Stereolab, nieomylny i waleczny (★★★✩✩) i inne albumy tygodnia
Jedną z rzeczy, która od zawsze pozostawała niezmienna w DNA Stereolab, jest ich zaangażowanie polityczne. Rzadko uchylają się od swoich obowiązków w taki czy inny sposób, a tym razem dają to jasno do zrozumienia od samego początku, który brzmieniowo otwiera drzwi do zniekształceń chaosu na mniej niż minutę, by następnie przejść do godnej polecenia gamy przysmaków, z których większość jest rozpoznawalna, ale żadna nie jest niestrawna. Ma to swoją zaletę – lub nie – ponieważ ten Instant Holograms... oznacza jego powrót na scenę muzyczną po piętnastu latach milczenia.
Przeczytaj także Primavera Sound z Barcelony powiększyła swój skład o Wolf Alice Prasa europejska
Duet tworzony przez Laetitię Sadier i Tima Gane'a kontynuuje tworzenie tego brzmieniowo-ideologicznego menu. Choć popularność zdobyli w połowie lat dziewięćdziesiątych, zawsze podążali własną ścieżką, unikając odejścia w zapomnienie, choć kiedyś, być może tylko przez zbieg okoliczności, kojarzono ich z britpopem. W każdym razie formuła brzmienia pozostała niezmienna, niewątpliwie atrakcyjna, ale też niezmienna, z głosami, które przeplatają się ze sobą lub z charakterystycznym dźwiękowym kocem. Pop, funk, muzyka syntetyczna i rock łączą się w typowo stereofonicznych utworach, takich jak Colour television, Electrified teenybop! lub Vermona f transistor , gdzie dobrze skonstruowane melodie, w których słychać chłodny ton Sadiera, służą jego innej maksymie, czasami zbyt obecnej i niezmiennej: krytyce teraźniejszości, jej zastosowań i zwyczajów ( Esemplastic creeping eruption ).
Ci nowi purytanie ★★★★✩Pop-rockDomino Krzywe skrzydło
„Krzywe skrzydło”
Po sześcioletniej przerwie bracia Barnett powracają z muzyką, którą stopniowo stają się coraz bardziej wyrafinowaną. Tym razem szczegóły, często subtelne, tworzą urzekającą atmosferę, która oscyluje między powolnością i melodyjnością (Waiting or Bells ), energią ( A season in hell ) lub mieszanką faktur (wybitna industrialna piosenka miłosna z Caroline Polachek).
Samantha Hudson★★✩✩✩Pop-ELECTROPodstęp Muzyka dla lalek
„Muzyka dla lalek”
Według ikony queerowej generacji Z jest to „dziewięć piosenek opowiadających o doświadczeniach dysydentki realizującej swoje marzenia w wielkim mieście”. Krok naprzód w jego kompozytorskiej stronie (Disphoria) w postaci realistycznych piosenek, ale także z przewidywalnymi brzmieniami, bardzo bakalao, we współpracy z Zaharą (która nadała kształt Liturgii) i La Zowi.
GITARARIKAADELAfuente★★★★✩Pop-folkSony Skóra hiszpańska
Skóra hiszpańska
Spotkanie współczesnych brzmień z ciepłymi, coraz bardziej wyrafinowanymi tekstami w formie dwunastu kapsuł o osobistym, jeśli nie erotyczno-seksualnym profilu, grawitującym wokół osi pożądanie-miłość, czasem z nutą autoparodii. Zniekształcenia dźwięku, autotune, a także analogowa instrumentacja to elementy charakterystyczne dla utworów takich jak Port Pelegrí, Mataleón czy wspaniały Full Time Papi.
lavanguardia
