Het Alcobendas Art Center huldigt "Routes van Verzet: 58 waren 83" door Mariano J. Vilallonga in

Morgen opent beeldhouwer en schilder Mariano Jerónimo Vilallonga zijn nieuwe tentoonstelling "Itineraries of Resistance: 58 Were 83", een artistiek project dat een fysieke en symbolische reis transformeert in een gevoelige, poëtische en sculpturale cartografie. Deze tentoonstelling is tot en met 7 september 2025 te zien in het Alcobendas Art Center en biedt bijna twee maanden lang een meeslepende en reflecterende ervaring, gericht op verplaatsing, landschap en herinnering.

Dit voorstel, opgevat als een zowel poëtisch als fysiek gebaar, is ontstaan ​​uit de persoonlijke poging van de kunstenaar om een ​​denkbeeldige maar opzettelijke rechte lijn te trekken en te volgen tussen twee schuilplaatsen: een in de stad en de andere genesteld in de bergen. Het idee was om niet af te wijken, maar de zuivere, directe lijn te behouden. Deze ideale route, gerepresenteerd door het getal 58, werd al snel uitgedaagd door de onregelmatigheden van het werkelijke gebied, waardoor het veranderde in een ander, langer en complexer pad: nummer 83. Deze nieuwe route werd gevormd door onverwachte obstakels, onvermijdelijke beslissingen, gedwongen omwegen en de herinnering aan het terrein zelf, waardoor het een daad van verzet werd tegen lineariteit en planning. "Deze tentoonstelling is de vrucht van mijn eerdere werk, dat nauw verbonden was met alles wat met de natuur en het kunstmatige te maken had", legt de kunstenaar uit aan ABC.

De kunstenaar erkent dat de leerervaring die hij met dit project heeft opgedaan, beïnvloed wordt door het pad zelf. "Uiteindelijk is dit een tentoonstelling die voortkomt uit een pad, niet een tentoonstelling die uit je hoofd ontstaat. Het pad zelf dicteert hoe alles zou moeten zijn, en door dat te dicteren, stel je jezelf bloot aan nieuwe materialen en nieuwe manieren om dingen te creëren waar je nog nooit eerder mee hebt gewerkt." Gedurende het project heeft hij leren werken met aluminium, beton, hout – al die materialen. Steen bijvoorbeeld, had hij nog nooit eerder gebruikt, en het is vooral een leerproces geweest, over materialen en fysieke arbeid. Er is ook mentaal geleerd, zij het in mindere mate: "Je leert de wereld anders te zien. Om te zien hoe klein de wereld is, omdat je afstanden anders gaat berekenen. Je leert meten door het menselijk lichaam, iets wat volgens mij niemand leert uit boeken of informatie."

In de tentoonstellingsruimte krijgt deze hele levenservaring concrete vorm in een "woud" van totemzuilen, verticale structuren die de materialen condenseren die de kunstenaar tijdens die reis heeft verzameld. Elke zuil is een soort container voor sporen, restanten en fragmenten van de reis. Deze werken worden vergezeld door vier monumentale sculpturen, eveneens gemaakt door Vilallonga, die verschillende toestanden van lichaam en geest tijdens de reis vertegenwoordigen: lopen, vallen, kijken en rusten. Bovendien vertelt een uitgebreide cartografische muurschildering, door middel van stiltes, leegtes, fragmenten en onderbroken lijnen, zowel wat er is afgelegd als wat had kunnen zijn.

De tentoonstelling is tevens een diepgaande reflectie op de verzoening tussen natuur en stad, tussen modder en cement, tussen het wilde en het geconstrueerde. En bovenal een meditatie over wandelen als een vorm van denken, van stil verzet en van verbondenheid met de omgeving.