Cła: Kryzys, który Sheinbaum i opozycja wykorzystują jako broń

Groźba wprowadzenia ceł przez Donalda Trumpa wywołała w Meksyku ostrą polityczną grę w szachy. Podczas gdy prezydent Sheinbaum kontratakuje, wskazując na handel bronią z USA, opozycja wykorzystuje kryzys do krytyki polityki bezpieczeństwa rządu.

Groźba wprowadzenia przez Stany Zjednoczone 30% cła wykroczyła poza sferę ekonomiczną, stając się epicentrum złożonej batalii politycznej w Meksyku. Kryzys zapewnił wszystkim aktorom politycznym, od rządu po opozycję, potężną broń do realizacji ich celów, ujawniając głębokie pęknięcia i strategie w zarządzaniu relacjami z północnym sąsiadem Meksyku oraz w zakresie bezpieczeństwa narodowego.

Główne wyzwanie stojące przed administracją prezydent Claudii Sheinbaum jest ogromne: wynegocjowanie sposobu wyjścia z kryzysu, w którym dźwignie ekonomiczne są nierozerwalnie związane z wymogami bezpieczeństwa stawianymi przez dominującego i często nieprzewidywalnego partnera handlowego.

Dla partii opozycyjnych, a przede wszystkim Partii Akcji Narodowej (PAN), groźba Trumpa jest niezbitym dowodem porażki strategii bezpieczeństwa obecnej administracji. Opozycyjni parlamentarzyści argumentują, że cło jest niczym innym, jak bezpośrednią konsekwencją niezdolności meksykańskiego rządu do kontrolowania karteli i powstrzymania przepływu narkotyków do Stanów Zjednoczonych.

Ta narracja ma na celu wykorzystanie niezadowolenia obywateli z poczucia bezpieczeństwa i przedstawienie opozycji jako jedynej siły zdolnej do „zmiany kierunku” polityki, która jej zdaniem zagraża stabilności gospodarczej kraju. Przesłanie jest jasne: słabe bezpieczeństwo przekłada się na podatność gospodarczą.

W obliczu tych oskarżeń administracja Sheinbauma zastosowała mocną kontrnarrację, dążąc do zrównoważenia odpowiedzialności. Prezydent publicznie podkreślił, że przemoc w Meksyku jest w dużej mierze podsycana przez masowy, nielegalny napływ broni o dużym potencjale ze Stanów Zjednoczonych.

Koncentrując się na handlu bronią, rząd Meksyku nie tylko broni się przed krytyką, ale także podejmuje ofensywę dyplomatyczną, argumentując, że kryzys bezpieczeństwa jest kwestią wspólnej odpowiedzialności, której nie da się rozwiązać wyłącznie działaniami Meksyku. Ta „gra oskarżeń” to taktyka mająca na celu zarówno wzmocnienie pozycji negocjacyjnej Meksyku, jak i konsolidację krajowego poparcia nacjonalistycznego.

Podczas gdy w Meksyku szaleje polityczny spór, warto zwrócić uwagę na presję wewnętrzną, z jaką zmaga się sam Donald Trump. Kwestie takie jak „zagadka Epsteina” i konieczność utrzymania mobilizacji rzeszy fanów MAGA mogą wpływać na jego agresywną politykę zagraniczną, wykorzystując cła jako narzędzie odwracania uwagi lub demonstrację siły dla swojego elektoratu.

Pomimo wewnętrznej polaryzacji, zagrożenie zewnętrzne przyniosło momenty jedności. Godnym uwagi przykładem jest jednomyślne poparcie, jakiego Kongres Nuevo León, stanu o silnej opozycji, udzielił negocjacjom rządu federalnego. Ten gest pokazuje, że w obliczu bezpośredniego zagrożenia dla gospodarki narodowej, może zaistnieć ponadpartyjny konsensus, nawet jeśli jest on tymczasowy.

Kryzys celny to zatem coś więcej niż spór handlowy. To zwierciadło, które odzwierciedla napięcia, strategie i słabości meksykańskiej polityki w XXI wieku, gdzie bezpieczeństwo wewnętrzne, polityka zagraniczna i kondycja gospodarcza są nierozerwalnie ze sobą powiązane.