Heden, toekomst, verleden: de representatie van kunstenaars in kunstgalerieën

Inleidende context

Tegenwoordig is elke kunstenaar en galerie internationaal georiënteerd. We ervaren als nooit tevoren de globalisering en digitalisering van de kunstindustrie. Rapporten over verzamelen en de kunstmarkt van Artsy en Art Basel & UBS van de afgelopen jaren geven aan dat ongeveer 80% van de kunstaankopen digitaal plaatsvindt; kunstaankopen zonder digitale aanwezigheid en strategie vallen buiten de sector en concurreren uitsluitend lokaal en regionaal.

We zijn getuige van een enorme productie van 'kunstenaars' en 'kunst', maar die is niet te vergelijken met de galerieën die er zijn. Duizenden studenten studeren elk jaar af aan kunstacademies, terwijl er elk jaar meer galerieën sluiten.

Galerieën zijn te schaars en extreem selectief in de representatie die ze aannemen, omdat een opkomende kunstenaar een financiële kostenpost is. Daarom rekruteren ze vaak kunstenaars die halverwege hun carrière zitten of gevestigde namen zijn, omdat zij erkende en bekende merken in de markt zijn die minder investeringen vergen voor hun positionering of marketing.

De grootste uitdaging voor een hedendaagse kunstenaar is het leren over verkoopstrategieën, digitale marketing, het creëren van content en merkpositionering.

Het runnen van een galerie brengt enorme uitdagingen met zich mee die passen bij een internationale organisatie: personeel, kunstenaars, nationale en internationale verzamelaars, galerie- en museumtentoonstellingen, evenementen, beurzen, veilingen, samenwerkingsverbanden, media, uitgeverijen, een website, sociale media, logistiek, financiële planning, enzovoort.

De grootste uitdaging voor Mexicaanse galerieën is het betreden van de internationale markt. Volgens Magnus Resch, econoom gespecialiseerd in de kunstindustrie en auteur van boeken, zal Mexico in 2024 minder dan 1% marktaandeel hebben in de wereldwijde kunstverkoop. De Mexicaanse kunstindustrie zit vast aan haar eigen markt en moet kanalen vinden om andere landen te bereiken.

Zoals in elk bedrijf zijn er gemiddelde, goede en zeer goede galerieën.

Cadeau

Reguliere galerieën, of liever gezegd kunstwinkels, werken met de huidige activa van kunstenaars. Hun bedrijfsmodel bestaat uit het verkopen van de beschikbare werken; soms organiseren ze tentoonstellingen, voornamelijk groepstentoonstellingen, met veel kunstenaars en werken; hun strategie is om te verkopen, ongeacht wat of aan wie. Kunstenaars maken deel uit van een model dat de ten onrechte zo genoemde galeriehouder – in werkelijkheid een commissionair – bevoordeelt, maar niet henzelf; en als je denkt dat ze een goede optie zijn omdat ze werken verkopen, heb je het mis, maar dat is nu eenmaal wat er al overvloedig is. Hun commissies zijn meestal net zo hoog als die van een galerie, maar dan zonder alle voordelen. Ze werken samen.

Heden en toekomst

Goede galerieën werken met het heden en de toekomst van kunstenaars. Ze kenmerken zich door inzicht in de maker van vandaag en zijn markt- en sectorprojectie op de middellange termijn. Ze plannen doorgaans goed samengestelde solotentoonstellingen, met professionele teams, in galerieën of musea. Ze richten zich op de positionering van de kunstenaar via tentoonstellingen, beurzen, veilingen en internationale markten. Ze onderscheiden zich door hun kunstenaars te ondersteunen bij het creëren van artistiek en financieel haalbare series. Ze vertegenwoordigen.

Heden, toekomst en verleden

De beste galerieën werken met het heden, de toekomst en het verleden van kunstenaars. Deze organisaties, of galeriehouders, begrijpen dat hoe beter het verleden van een kunstenaar georganiseerd is, hoe completer het in het heden gepresenteerd wordt en hoe beter hun toekomstbeeld wordt versterkt. Ze begrijpen de kunstenaar niet alleen vandaag, maar in alle stadia van zijn of haar carrière en ondersteunen hem of haar met galerie- en museumtentoonstellingen, prominente collecties, beurzen, veilingen, partnerschappen, marktopeningen, catalogi of boeken, media, curatoren, werkteams, digitale strategieën... De kunstenaar is wereldwijd aanwezig.

Reflecties

Hoe meer kunstenaars een galerie heeft, hoe middelmatiger de vertegenwoordiging. Gagosian heeft ongeveer 250 kunstenaars, maar heeft 19 vestigingen, oftewel minder dan 15 per galerie. De internationale standaard voor een middelgrote galerie met één vestiging ligt tussen de 20 en 40 kunstenaars. Hoe is het mogelijk dat er in Mexico pseudo-galerieën zijn met 100, 150, 200 en zelfs 300 kunstenaars? Magisch Mexico.

De voor de hand liggende vraag is: hoeveel echt goede galerieën hebben we in Mexico? We zijn met heel weinig. De grote uitdaging voor Mexicaanse galerieën is institutionalisering en internationalisering.

Dit mag kunstenaars niet ontmoedigen, maar moet hen juist aanmoedigen om te professionaliseren en zich op andere gebieden buiten de studio voor te bereiden, aangezien Mexicaanse galerieën een periode van stagnatie doormaken.

Gagosian vertegenwoordigt alleen kunstenaars die op eigen kracht succesvol zijn. Echte galerieën zoeken niet naar problemen, maar naar kansen.

*De auteur is oprichter en directeur van de internationale galerie voor hedendaagse kunst HECTOR DIAZ

Meer informatie: www.hectordiaz.art