Vaderschap door Augustine Sedgewick: Papa's zijn niet zo cool...

Het is de eerste keer in mijn lange carrière als recensent dat ik een boek mag recenseren dat over hetzelfde onderwerp gaat als een boek dat ik zelf heb geschreven. Bovendien heeft het dezelfde titel als het boek dat ik zelf heb geschreven.

Mijn eigen Fatherhood: The Truth, een gids voor vroege kinderopvang met grappen, verscheen in 2005, heeft 80.000 exemplaren verkocht (mijn bestseller) en wordt nog steeds gedrukt. Deze Fatherhood is een veel serieuzer boek.

Met zo'n naam kan Augustine Sedgewick niet anders dan een historicus zijn. Hij is dan ook teruggegaan naar het verre verleden om te schrijven over de relatie tussen de groten en de goeden en het vaderschap, van de oudheid tot (bijna) de huidige tijd, van Aristoteles en Augustinus tot Thomas Jefferson, Sigmund Freud enBob Dylan .

Niemand in dit boek heeft ooit een luier verschoond of een walgelijke maaltijd van pastasoorten gekookt, zoals wij gewone stervelingen moesten doen. (Mijn eigen kinderen zijn nu 25 en 23, dus die tijd is allang voorbij.)

Sedgewick begint met de Amerikaanse kunstenaar Norman Rockwell, die al die gezellige, huiselijke covers voor de Saturday Evening Post schilderde. In het echte leven was zijn tweede vrouw natuurlijk een alcoholiste die zelfmoord pleegde, zijn eerste vrouw was van hem gescheiden, en hij was ook niet bepaald een vader.

Hij 'verborg zijn privéconflicten achter publieke beelden van vaderschap en gezin waaraan hij nooit kon voldoen'. Sedgewick vindt dat we 'beter gedeelde verhalen over vaderschap nodig hebben', want 'zonder een dieper en menselijker begrip van de rol van mannen in de wereld, zullen we blijven worstelen om onszelf, elkaar en de rijkste aspecten van ons leven te leren kennen. Het doel van dit boek is om precies dat te vinden.'

Ondanks al deze mooie woorden weet ik niet zeker of Sedgewicks boek wel echt over vaderschap gaat. Het lijkt me meer een geschiedenis van het patriarchaat, hoewel dat misschien niet een woord is dat tegenwoordig nog goed verkoopt. Het gaat over hoe mannen de macht kregen en behouden.

In Plato's Athene bijvoorbeeld, waren vrouwen niet bevoegd om te regeren. Ze waren er om kinderen te krijgen. Tijdens een huwelijksceremonie kondigde de vader van de bruid aan de bruidegom aan: 'Ik geef je mijn dochter om wettige kinderen te ploegen.'

Dit vertegenwoordigde de gangbare opvatting dat 'vrouwen in wezen grond waren waarin mannen zaden plantten en gewassen verbouwden'. De meeste mannen van Sedgewick lijken er net zo over te denken.

Sedgewick is, gelukkig, een onvermoeibare onderzoeker, die vele verhalen heeft blootgelegd over deze vaak vreselijke mannen, van wie sommige banden met het vaderschap op zijn best oppervlakkig waren. Zowel Plato als John Locke verwekten geen kinderen, maar dat weerhield hen er niet van om beiden veelgelezen autoriteiten op het gebied van de hele zaak te worden.

En de filosoof Rousseau en zijn partner verwekten vijf kinderen, die hij haar na hun geboorte liet afstaan ​​aan de deur van een tehuis voor vondelingen in Parijs. Jaren later probeerde hij ze op te sporen, maar er was geen spoor van hen te vinden. Ik denk dat hij dat wel verdiende.