Is ruimte-tijd een herinnering?
Stel je eens voor dat ruimte-tijd zou bestaan uit 'geheugencellen' die de hele geschiedenis van het universum vastleggen? Dat suggereert een kwantumfysicus op de voorpagina van het Britse weekblad New Scientist.
Het weefsel met zijn kosmische patronen, gespannen over de voorpagina van de editie van 21 juni van New Scientist, wordt vervormd door de letters die de raadselachtige kop vormen: “Herinnert ruimte-tijd zich?”
Om deze vraag te beantwoorden, of op zijn minst het idee erachter te ontwikkelen, heeft het Britse wetenschapsweekblad de pen overgedragen aan Florian Neukart, natuurkundige en specialist in quantum computing aan de Universiteit Leiden, maar ook productdirecteur bij Terra Quantum AG, een Zwitserse start-up die toepassingen voor quantumtechnologie ontwikkelt.
Zijn werk op dit gebied van de natuurkunde bracht hem en zijn collega's tot een verbazingwekkende hypothese : de ruimte-tijd slaat informatie op en daarmee is de complete geschiedenis van ons heelal erin vervat.
"Om mijn idee te begrijpen", legt Florian Neukart uit , "moet je eerst weten dat ik uitga van het principe dat ruimte-tijd geen regelmatig, continu raster is, zoals het geval is in de algemene relativiteitstheorie, maar dat het juist bestaat uit kleine, discrete cellen die een onzichtbaar netwerk vormen op het diepste niveau van de werkelijkheid." Deze voorstelling is niet geheel nieuw. Wat wel nieuw is, is dat deze ruimte-tijdcellen zouden fungeren als geheugeneenheden, een beetje zoals die van een computer, die informatie kunnen vastleggen, opslaan en herstellen.
"Als ruimte-tijd echt een geheugenstructuur is, zou het informatie van elk van de vier fundamentele natuurkrachten moeten kunnen vastleggen", benadrukt de specialist. Hoewel hij potentiële critici niet aan het woord laat, erkent Florian Neukart toch dat niet iedereen dit idee steunt. Sommigen vragen zich af hoe ze het kunnen testen, hoe ze het kunnen testen. Anderen zien het nieuwe er niet in; het zou gewoon een variatie zijn op bestaande hypothesen uit de kwantumtheorie, terwijl weer anderen het idee van geheugen zelf in twijfel trekken: welke informatie zou worden vastgelegd en hoe?
De auteur wuift deze vragen weg en nodigt de lezer uit om er wat dieper op in te gaan. Dit idee dat geheugencellen de ruimtetijd vormen, zou ons in staat kunnen stellen een nieuwe hypothese te formuleren over wat de mysterieuze donkere materie precies is: "Zou het informatie kunnen zijn, opgeslagen in de ruimtetijd op een manier die zwaartekracht genereert?", vraagt Florian Neukart zich af. Het is zeker dat noch hij, noch iemand anders deze kwestie definitief zal kunnen oplossen, maar het getuigt van de aantrekkingskracht van natuurkundigen tot deze vragen, die even fundamenteel als existentieel zijn.
