Hij is de grote aanvalshoop van Duitsland: Nick Woltemade schittert op het EK U-21

Nick Woltemade wordt vanuit vele perspectieven bewonderd. De 23-jarige van VfB Stuttgart vertegenwoordigt een zeer zeldzame soort: een voetballer met ongewone proporties, zoals je die in het basketbal zou verwachten. De aanvaller van Stuttgart is 1,98 meter lang, maar hij is zeker niet een figuur zoals Peter Crouch , de eveneens langdurige voormalige Engelse international die altijd wat onhandig overkwam. Het zijn juist zijn behendigheid en technische genialiteit die je niet zou verwachten van een speler met zo'n fysiek.

Woltemade scoorde vorig seizoen elf keer in de Bundesliga. Hij heeft momenteel een belangrijke rol te spelen: het EK Onder-21 in Slowakije. Daar bereikte Duitsland woensdagavond de finale tegen Engeland met een 3-0 overwinning op Frankrijk. Woltemade scoorde de 2-0 – zijn zesde van het toernooi. Het Duitse Onder-21-team zal zeker geen underdog zijn in de finale, maar de laatste tijd kunnen de Duitsers hun plek op een zekere manier veiligstellen: dit is hun vierde finaleplaats sinds 2017 en ze hebben twee van de drie voorgaande finales gewonnen.

De vraag waarom een ​​bond waarvan de jeugdelftallen de afgelopen tien jaar fenomenaal succesvol zijn geweest, worstelt met zijn nationale elftal, is een fenomeen op zich. Eén reden, niet de enige, maar wel een die herhaaldelijk wordt genoemd, is het gebrek aan een spits van internationaal kaliber.

En dat is precies waar Woltemade, die al twee keer voor het eerste elftal onder coach Julian Nagelsmann speelde, in beeld komt. Geen enkele andere Duitse voetballer heeft momenteel grotere verwachtingen dan hij en men gelooft dat hij de crisis in het aanvalscentrum voor de komende jaren kan oplossen.

De hoge verwachtingen zijn niet voor niets. Naast zijn fenomenale koelbloedigheid heeft Woltemade de gave om altijd de juiste plek op het voetbalveld te vinden – wat dat betreft lijkt hij niet veel op Thomas Müller.

Een echte spits: wanneer had het Duitse nationale elftal er voor het laatst een? Sommigen zouden zeker beweren dat Niclas Füllkrug, die voor West Ham United in de Premier League speelt, een vrij klassiek voorbeeld van dit type is , maar het is onwaarschijnlijk dat Füllkrug aan de eisen van een nationale ploeg met titelambities zal voldoen. Hij is veel, maar zeker geen spits van wereldklasse.

Je moet ver teruggaan in de tijd om een ​​spits van dit kaliber in de geschiedenis van de DFB te vinden. Wat ooit een sterke kant van de Duitsers was, is nu hun grootste zwakte. Ooit waren de kandidaten Uwe Seeler, Gerd Müller, later Horst Hrubesch, Klaus Fischer en Karl-Heinz Rummenigge. Over de kwaliteiten van Rudi Völler, die niet alleen in Bremen succesvol was, maar ook in Italië met AS Roma en Marseille, valt niet te twisten. En Jürgen Klinsmann, technisch gezien wat beperkt maar des te meer gedreven, was ook een speler van internationale allure. Vooral die laatste behaalde ook titels buiten de Bundesliga – in de sterkste competities van die tijd.

De laatste die deze rol vervulde, althans binnen het nationale team, was Miroslav Klose. Tegenwoordig is hij de gepassioneerde, melancholische trainer van 1. FC Nürnberg. In het Duitse nationale team functioneerde hij volledig onafhankelijk van de situatie bij elke club, wat niet altijd even goed was. Geen enkele andere speler heeft meer doelpunten gemaakt op WK's, zelfs Ronaldo de Oude niet.

Kloses illustere carrière bij de nationale ploeg eindigde meer dan tien jaar geleden met de WK-overwinning in Brazilië. Dat hij een sleutelrol zou spelen in het team dat in 2014 het WK won, had de toenmalige bondscoach Joachim Löw niet verwacht. Het tijdperk werd gekenmerkt door een experiment dat bekendstaat als de "valse negen": een vermomde aanvaller.

Spanje won op deze manier het Europees Kampioenschap van 2012, zonder een traditionele spits, maar met een variatie in aanvallend spel die geen enkele andere tegenstander kon evenaren. Ze waren tegenstanders betrouwbaar te slim af en plaatsten de bal vervolgens voorzichtig achter de doellijn. Duitsland probeerde deze aanpak ook, zij het meer uit noodzaak. Dat Klose in 2014 weer in vorm was, was een meevaller voor de DFB in de voetbalgeschiedenis.

Maar sindsdien is de kloof schrijnend. Mario Gómez, de voormalige spits van Stuttgart en München, kreeg die nooit dicht, en alles wat daarna kwam leek een noodgreep. Tijdens het EK van afgelopen zomer zou voormalig Bremen- en Dortmund-speler Niclas Füllkrug de kloof dichten. Hij is een afmaker die niet aarzelt, maar niet iemand die zich zomaar bij de grote Duitse aanvallers zou voegen.

Toen tv-expert Lothar Matthäus in de zomer van 2024 de situatie van de Duitse aanval besprak, greep toenmalig assistent-trainer Sandro Wagner in de rust telefonisch in. Hij wees er, ogenschijnlijk krachtig, op dat de Duitsers wel degelijk een aantal topaanvallers hadden. Een verbijsterde Matthäus corrigeerde zijn mening , maar het concept "wereldklasse in woord" bleek weinig bruikbaar.

Nu, Nick Woltemade. Zijn uitdaging is niet alleen om zich te vestigen in het topvoetbal, maar ook om mensen ervan te overtuigen dat hij meer is dan een mythisch wezen van het voetbal: een fenomenaal goede aanvaller die elk team kan gebruiken.