De realiteit legt ideologie bloot

Wat ooit door deze zelfverklaarde linkse groeperingen als een vloek werd gezien, is nu de belangrijkste verdediger van de sterke wisselkoers van de peso, het voortbestaan ​​van de vrijhandel en zelfs het geïndividualiseerde pensioenstelsel. De harde realiteit van hun vermeende ideologie.

Wat zij decennialang bekritiseerden aan neoliberalen, technocraten en ongevoelige rechtse heersers, is nu nuttig voor hen, omdat zij, de regering van het land, hebben ingezien dat dit is wat werkt.

De koppeling van de peso aan de dollar is een nationaal trauma dat voortkomt uit de devaluaties van de vorige eeuw. Maar de peso, die in het verleden door populisten fel werd verdedigd, heeft niets te maken met de munteenheid van een land dat aan het begin van deze eeuw zijn macro-economische stabiliteit waarborgde, zijn export diversifieerde en zijn wisselkoers door de markt liet bepalen.

De opschepperij dat de pariteit tussen de peso en de dollar op dit niveau een prestatie is van het regime, is slechts een dekmantel om de realiteit van een vertragende economie en banenverlies niet onder ogen te hoeven zien.

Afgelopen mei waren er bijna 46.000 banen minder geregistreerd bij het Mexicaanse Instituut voor Sociale Zekerheid (IMSS), en dat is de grootste daling voor een vijfde maand van het jaar sinds de registratie begon, exclusief de COVID-19-pandemie natuurlijk. Laten we het in plaats daarvan over de superpeso hebben.

Hetzelfde gebeurt met geldovermakingen. Dit regime neemt ze op in zijn verhaal alsof ze een prestatie van zijn bestuur zijn, terwijl ze het gevolg zijn van een historisch falen als land om Mexicanen in hun eigen land te houden.

Wat we moeten erkennen over het huidige regime is dat ze momenteel pleiten voor vrijhandel en individuele pensioenrekeningen beheerd door Afores. Ze doen dit duidelijk niet uit overtuiging, maar vanuit het gezonde verstand dat hoort bij het uitoefenen van macht.

Dezelfde mensen die zeiden dat NAFTA een verdieping van het neoliberale model was, doen er nu alles aan om de vrijhandel met de Verenigde Staten te behouden. Ze kunnen niet ontkennen dat het de juiste beslissing was om de Mexicaanse economie een impuls te geven.

Tijdens de laatste presidentscampagne werd er beloofd om een ​​einde te maken aan het individuele pensioenmodel voor ambtenaren en leraren. Maar de realiteit van de overheidsfinanciën en het feit dat het onmogelijk is om een ​​omslagstelsel in stand te houden, heeft president Sheinbaum gelukkig doen accepteren dat het onmogelijk is om haar belofte na te komen.

Dus opscheppen over wisselkoerspariteit als een prestatie van de overheid is slechts een verhalend middel, maar het verdedigen van de vrijhandel en de financiële stabiliteit die het huidige pensioenstelsel biedt, heeft wel degelijk te maken met de realiteit dat een verandering van het model een diepe en onmiddellijke crisis zou veroorzaken.

In tegenstelling tot wat er kan gebeuren bij andere beslissingen, zoals de ontmanteling van het onderwijs of hervormingen op energiegebied, of zelfs de inbeslagname van de rechterlijke macht, is er de mogelijkheid dat de crises die zij veroorzaken niet onmiddellijk tot uitbarsting komen, maar pas in de toekomst, wanneer iemand anders de macht moet overnemen.