Afscheid van Frank Mill: ik ben hem nog steeds excuses verschuldigd

Wie Frank Mill aan de praat wilde krijgen, had geen recht op één ding: hem vragen naar het tafereel dat veertig jaar geleden plaatsvond en dat zijn carrière meer heeft gevormd dan alle 123 doelpunten in de Bundesliga bij elkaar.

Ik kan die scène niet vergeten om een heel persoonlijke reden: ik werd volwassen op de dag dat het gebeurde en maakte er grapjes over op wat waarschijnlijk het grootste verjaardagsfeestje van mijn leven was. Later, toen ik Frank Mill ontmoette, heb ik dit leuke weetje wijselijk voor hem verborgen gehouden. En dat was maar goed ook: hij haatte die scène.

In zijn allereerste wedstrijd voor Borussia Dortmund rende de nieuwe spits richting het lege doel van Bayern in het Olympisch Stadion van München en hoefde hij alleen de binnenkant van zijn wreef te gebruiken om de bal over de doellijn te krijgen. Maar in die 41e minuut, op 9 augustus 1986, belandde Frank Mills schot van drie meter op de paal.

De uitslag was vergeten (het stond 2-2). Jarenlang domineerde zijn dwaasheid voor het doel de krantenkoppen : "Ik wilde het doen zoals Pierre Littbarski. Mijn plan: zwaaien, de bal tussen mijn voeten houden en hem na een overstap elegant in het doel schuiven."

Ik dacht aan het tafereel van vandaag toen ik hoorde van zijn veel te vroege dood, weken na zijn hartaanval in Milaan. De herinneringen kwamen meteen terug, en ik moet bekennen: ik ben Frank Mill nog steeds de excuses verschuldigd dat zijn levenswerk niet gereduceerd mag worden tot een schot op de paal, zoals nu in te veel overlijdensberichten gebeurt, waaronder deze. En dan bedoel ik niet de titels die hij won. Hij was wereldkampioen in 1990, Olympisch brons in 1988 en winnaar van de DFB-beker met Dortmund in 1989. Hij was meer dan dat.

Frank Mill is waarschijnlijk de laatste van zijn soort: een sluwe vos op het veld, net als Manfred Burgsmüller. Geen van beiden was bijzonder snel, miste de solide bouw voor lastige tackles, geen van beiden was geweldig in de lucht en zeker niet bereid om te rennen wanneer de coach verdedigend werk eiste. Maar wee hen als ze het strafschopgebied zouden betreden.

Frank Mill scoorde 252 doelpunten in 648 wedstrijden voor Rot-Weiss Essen, Mönchengladbach, Dortmund en Fortuna Düsseldorf, en Manni Burgsmüller scoorde er zelfs nog meer. Is het toeval dat ze allebei uit Essen komen?

Tot op de dag van vandaag vraagt men zich af waarom iemand als Frank Mill, die jarenlang woordvoerder van Dortmund was voordat bondscoach Ottmar Hitzfeld hem ontsloeg, nooit meer speelde dan de 17 interlands die hem door bondscoach Jupp Derwall en later Franz Beckenbauer werden toegekend. Ja, tijdens de beste periode van zijn carrière, eind jaren tachtig, was er geen ontkomen aan Rudi Völler en Jürgen Klinsmann. Maar vandaag de dag zou elke trainer blij zijn met een instinctieve spits als Frank Mill in de aanval, iemand die begaafd was aan de bal en inventief in elke aanval.

Hij schepte nooit publiekelijk op over zijn prestaties; voetballers uit het Ruhrgebied doen dat doorgaans niet. Hij kon zijn anekdotes in kleine groepjes vertellen, eerder bescheiden dan overdreven, en mensen luisterden graag naar hem. Daarom hielden mensen van hem: Frank Mill, zonder WK-deelnames of Europacup-overwinningen, groeide uit tot een merk in het Duitse voetbal, een belichaming van wat we soms missen in het voetbal: nuchterheid. Zijn sluwheid wordt niet in een jeugdopleiding aangeleerd. Die kwam van binnenuit.

Zelfs Diego Maradona voelde dit in 1990. Terwijl Duitsland zijn WK-zege vierde met de nationale ploeg in Rome, greep Frank Mill een moment van zwakte aan van de verbijsterde Argentijnse ster en rukte, zonder ook maar een woord Spaans te spreken, het rugnummer 10 van zijn schouders, een man in rouw. Het was niet aanvoerder Lothar Matthäus of tegenstander Guido Buchwald die het voor elkaar kreeg, maar Frank Mill, de reservespeler zonder WK-deelname. Tegenwoordig hangt het souvenir in het Duitse voetbalmuseum in Dortmund. Hij wilde dat iedereen het zag.

Frank Mill overleed op 5 augustus 2025 op 67-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval.