'Kwetsbaarheid maakt me niet uit': Ed Maverick bracht tranen in de ogen van het Teatro Mayor tijdens zijn eerste concertavond.

In een lied over liefde die was of niet kon zijn, ontroerde de Mexicaanse zanger Ed Maverick zijn publiek in het Julio Mario Santo Domingo Major Theater tijdens zijn eerste concertavond. Het auditorium, dat met ruim 1.000 aanwezigen volledig gevuld was, was getuige van een emotionele en intieme voorstelling.

Zijn eerste verschijning op het podium was onaangekondigd. Hij kwam na de tweede oproep naar voren om zijn toegewezen plaatsen in te nemen. 'Edu' werd uitgebracht als single, met vinyl in de hand, en toen dat op de draaitafel werd gelegd, klonken er vogelgezangen in de bioscoop alsof Julio Mario een tuin was geworden.

De sfeer verdween naar de achtergrond toen enkele minuten later de artiest met zijn gitaar opkwam en het publiek hem in applaus en gejuich uitbarstte. Toen de strijkers begonnen te spelen, viel het publiek volledig stil en luisterde naar het openingsstuk 'valor de más' . Zodra hij begon te zingen, klonk de stem van een man die, onder de snaren van zijn gitaar, zijn gebeden en pijn op de liefde projecteerde.

"Zeg me niet dat je van me houdt,

Geef mij geen andere vleugels,

Ze hebben mij al de hemel zelf doen verliezen,

De impact van de gevoelens en de teksten van de Mexicaan waren zo overweldigend dat er aan het einde van 'Núcleo Gris' alleen applaus te horen was en geen enkel gejuich uit het publiek ; Ze waren al in het vagevuur van de verbinding met elk liedje beland. De collectieve euforie van het zien van de kunstenaar maakte plaats voor de liefde die elke bezoeker in zijn of haar leven voelde, met zijn of haar zoete en bittere herinneringen.

Ed Maverick was voor het laatst in Bogotá in 2022. Toen hij zijn optreden onderbrak om het publiek te begroeten, alsof ze elkaar al lang kenden, bekende hij: "Ik ben niet gewend om voor zoveel mensen te zingen. Het is heel spannend voor me en het ontroert me enorm."

In 2023 besloot de artiest een pauze te nemen van de muziek, of beter gezegd, van de schijnwerpers van roem. Ed is niet geïnteresseerd in het concept van een mediakunstenaar. Hij verklaarde toen dat hij leefde om zijn werk te doen en dat hij dit als 'muziekagent' ook deed en diende.

Een van de concertgangers maakte van de absolute stilte gebruik om hem te bedanken voor zijn terugkeer naar het land, waarop hij met een glimlach reageerde. Elk moment van stilte tijdens de show werd niet verspild door zijn fans, die tussen hun komische uitspraken door hun genegenheid en waardering lieten blijken.

De Mexicaanse singer-songwriter, met een verscheurde stem, een verstikte stem en veel energie, het soort dat uit zijn diepe stem spreekt, maakte van Julio Mario een intieme, kleine, imposante ruimte. Daar ervoeren haar fans en kijkers anderhalf uur lang met eigen ogen hoe het is om in tranen uit te barsten en steeds opnieuw te zingen over liefdesverdriet.

Ed was niet bang om bij elk optreden zijn ziel bloot te leggen. Hij maakte gebruik van de kracht van zijn stem om elke zin die hij emotioneel bezielde, te fluisteren en te schreeuwen. Het leek alsof ze elk moment kon gaan huilen, haar gezicht was vertrokken; "Elke keer als ik aan jou denk, ben ik één met de hemel", zei hij in de tekst van "Time", maar tranen vulden de ogen van zijn publiek terwijl hij zijn lied zong.

Noch hij, noch zijn fans waren bang om kwetsbaarheid te voelen en te tonen in zo'n intieme setting. Het was alsof die groep mensen in een opnamestudio zat met de Mexicaan en naar zijn liedjes luisterde. Tijdens elk intermezzo beweerde hij zich op zijn gemak te voelen en reflecteerde hij op het effect van roem en de intensiteit van het publiek als ze een artiest zagen die ze leuk vonden.

En er waren momenten waarop enkele aanwezigen begonnen te schreeuwen en anderen hen het zwijgen oplegden. Maverick benadrukte dit merkwaardige feit. "Het is net alsof jullie een geweten zijn. Jullie roepen gekke dingen en houden elkaars mond. Ik mag jullie heel graag," gaf hij lachend toe.

Maar het echte geschreeuw begon toen de zanger klaar was met het zingen van nummers van zijn recente album 'La Nube en el Jardín'. Met pen en papier in de hand vroeg hij zijn publiek wat zij wilden horen als 'zelfgenoegzaamheid' . De griezelige stilte was verleden tijd toen iedereen in gejuich uitbarstte en iedereen zijn favoriete nummer uit Eds discografie aanvroeg.

Vanuit het Teatro Mayor ontstond een geroezemoes van onverstaanbare kreten richting het podium. Totdat er iets ‘unieks’ gebeurde, in zijn eigen woorden. Het publiek besloot onderling de titels van hun populairste liedjes te roepen : "Happy! Cuddle!" scandeerden de mensen.

De singer-songwriter schreef daarom vijf liedjes die hij wilde zingen voordat hij zijn concert zou beëindigen.

En alsof hij het beste voor het laatst wilde bewaren, zong Ed onder een rood licht, dat een imposant silhouet vormde dat zijn kleine, lichte aanwezigheid logenstrafte, 'Fuentes de Ortiz'. Zijn grote lied, het lied dat hem naar succes katapulteerde. Zo vond zijn grootste hit weerklank in het theater.

Voordat Maverick het podium verliet, bedankte hij met zijn Mexicaanse accent en een drankje zijn publiek. Hij deelde de songlists en zijn gitaarplectrums uit aan het publiek, dat zich naar het podium haastte om iets van hem te bemachtigen. Tot groot ongenoegen van de fans, die om meer nummers vroegen, nam hij afscheid; Hij liet zijn liefdesliederen achter zich, die hij voor een moment aan de aanwezigen gaf.

Veel artiesten zingen over de liefde en haar nuances. Ed Maverick is niet de eerste en hij zal ook niet de laatste zijn. Maar zijn concert, met zijn gitaren, zijn lichten en de diepe nuances in zijn stem, zal ongetwijfeld in het geheugen gegrift staan ​​van zijn fans die hem vergezelden op zijn 'wolk in de tuin'.

MARÍA PAULA RODRIGUEZ EN LAURA JULIANA LÓPEZ-REVOLLO

EL TIEMPO SCHOOL VOOR MULTIMEDIAJOURNALISTIEK