Cruise's nieuwste 'Mission: Impossible': geen microseconde voor de kijker om stil te staan ​​en na te denken

Cannes , het meest prestigieuze filmfestival ter wereld, trendsetter en blikvanger , draait niet alleen om serieuze cinema. Voor het voortbestaan ​​van kunst en essays moet er ook ruimte zijn voor roddels en popcorn . Thierry Frémaux , de patriarch van Cannoise, weet dat als hij wil dat de media in dit tijdperk van multiscreen-films en aandachtstekort aandacht blijven besteden aan het festival, hij beter Tom Cruise uit een vliegtuig kan zien springen dan het langverwachte - en zeer cinefiele - eerbetoon aan de Nouvelle Vague waarmee Richard Linklater dit jaar meedingt naar de Gouden Palm.

In eerdere edities was het het vervolg op Top Gun - Franse supersonische straaljagers vlogen over het Palais des Festivals - en de nieuwste aflevering van Indiana Jones die voor de nodige ophef zorgde. En dit jaar komt Tom Cruise terug met Mission: Impossible: Judgement Day - Part 2 om voor nog meer spektakel te zorgen op de rode loper. Als Cruise de show stal tijdens de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs door op een Harley te rijden in de stijl van Ethan Hunt, wat zou hem dan te wachten staan ​​in het laatste deel van deze saga? Uiteindelijk heeft Cruise, tot teleurstelling van velen, besloten om gewoon over de rode loper te lopen zoals ieder ander mens, zoals jij en ik, waarbij het gevaarlijkste wat we doen is om de treden met drie treden tegelijk af te lopen. Cruise werd bij de première van de nieuwste Mission: Impossible vergezeld door zijn teamgenoten en castleden, waaronder Simon Pegg, Angela Bassett en regisseur Christopher McQuarrie . Wordt de franchise uiteindelijk een octologie? Hoewel, weet je, dit is net als met de Scorpions , die al vijftien jaar op een afscheidstournee zijn.

Deze week was Cruise's derde bezoek aan het festival : de eerste keer in 1992 om Far and Away te presenteren en de tweede keer in 2022 om de Erepalm te ontvangen. Tom Cruise heeft veertig jaar lang moeten overleven in een steeds efemere markt van filmsterren. Op 62-jarige leeftijd blijft hij nog steeds in vorm en zet hij zijn race tegen de klok voort met opnamen waarbij hij zijn bovenlijf laat zien. Er zijn weinig acteurs die zich zo inzetten als Cruise, zowel op het scherm als daarbuiten, voor zijn imago als de nieuwste generatie grote filmsterren. Ethan Hunt overleeft sinds 1996 onmogelijke missies, de eerste met Brian de Palma en de laatste vier met McQuarrie.

Tom Cruise probeert nu te ontsnappen aan een gemuteerd en onzeker heden , aan wereldwijde bedreigingen die in de loop der tijd ook zijn veranderd: van de openbaarmaking van geheime informatie of de handel in biochemische wapens tot kunstmatige intelligentie, de grote vijand van Mission: Impossible: Judgement Day - Part 2 , dat op 23 mei in Spanje in première gaat . Ze veranderen de angst waar de wereld voor staat en de omstandigheden veranderen. Ook de vrouwelijke bijfiguren wisselen: van de Française Emmanuelle Béart tot de Britse Hayley Atwell en de Zweedse Rebecca Ferguson. Zelfs het narratief van de cinema is veranderd. Het is een helse snelheid geworden: geen microseconde waarin de kijker even kan stilstaan. De enige die niet verandert, is Ethan Hunt.

Mission: Impossible: Final Judgement – ​​​​Part 2 maakt zijn naam van aangeplakte flarden waar en is een toonbeeld van filmische slordigheid . Meer dan anderhalf uur van de twee uur en drie kwartier speelduur fungeert als een eindeloze trailer waarin niet alleen de actiescènes elkaar opvolgen zonder noemenswaardige overgangen, maar waarin de acties zelf ook met elkaar verbonden zijn zonder dat er veel aandacht wordt besteed aan hoe we daar zijn gekomen. Alsof het leven van een normaal mens als volgt is: je wordt geboren, je plant je voort en je sterft. Ja, feiten zijn belangrijk, maar de essentie van het leven is te vinden in het onderpand. McQuarrie verbruikt alles behalve pure adrenaline , wat resulteert in een verwarrende mengelmoes van heden, flashbacks en verkenningen. Alsof het een eerbetoon aan hemzelf is, begint de film met een overzicht van alle voorgaande missies, hun respectievelijke schurken, hun bijbehorende liefdesbelangen en de belangrijkste scènes uit elk hoofdstuk, allemaal in een geweldig sample dat is voorbereid voor de uiteindelijke remix. De postmoderne gehaktmolen verslindt zichzelf nu, net als realityshows.

