Wstyd we własnym oku

Ci, którzy wstają wcześnie, wiedzą, że poniedziałki są dobrym dniem na ocenę energii medialnej tygodnia. A w tym tygodniu czuć błoto i bratobójczą wrzawę mającą na celu mobilizację obywateli przed niedzielną demonstracją pod hasłem „Mafia albo demokracja”. Platformy opiniotwórcze, będące w połowie drogi między homilią a raportem wojennym, rozpoczynają tydzień wiadomością, która jeszcze nie jest nawet newsem, że Trybunał Konstytucyjny zatwierdzi ustawę o amnestii.

Nie trzeba mieć analitycznego instynktu Enrica Juliany, aby zrozumieć, że ta prognoza jest niepokojąca. W EsRadio Federico Jiménez Losantos zmienia nazwisko prezesa sądu, Cándido Conde-Pumpido, na Cándido Golpe Pumpido. Losantos podkreśla, że ​​kwestia defraudacji pozostaje nierozstrzygnięta, a rozmawiając z ekspertem, dochodzą do wniosku, że jeśli ustawa zostanie uchwalona, ​​trudno będzie uniemożliwić prezydentowi Carlesowi Puigdemontowi powrót. Losantos zastanawia się, czy Puigdemont powróci 18 lipca, co, jak wspomina, jest Dniem Świętego Fryderyka.

Mafia i demokracja to koncepcje, które idealnie się ze sobą łączą

W Cope Carlos Herrera również przyjmuje redakcyjny charakter pseudonimów i nazywa ustawę o amnestii „prawem bezkarności sądów”. Twierdzi, że sąd będzie działał „uparcie” i zatwierdzi tekst, który według niego jest dyktowany przez diaboliczne macki prezydenta Pedro Sáncheza. W Onda Cero Carlos Alsina próbuje namalować migawkę obecnego kontekstu politycznego i nazywa ustawę o amnestii „mitem założycielskim tej legislatury”.

Zaciętość artykułów wstępnych skłania do zastanowienia się, czy największym problemem, z jakim zmaga się ten kraj — czymkolwiek by on nie był — jest w tym momencie uchwalenie prawa, które do tej pory nie było stosowane z rygorem, na jaki zasługuje. Ostatecznie, podobnie jak sygnał APLAUSE, który indoktrynuje opinię publiczną w telewizorach, hasło demonstracji zwołanej przez Alberto Núñeza Feijoo świeci złowrogim światłem: „Mafia albo demokracja”.

Przeczytaj także

Niestety, nie są to sprzeczne koncepcje i powinno być jasne, że dylemat jest retoryczny i że, mając wybór, Feijoo jest zwolennikiem demokracji. Historia wyroków skazujących przeciwko politykom PP może nas mylić (podobnie jak myliłaby nas wiara, że ​​korupcja jest wyłączną domeną PP), ale umieszcza irytacje Feijoo w sferze zażenowania i wyborczej desperacji. Możemy dać mu korzyść wątpliwości i założyć, że rzeczywiście jest zaniepokojony tym, że inni przywódcy działają z moralnym rygorem podobnym do tego, który zdefiniował działania, na przykład, Luísa Bárcenasa, Francisco Correi lub Rodriga Rato. Aby umiejscowić się w hierarchii wartości w tej dziedzinie, warto przyjrzeć się temu, co dzieje się we współczesnych państwach narkotycznych i przypomnieć sobie zasady Ala Capone, największego autorytetu w dziedzinie nauki o mafii: „O wiele więcej można osiągnąć pięknymi słowami i rewolwerem niż samymi pięknymi słowami”.