Stars To Steer By van Julia Jones: Waarom elke zeiler een jarretellegordel nodig heeft

Terwijl Winkle mijn enkels vastgreep, lukte het me om het nieuwe stuk hout met mijn beste jarretelles vast te maken aan de puntige resten van het roer.

Die foto van twee vriendinnen, Rozelle Pierrepont en Winkle, die rond 1947 midden in het Kanaal met hun motorjacht stranden met een gebroken roer, vat de vindingrijkheid en enthousiasme samen van de zeilers die Julia Jones bejubelt in haar levendige boek over vrouwen uit de 20e eeuw die naar zee gingen.

Toen de boot van Naomi Power tijdens haar tocht om de wereld in 1978 water begon te maken en kapseisde, dichtte ze het gat met haar T-shirt.

Al deze vrouwen hadden sterke, rebelse trekjes. Rozelle was een Wren geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog en verlangde ernaar om terug naar zee te gaan.

Haar moeder wilde dolgraag dat ze het debuutseizoen zou spelen en met een 'aardige jongeman' zou trouwen. Zoals zovelen in dit boek was ze verliefd op de zee, en niets kon haar tegenhouden. Ze besteedde haar bescheiden erfenis aan een klein jacht, Imp.

'Ou est le capitaine?', vroegen verbijsterde Franse vissers, terwijl zij en haar vrolijke vrienden in hun havens aankwamen en 'hun kleine, lekkende bootje oppompten', zoals Jones het noemt. In 1959 zou Rozelle bij ijskoude winden tot aan Finland varen.

Er waren de onverschrokken ontdekkingsreizigers zoals zij, en er waren de racers, die een passie voor zeilen combineerden met een ultracompetitieve drang om te winnen. Ze waren vaak ook briljant in andere sporten: in 1903 kreeg Dorothy Levitt de bijnaam 'het snelste meisje op aarde' na haar deelname aan een van de eerste autoraces. Vervolgens was ze de eerste die de eerste British International Harmsworth Trophy voor motorboten won – gesponsord door de Daily Mail.

'Om optimaal van de races te genieten,' schreef Barbara Hughes, een Solent-renner uit de late 19e eeuw, 'moet je alles in eigen hand hebben, zonder dat iemand 'nee' zegt, anders gaat die geest van onafhankelijkheid – die zo zelden door onze sekse wordt ervaren – verloren.'

Haar opmerking zette de toon voor de onafhankelijkheid van bazige echtgenoten waar zoveel vrouwen naar verlangden. In die tijd, toen het voor een hooggeplaatste vrouw bijna onmogelijk was om een ​​baan te vinden, was zeilen een uitlaatklep voor hun gefrustreerde energie. Maar al te vaak gingen ze de zee op als 'hulp' voor hun echtgenoten of broers.

‘Nou, ik heb een zus,’ zei Ralph Stock, ‘en een zus is buitengewoon handig om te hebben, als ze tenminste tot het juiste ras behoort.’ Met andere woorden: ze is klaagloos en competent.

Zijn zus Muriel had hard gewerkt tijdens de Eerste Wereldoorlog en voelde zich na de oorlog, toen mannen hun banen weer overnamen, ontheemd en ontevreden. 'Ik heb met de jongens afgesproken dat ze me als een man zouden behandelen aan boord,' schreef ze in haar boek The Log Of A Woman Wanderer (1923).

Haar naam aan boord was 'Peter'. Ze voer in 1920 met de bemanning van haar broer van Brixham in Devon naar Tonga, met acht pyjama's om er zo mannelijk mogelijk uit te zien.

Het zijn de kleren die het zo leuk maken om dit boek te lezen.

'Bruin in welke vorm dan ook moet op het water worden vermeden,' stipuleerde Barbara Hughes. 'Blauwe gaassluiers zijn nuttig, maar niet decoratief.' 'We willen hier geen onderrokken!', zei de man van de Admiraliteit tegen Vera Laughton toen ze in 1914 haar diensten als ambtenaar aanbood.

Nicolette Milnes-Walker, die in 1971 solo de Atlantische Oceaan overstak, zeilde naakt wanneer het weer het toeliet – dat was één aspect van de buitengewone vrijheid die zeilen met zich meebracht.

Maar voor de triomfantelijke aankomst in Newport, Rhode Island, droeg ze een mini-jurk.