Moje imię to zmartwiona owca

We wczorajszym artykule podałem przykłady przysłów o kłopotach. Dziś mogę podać przykłady z naszych idiomów, przekleństw i rymowanek:

„ Być zmartwionym ”, „Być lekarstwem na kłopoty”, „Otworzyć swoje kłopoty ”, „Znieść swoje kłopoty”, „ Kłopot jest mój, czy zmartwienie jest twoje ?”, „Być zmartwionym”, „Zwierzyć się komuś ”, „Być zmartwionym”, „Być zmartwionym w dniu swoich kłopotów ”, „Wylać swoje kłopoty”, „ Opowiedzieć swoje kłopoty Markowi Paszy ”, „Wpaść w kłopoty bez zmartwień”, „ Nie kłopot ”, „Matka kłopotów – ojciec kłopotów”, „ Kłopoty na kłopotach ”.

W wielu naszych przekleństwach i klątwach tkwi pewien problem:

"Bóg daje lekarstwo tym, którzy sprawiają kłopoty."

„Obyś popadł w nieuleczalne kłopoty”.

"Nie martw się."

„Obyś cierpiał, abyś nie umarł.”

„Powinieneś wrócić do swoich dawnych kłopotów. Najpierw znalazłeś lekarstwo, a teraz nie możesz.”

W tym wersecie występują zarówno przekleństwa, jak i oklaski:

„Jedź na ośle, a nie zobaczysz koni, / Liż kości, a nie zobaczysz mięsa, / Niech zachoruje na malarię przez siedem lat, / Nie zobaczysz żadnych innych kłopotów.”

Pieśni ludowe stanowią jeden z najpowszechniejszych gatunków naszej ustnej literatury ludowej. Te pieśni ludowe, opowiadające o kłopotach, często składają się z wierszy o miłości, tęsknocie i niemożności ponownego spotkania.

Możemy podać przykłady:

„Czyż pietruszka nie jest ziołem? Czyż nie ma czterech listków? Mój ukochany mnie opuścił. Czyż to nie sprawia mi kłopotu?”

„Białe owce, czarne owce, / Wykopcie mi głęboki grób, / Jeśli umrę z powodu tych kłopotów, / Podajcie imiona moich kłopotliwych owiec”.

„Czarny namiot nie pokrywa się sadzą, / Szlachetny jaskółka nie rdzewieje, / Jeśli umrę z powodu tej niedoli, / Córka rękodzielnika nie będzie mnie opłakiwać”.

„Błąkam się z kłopotami, / Rozplątuję kłębek kłopotów. / Gdybym dostał fortunę, / Obdarłbym ją ze skóry.”

Powędrujmy przez chwilę smutną ścieżką pieśni ludowych:

Jak wspomniano w ghazalu Fuzuliego, o którym mowa na początku artykułu, najpiękniejszym smutkiem jest smutek miłości. Smutek miłości to coś, co budzi zachwyt. Pieśń ludowa skomponowana przez Arifa Meşhura z Murtaza Kurt z wioski Çakırcalı w dystrykcie Zile w Tokacie pięknie to opisuje:

Jestem zachwycona twoimi problemami, uwierz mi.

Jak niegodziwie wyglądają twoje oczy

Czyż Ten, który zadaje ból nie daje też lekarstwa?

Twoje oczy stały się łzawiące i łzawiące.

Czasem Hurrem była szczęśliwa, czasem jej serce było smutne

Śmiejesz się i bawisz, moje kłopoty są zawsze ze mną

Posiadasz odznakę gwiazdy Zohre

Obawiam się, że twoje oczy spalą świat

Nieszczęście, które zmusiło Karacaoğlana do wyjazdu za granicę, było oczywiście romansem. Mówi:

„Och, Karacaoğlan, och, jestem przytłoczony,

Zostałem zagubiony na pustyni miłości,

Przyjąłem zmartwioną głowę,

Te szalejące problemy zmusiły mnie do wygnania…

W różnych lamentach, hymnach, pieśniach żałobnych i długich ariach często wspominane są troski i smutki:

W ludowej pieśni Kastamonu, której autorem jest İhsan Ozanoğlu, wyrażana jest nadzieja, że głos słowika przyniesie ulgę w kłopotach związanych z wiosennym świętem:

„O mój słowiku, co śpiewasz?

Przynosisz lekarstwo na kłopoty

Lato przychodzi, zima odchodzi

Słowik śpiewa smutno

Słowik jest świętem wiosny…”

W ludowej pieśni zaczerpniętej z Âşık Veysel słowik nie tylko nie jest lekarstwem na kłopoty, ale wręcz próbuje je jeszcze bardziej pogorszyć:

„Co tak smutno śpiewasz?

Nie znoszę krzywdy, słowiku

Jestem zarówno zaniepokojony, jak i zdenerwowany

Nie spal mnie, słowiku

Śpiew słowika, śpiew słowika

Nie dodawaj kłopotów do kłopotów, słowiku

Moje kłopoty mi wystarczą

Nie dokładaj sobie kłopotów, słowiku...

Pieśń ludową Kırşehir, skompilowaną z Neşet Ertaş, śpiewała pogrążona w żałobie matka, myśląca o swoich dzieciach, które zostaną sierotami:

„Och, jaki wąski jest świat

Jak ciężko jest cierpieć

We mnie jest rana

Szukałem lekarstwa

Stałem się smutnym i żałosnym wędrowcem

Zostałem pisarzem swoich kłopotów

Noszę ten problem ze sobą

Ja też mam dość swojego życia

....”

Istnieje piosenka ludowa opracowana przez İhsana Öztürka z Nesimi Çimen w regionie Tunceli:

„Związałem ramy jak słowik / Jakie są lekarstwa na ból rozstania / Rany na języku nie przyjmują maści / Czy są jakieś wieści od mojej ukochanej w porannym wietrze?

Lamenty to wiersze i melodie śpiewane o katastrofach. W przeszłości Turcy nazywali je „yuğ”. Recytowano je i śpiewano podczas zgromadzeń żałobnych w domach zmarłych, aby upamiętnić dobre uczynki zmarłego i ból odczuwany po jego śmierci. Lamenty to nie tylko bolesne wiersze śpiewane po śmierci, ale także podczas pożarów, powodzi, trzęsień ziemi, wojen i podobnych kataklizmów.