Virginia Frutos, psycholoog: "Een van de moeilijkste dingen is het besef dat onze ouders ouder worden."

De kindertijd en adolescentie zijn periodes in het leven (en de geestelijke gezondheid) van ieder mens waarin duidelijke en solide rolmodellen nodig zijn . In de meeste gevallen zijn ouders de hoeksteen voor de vorming van de persoonlijkheid, het verkrijgen van zelfvertrouwen en het vooruitkomen in het leven. Er komt echter een moment dat dit proces omkeert en het juist de ouders zijn die hulp nodig beginnen te krijgen.

Wanneer we merken dat onze ouders minder onafhankelijk worden en onze hulp nodig hebben bij het oplossen van ogenschijnlijk eenvoudige dagelijkse problemen, beseffen we pas echt dat het tijd is om mantelzorgers te worden , ieder naar zijn of haar omstandigheden en mogelijkheden. Volgens een psycholoog doet zich hier een moeilijk te begrijpen fenomeen voor.

Onderzoek toont aan dat het eten van kaas gepaard gaat met nachtmerries.

Ouders ouder zien worden: tussen verdriet en woede

Virginia Frutos , psycholoog, pedagoog en wellnessexpert, heeft een video op TikTok gepubliceerd waarin ze dit specifieke moment analyseert, dat te maken heeft met iets heel natuurlijks als ouder worden.

Volgens de expert is dit een van de meest ingewikkelde momenten in ons leven. "Een van de moeilijkste processen om te accepteren is het besef dat onze ouders ouder worden, dat die steunpilaren die ooit onafhankelijk waren, ons nu nodig hebben , dat ze hun geheugen beginnen te verliezen, dat ze afhankelijk worden van ons om ergens te komen..."

Deze omstandigheid "leidt ertoe dat we als kind heen en weer schommelen tussen verschillende emoties, met name tussen verdriet en woede." Wanneer we ontdekken dat onze ouders ouder worden en ons nodig hebben, ontstaat er een schuldgevoel . We vragen ons af of we het wel goed zullen doen, of we als kind wel genoeg geven.

"Niemand leert ons om goede kinderen te zijn"

Frutos blijft benadrukken waarom dit zo'n delicaat moment is. Enerzijds zullen we diep bedroefd zijn "om dit verlies van onafhankelijkheid van onze ouders , van degenen die voor ons zorgden."

Wat woede betreft, die verschijnt wanneer we ons er volledig van bewust worden dat het leven voorbijgaat (voor iedereen). Het toont ook het gevoel dat we onszelf in dat moment, in die rol, zien. "Geef jezelf geen schuld, want niemand leert ons hoe we een kind moeten zijn , niemand leert ons hoe we moeten zorgen voor degenen die voor ons hebben gezorgd. En ik weet dat het niet makkelijk is, maar je bent er, je doet het goed," moedigt de expert haar volgers aan.

De beperkende lessen die we hebben geleerd sinds we kinderen waren

Maar daarnaast spreekt de psycholoog, op dit punt aangekomen, ook over de last van een reeks beperkende overtuigingen die altijd al in ons zijn gegroeid en die nog meer schade kunnen aanrichten als we merken dat onze ouders niet meer zo onafhankelijk zijn en niet alleen niet meer voor ons kunnen zorgen, maar dat wij ook noodgedwongen van rol moeten veranderen.

Vanaf onze kindertijd leren we vasthouden, geloven we dat loslaten opgeven is, dat loslaten verliezen is. Uitspraken als " liever de duivel die je kent dan de duivel die je niet kent" blijven hangen, en zonder het te beseffen leren we zelfs vast te houden aan wat pijn doet, simpelweg uit angst voor het onbekende of het verliezen van wat we hebben.

Geloven dat iets dat ons een zekere veiligheid geeft, zelfs als het onhandig is, 'niet zo erg is', is een vergissing, aldus de expert. " We onderhouden vriendschappen die ons niet langer voeden , uit loyaliteit aan wat ooit was." Hetzelfde geldt voor familierelaties , "waar we grenzen laten overschrijden, alleen omdat ons is geleerd dat familie op de eerste plaats komt, waarbij we rollen in stand houden, schuldgevoelens koesteren en verwachtingen koesteren die ons niet langer echt vertegenwoordigen."