Hoe Democraten een overwinning kunnen behalen onder een Republikeinse drie-eenheid: ontmantel het 'legale' drugskartel

Vlak voordat president Trump haar op aandringen van zijn zakelijke donateurs eruit werkte, publiceerde de voormalige voorzitter van de Federal Trade Commission, Lina Khan, een vernietigend rapport over de meest hebzuchtige en anti-competitieve spelers in het hele zorgstelsel: apotheekbeheerders.

Deze tussenpersonen in de medicijnketen ontdekken geen nieuwe medicijnen. Ze produceren ze niet. Ze verstrekken de meeste recepten niet eens fysiek. Toch harken ze jaarlijks tientallen miljarden dollars binnen door de kosten voor iedereen op te drijven – met name voor patiënten die vechten tegen kanker, hiv, hartziekten en auto-immuunziekten.

In hun rapport documenteerden onderzoekers van de FTC hoe de PBM-sector – die gedomineerd wordt door slechts drie bedrijven, CVS Caremark, Express Scripts en OptumRx, die samen ongeveer 80% van alle landelijk verstrekte recepten beheren – torenhoge opslagen oplegde op generieke geneesmiddelen die gebruikt worden voor de behandeling van dodelijke ziekten. De bij de PBM's aangesloten apotheken rekenden honderden – zelfs duizenden – procenten meer dan ze betaalden voor de aanschaf van geneesmiddelen zoals de kankerbehandeling Gleevec en het medicijn Ampyra tegen multiple sclerose.

Dit is niet alleen een kwestie van hebzucht van bedrijven. Het is het resultaat van een gemanipuleerde marktstructuur.

In theorie zouden beheerders van apotheekvoordelen een waardevolle rol kunnen spelen door met medicijnfabrikanten te onderhandelen over lagere prijzen. Omdat ze onderhandelen namens zorgverzekeraars die gezamenlijk honderden miljoenen Amerikanen verzekeren, hebben deze beheerders aanzienlijke invloed en zouden ze theoretisch gezien een harde onderhandeling moeten voeren en enorme kortingen moeten krijgen. En dat doen ze ook.

Het probleem is dat die besparingen zelden bij de patiënten in de apotheek terechtkomen.

In plaats daarvan hebben PBM's de toeleveringsketen zo ingewikkeld gemaakt dat vrijwel niemand van buitenaf – of het nu de patiënt is die het recept klaarmaakt, de apotheker die het verstrekt, de arts die het voorschrijft of zelfs de werkgever die het zorgplan sponsort – gemakkelijk kan zeggen hoeveel een medicijn zal kosten nadat kortingen, terugbetalingen en diverse vergoedingen en terugvorderingen zijn toegepast.

Deze ondoorzichtigheid is geen toeval. Het is opzettelijk. Het gebrek aan transparantie zorgt ervoor dat zorgverzekeraars patiënten en zorgverzekeraars te veel in rekening kunnen brengen.

Onderzoeken door het Congres hebben talloze gevallen aan het licht gebracht waarin PBM's patiënten naar duurdere medicijnen stuurden – die gepaard gingen met grotere kortingen en terugbetalingen voor de PBM – "zelfs terwijl er goedkopere en even veilige en effectieve concurrerende opties beschikbaar waren". Sommige van de grootste PBM's hebben zelfs offshore lege vennootschappen opgericht om onderhandelde kortingen in eigen zak te steken – in plaats van ze door te geven aan patiënten.

Patiënten hebben niet eens in de gaten dat ze worden opgelicht.

PBM's maken vrijwel nooit de totale kortingen bekend die ze op specifieke geneesmiddelen bedingen. De eigen bijdrage van patiënten wordt dus berekend op basis van de niet-onderhandelde, opgeblazen "catalogusprijs" van een geneesmiddel, in plaats van de werkelijke kortingsprijs. Hierdoor geven patiënten miljarden meer uit dan ze zouden doen als de kortingen openbaar zouden zijn.

Deze opgeblazen kosten zijn de belangrijkste reden dat 21% van de Amerikaanse volwassenen het afgelopen jaar geen recept heeft laten halen vanwege zorgen over de betaalbaarheid, terwijl 12% doses heeft overgeslagen of de pillen heeft gehalveerd.

De FTC ontdekte ook duidelijke patronen van zelfhandel, waarbij particuliere apothekers de meest winstgevende recepten naar hun eigen aangesloten apotheken stuurden en daarmee de onafhankelijke apotheken buitenspel zetten. Duizenden onafhankelijke apotheken zijn de afgelopen jaren gesloten, waardoor hele districten geen fysieke winkel meer hebben waar patiënten een recept kunnen laten klaarmaken.

Ten slotte gebruiken PBM's hun geconsolideerde macht om ervoor te zorgen dat medicijnen niet op de geneesmiddelenlijsten van zorgverzekeraars voorkomen, tenzij fabrikanten exorbitante bedragen betalen.

Dit is een mislukt beleid. Maar het is ook een politieke kans.

Het Congres heeft eerder twee tweepartijenwetsvoorstellen behandeld die de ergste vormen van misbruik door apotheekbeheerders zouden moeten aanpakken. Indien opnieuw ingediend en aangenomen, zou één wetsvoorstel de perverse prikkel voor apotheekbeheerders om dure medicijnen te bevoordelen wegnemen door de compensatie van apotheekbeheerders los te koppelen van de catalogusprijzen. Een ander wetsvoorstel zou vereisen dat onderhandelde kortingen rechtstreeks aan patiënten in de apotheek worden doorberekend. En vorige maand nog spande FTC-voorzitter Andrew Ferguson een rechtszaak van de FTC tegen apotheekbeheerders (PBM's) opnieuw aan, waarin hij hen beschuldigt van concurrentievervalsing.

Democraten hebben een kans om het voortouw te nemen – en te winnen – in deze kwestie. Het aanpakken van PBM's verlaagt niet alleen de medicijnkosten. Het laat kiezers zien dat we bereid zijn de gevestigde belangen te bestrijden die hun families en financiën schaden. Het laat zien dat wij de partij zijn die patiënten boven profiteurs stelt.

We hoeven niet te wachten op de volgende verkiezingen. We hebben alleen de politieke wil nodig om te handelen.