Do której klasy jesteś?

Więc lewicowiec, który obecnie kandyduje na burmistrza Nowego Jorku, uważa, że ​​ludzie w 1% i 98% percentylu (dochodu lub bogactwa) zajmują tę samą klasę, przynajmniej w odniesieniu do bitew „my kontra oni” z 1% najbogatszych. Bezdomny mieszkający w zaułku w Bronksie jednoczy się z elegancką damą mieszkającą w apartamencie w nowojorskim Upper East Side w ich walce o „sprawiedliwość ekonomiczną”? Przepraszam, nie kupuję tego argumentu.

Dawniej marksiści myśleli o klasie w kategoriach kapitalistów, burżuazji i proletariatu. Nawet to było zbyt proste, ale przynajmniej miało pewną logikę. Łączenie 1% i 98% w jedną grupę nie ma żadnego sensu.

Czy to tylko nieszkodliwa retoryka? Nie sądzę. Lewicowcy wciąż zakładają, że różne grupy są częścią ich koalicji – imigranci, robotnicy fizyczni, osoby o niższych dochodach, a potem są zszokowani, gdy widzą, że głosują na kandydata Republikanów. Lewicowcy nie zdają sobie sprawy, że pracownicy w Kalifornii zarabiający najniższą krajową (około 33 000 USD rocznie) nie uważają się za należących do tej samej klasy co osoby niepracujące, żyjące z różnych programów ubezpieczeń społecznych, nawet jeśli ich efektywne „dochody” nie różnią się aż tak bardzo. I z pewnością nie uważają się za należących do tej samej klasy co lekarze i prawnicy zarabiający 500 000 USD rocznie.

Matt Yglesias zamieścił wpis odnoszący się do tego problemu:

Nazwa pochodzi od wypowiedzi Rubena Gallego skierowanej do Lulu Garcia-Navarro na temat znaczenia formułowania ambitnych planów dotyczących dobrobytu materialnego jako części programu Demokratów skierowanego do klasy robotniczej:

To był żart, ale dużo mówiłem, rozmawiając z latynoskimi mężczyznami: „Upewnię się, że wydostaniesz się z domu swojej mamy, zabierzesz swoją troquitę ”. Dla osób mówiących po angielsku oznacza to twoją ciężarówkę. Każdy latynoski mężczyzna chce mieć wielką ciężarówkę, co nie jest niczym złym. „I zaczniesz własną pracę i staniesz się bogaty, prawda?” To są rozmowy, które powinniśmy prowadzić. Boimy się powiedzieć: „Hej, pomożemy ci znaleźć pracę, żebyś mógł się wzbogacić”. Używamy określeń takich jak „przynieść większą stabilność ekonomiczną”. Ci faceci tego nie chcą. Nie chcą „stabilności ekonomicznej”. Chcą naprawdę żyć amerykańskim snem.

To jest, całkiem dosłownie, obfitość. Chodzi o wzrost gospodarczy. W dobry postępowy sposób, nie jest obojętny na kwestie dystrybucji — to oferta skierowana do osób w dolnej połowie dystrybucji zarobków. Ale nie chodzi o nierówność jako taką, chodzi o podniesienie absolutnych standardów życia.

Za każdym razem, gdy słyszę postępowych ludzi mówiących o 1% i 99%, od razu podejrzewam, że niewiele wiedzą o roli klasy w Ameryce.