztuki. „Dane to opowieść o czymś z realnego świata, a ta historia ma znaczenie i emocje” – powiedziała. „I właśnie to staram się przekazać w mojej sztuce”.

Jej akwarele to coś więcej niż tylko piękne krajobrazy; ukazują one naukę. Przyjrzyj się uważnie, a zobaczysz wykres słupkowy topnienia lodowca w Górach Kaskadowych Północnych. Jeden z nich, przedstawiający wzrost temperatury i utratę lodu, trafił na okładkę magazynu „Time”.

Jill powiedziała: „Myślę, że czasami, gdy ludzie widzą dane, następuje natychmiastowa reakcja, więc nie jest tak, że dane różnią się w jakiś sposób w mojej sztuce, ale coś w tym połączeniu może sprawiać, że ludzie stawiają mur i mówią: 'Och, nie mogę tego zrozumieć' albo 'Wiesz, to mnie nie interesuje'”.

Powiedziałem: „Przeciętny człowiek nie przeczyta raportu naukowego, ale zobaczy obraz. I to na niego oddziałuje w inny sposób”.

„Tak, zdecydowanie” – powiedziała Jill.

Jej sztuka dała jej ojcu nowy sposób na dzielenie się historią, którą nagrywał przez ostatnie 42 lata. Zmieniła również ich relację: „Robimy to teraz tak płynnie” – powiedziała Mauri.

„Macie wrażenie, że stanowicie jedną drużynę?” – zapytałem.

„Tak” – odpowiedział.

Jill dodała: „Ten większy projekt znaczy dla nas tak wiele i ukształtował nasze życie. Dlatego dzielenie się nim rok po roku jest czymś wyjątkowym”.

A teraz Mauri Pelto ma zaledwie osiem lat, by spełnić swoją 50-letnią obietnicę. Zapytany, jak to będzie, gdy nie będzie już wychodził na lodowce, Mauri odpowiedział: „Nie wiem, nie pamiętam, jak to było nie wychodzić tutaj. Ten krajobraz został ukształtowany przez lód, więc aby zrozumieć krajobraz i lód, trzeba po nim naprawdę chodzić”.

Więcej informacji:

Materiał przygotowany przez Chrisa Spindera we współpracy z Climate Central. Redaktor: Chris Jolly.

Zobacz także: