De AfD hoeft niet bijzonder slim te zijn – als haar tegenstanders dom genoeg zijn

Je hoeft niet op de AfD te stemmen om haar te helpen. Het is voldoende om haar met al je macht te bestrijden – op de meest absurde manier mogelijk. Linkse activisten en hysterische tegendemonstranten geven de partij wat ze niet meer nodig heeft: aandacht, verontwaardiging, een permanente slachtofferrol. Gefeliciteerd.

Week na week zijn er nieuwe bewijzen van de weerstand tegen advies van degenen die zichzelf als "de goeden" beschouwen. Het meest recente voorbeeld: de luidruchtige aanval op Alice Weidels zomerinterview voor de ARD. Dankzij het "Center for Political Beauty". Het resultaat?

Niemand sprak over Weidels gebrekkige inhoudelijke uitspraken. Ik vat het samen: "Migratie, migratie, migratie." Zelfs over de stijgende zorgpremies ging het – verrassing – over migratie. In plaats daarvan opperden sommigen plotseling dat de actie een samenzwering met de ARD was. Huh?

Ik vraag me echt af hoeveel linkse activisten hebben bijgedragen aan het succes van de AfD . Mijn gok is: verrassend hoog. Ze zijn enorm getalenteerd in het spelen van de langverwachte brandweermannen die de rechtse brand blussen. Maar uiteindelijk gooien ze met hun activisme olie op het vuur in plaats van water.

Alternatieve bewegingen, zoals we allemaal weten, hebben één ding gemeen: ze kunnen niet bestaan zonder elkaar, zonder het vijandbeeld. Ze gedijen op afbakening. Dus hoe geweldig moet het zijn voor de AfD als bestraalde activisten hen opnieuw met gezang en gefluit van nieuwe munitie voorzien.

Je hoeft niet bang te zijn voor de AfD en Alice Weidel, maar na dit zielige schouwspel weet je één ding zeker: deze activisten zijn verschrikkelijk.

Dus ik ben blij voor elke linkse politicus die liever comfortabel op de bank blijft zitten en zich wijdt aan de teelt van zijn drie wietplanten dan ten strijde te trekken tegen de AfD. Door niets te doen, hebben ze misschien meer gedaan om de AfD te bestrijden dan menig toegewijde oma tegen extreemrechts.

Soms – zoals ook weer het geval was tijdens Weidels zomerinterview – ben ik er bijna van overtuigd dat sommige linkse activisten de AfD misschien niet eens ten val willen brengen. Want de strijd tegen 'rechts' geeft hen blijkbaar veel voldoening. Ze zijn dol op hun heldenstatus.

Elke keer als ik zo'n anti-AfD-actie zie, of lees over aanvallen met verfzakken, graffiti, kapotgestoken banden of ingeslagen ramen (een paar maanden geleden troffen zulke acties ook de CDU), denk ik bij mezelf: ze zullen toch wel geen betere argumenten hebben.

Ze denken waarschijnlijk niet eens zo verfijnd als iemand als Alice Weidel. Net zoals Weidel zich keert tegen alles wat met migratie te maken heeft, vallen deze mensen alles aan wat ze als 'rechts' beschouwen.

En als we het er toch over hebben, dan is de vraag welke rol links heeft gespeeld in het succes van de AfD onvermijdelijk aanleiding tot een andere, onaangename vraag: welke rol spelen de media in de opkomst van de AfD?

Ik hoorde hierover een reportage in Deutschlandfunk, waar de geïnterviewde redacteur van Spiegel uitlegde dat dit percentage wel eens relevant zou kunnen zijn. Ze hebben te veel over migratie gepraat, te veel Alice Weidel in hun programma's gehad en Weidel te weinig kritische vragen gesteld, zegt ze. Aha.

Ze stelt voor: We moeten veel meer "contextualiseren", dingen live corrigeren, niet alleen in een latere factcheck. We moeten ons ook afvragen of traditionele formats nog wel werken, en of de AfD überhaupt nog wel in reguliere talkshows zou moeten worden opgenomen. We zouden, zegt ze, moeten overwegen om formats met een vertraging uit te zenden en context en factchecks via een onderste derde van het scherm weer te geven.

Wat kan ik zeggen? Ik begin er echt de haren uit mijn hoofd te trekken. Linksen moeten ophouden met de wereld uit te leggen hoe ze rechtsen moeten vermorzelen. Naar mijn mening zijn ze daar ideologisch gewoon niet voor gekwalificeerd.

Want meer media-betutteling, meer van diezelfde "Je hoort ze dom te vinden"- en "Kijk eens hoe slecht ze zijn"-tactieken, maken de situatie alleen maar erger. Het maakt de andere kant alleen maar bozer.

Het is een misvatting dat dit de mening van kijkers of lezers in de juiste richting kan sturen. Dit alles zou alleen werken als de mensen die je met je berichten wilt bereiken de 'gevestigde' media zouden vertrouwen. Maar dat doen ze vaak niet meer.

Daarom is volgens mij het enige wat helpt, meer gelijke behandeling, eerlijkheid en meer rust. Geen fancy anti-rechtse protesten natuurlijk. Zo min mogelijk afleiding van de politieke inhoud. Uiteindelijk is de gouden regel in deze kwestie: de AfD hoeft niet bijzonder slim te zijn – zolang haar tegenstanders maar dom genoeg zijn.

Julia Ruhs is journalist, voornamelijk bij de Bayerischer Rundfunk. Ze maakt deel uit van een generatie die bol staat van klimaatactivisten, genderactivisten en aanhangers van de tijdsgeest. Ze wil een stem geven aan degenen die zich niet identificeren met deze groepen en zich vaak alleen voelen met hun mening. Wanneer iedereen hetzelfde lijkt te denken, voelt ze zich ongemakkelijk.