Deze keer pakken we Ethan Hunt weer op waar we gebleven waren: bij het begin van de zoektocht naar de Sevastopol, een Russische onderzeeër die doet denken aan de Koersk, gezonken op een onbekende plek nabij het Noordpoolgebied. In zijn onderzeese ingewanden bevindt zich het oeroude prototype van de grote dreiging die, zoals de personages maar al te graag blijven herhalen, "de verdwijning van de wereld zoals wij die kennen" zal veroorzaken. En die bedreiging is kunstmatige intelligentie op zijn meest vindingrijk, die in staat is om via augmented reality-maskers of zoiets in Hunts eigen herinneringen te graven.

Kunstmatige intelligentie is, zoals ik al zei, op hol geslagen en buiten de menselijke controle gevallen; heeft besloten de beschaving uit te roeien door verwarring en chaos te creëren, de verspreiding van nepnieuws te bevorderen en geweldsuitbarstingen onder de bevolking aan te moedigen. De meest fanatieke figuren – met een duidelijke verwijzing naar extremistische en populistische maatschappelijke verschijnselen – hebben instellingen geïnfiltreerd om kunstmatige intelligentie te helpen een nieuwe orde te scheppen. Maar de sleutelfiguur in het aanzetten van de AI tot het beëindigen van de beschaving is Gabriel ( Esai Morales ), de Renfield van onze virtuele Dracula. Ethan Hunt en zijn team, bestaande uit renegaten, hackers (Simon Pegg en Ving Rhames) en meer analoge criminelen, zoals de zakkenroller ( Hayley Atwell) en de premiejager ( Pom Klementieff ), moeten dit zien te voorkomen en de analoge balans zoveel mogelijk herstellen. De wereld die McQuarrie ontwerpt, lijkt daarom meer op een retropresentatie van vliegtuigen en zoutmijnen uit de eerste helft van de 20e eeuw .

Het verhaal is zo ingewikkeld en verwarrend en de scènes laten zo weinig rust tussen de personages dat ze zich in elke fase van hun zoektocht herhaaldelijk moeten herinneren wat er tot nu toe is gebeurd en wat hun plannen zijn. De film springt van het ene landschap naar het andere, de personages zijn zo talrijk en ze zijn zo vaak van kant gewisseld dat het enige wat overblijft is Tom Cruise de leiding te laten nemen en te wachten tot er wonderen gebeuren . Niets is van belang, want zogenaamd is alles belangrijk: enerzijds hebben de regeringen van de kernmachten de controle over hun wapens verloren; Tegelijkertijd moet Ethan Hunt voorkomen dat zijn schedel wordt doorboord door een kogel, een bijl of een torpedo, en de schurken moeten "degene die hem dierbaar is" stoppen. En Ethan Hunt geeft om ons allemaal, vooral om de kijkers.

Dat is wanneer de film wat trager wordt, wanneer hij terugkeert naar de klassieke structuur van een actiefilm, wanneer Mission: Impossible: Judgement Day - Part 2 , wanneer wat er met Ethan Hunt gebeurt weer van belang is. Eerst een onderwaterscène, compleet stil , donker, vol mysterie en zelfs met een vleugje angst. En ten tweede in een scène in de lucht die de regisseur met een flinke dosis komedie afrondt. Want als er één ding is dat de grote actiefilm van de 21e eeuw kenmerkt, dan is het wel de humor en het gebrek aan seks . Hier toont geen enkel personage zich openlijk tot een ander aangetrokken. Het personage Grace (Atwell) beweegt zich in het domein van ambigue verleiding. Hoewel Cruise af en toe in zijn ondergoed te zien is: Ethan Hunt is een dodelijk wapen, zelfs in zijn ondergoed.

Wat ook opvalt - en dat is de laatste jaren steeds vaker het geval - is het gebrek aan zorgvuldigheid waarmee in dit soort franchises met digitale effecten wordt gewerkt , wat in tegenspraak is met Cruise's fysieke werk; Waarom die rampzalige chroma's aan het eind? Het is moeilijk te geloven dat Mission: Impossible: Final Judgement - Part 2 geen kassucces zal worden. En het is moeilijk om de kip met de gouden eieren te laten sterven. De filmpers hamert erop - wij hameren erop - dat we de grote helden keer op keer uit beeld moeten halen: als James Bond eenmaal dood is, is alles mogelijk. Ze zeiden dat dit het laatste avontuur van Ethan Hunt zou zijn, maar zoals de Schorpioenen zingen: " Leavin' life and all your pain/ Everything wants you back again ."