Ik kan mijn kinderen niet knuffelen nadat ik verlamd raakte bij een frontale botsing met een snelheid van 146 km/u, waarbij mijn vriend op de stoel naast mij om het leven kwam.
De eerste jaren van mijn leven woonde ik op een boerderij in het landelijke Yorkshire. Het was een paradijs voor een nieuwsgierige jonge jongen.
Ik vond het daar gewoon geweldig. Want welk kind zou dat nou niet doen? Maar achter de schermen stortte mijn wereld in.
18
18
18
Mijn moeder ontwikkelde een drankprobleem dat uit de hand liep en mijn vader buitenspel zette. Minder dan een jaar later werden we eruit gezet .
Wat volgde was een vreselijke vicieuze cirkel van armoede , waarbij men van de ene verpauperde wijk naar de andere verhuisde.
Toen mijn moeder een inzinking kreeg, kwamen de sociale diensten eindelijk in actie.
Na jaren van toenemende psychische problemen begon ze te hallucineren en stemmen te horen. Dit werd steeds erger en de politie, ambulancepersoneel en andere zorgverleners moesten ingrijpen.
Toen ik amper negen jaar oud was, werd ik bij mijn moeder weggehaald en naar mijn vader in het noordwesten van de Verenigde Staten gestuurd.
Rond dezelfde tijd overleed mijn moeder. En vreemd genoeg voelde ik niets.
Ik had toen al geleerd mijn emoties uit te schakelen.
Ik was van Yorkshire naar Chester verhuisd en had al op vijf verschillende scholen gezeten.
Maar de chaos hield daar niet op. De volgende verhuizing was naar Noord- Wales . In de vier jaar die daarop volgden, veranderde ik voortdurend van school. Ik nam nooit ergens een vaste plek, ik voelde me er nooit thuis.
Maar als ik erover nadenk, waren er al problemen voordat ik Yorkshire verliet.
In het begin was het gewoon ondeugend gedrag, typische stoute jongensstreken op school.
Het was niet mijn bedoeling om opzettelijk problemen te veroorzaken. Ik miste gewoon het instinct om mezelf ervan te weerhouden dingen te doen waarvan ik wist dat ik ze niet moest doen.
Twee jaar en nog een verhuizing later, die samenviel met het begin van de middelbare school, raakte mijn gedrag uit de hand.
Ik kreeg de ene schorsing na de andere, zat een tijdje in een gedragseenheid en tegen de tijd dat ze me uiteindelijk van school stuurden, was ik niet alleen een lastpak - mijn strafblad bewees dat.
Op mijn zestiende woonde ik in een van de beruchtste misdaadhaarden van de regio: Blacon, ook wel bekend als CH1.
Ik verkocht drugs van klasse A, zoals cocaïne , droeg een vuurwapen en keek voortdurend over mijn schouder.
Ik verdiende elk weekend ongeveer £1.600. Ik verdiende meer geld dan ik wist wat ik ermee moest doen en ik had moeite om het uit te geven.
Af en toe klonk er een stemmetje in me dat zei: "Dit is niet het leven dat je wilt; je moet hier weg."
Mijn lichaam was verbrijzeld - ik had vreselijke verwondingen opgelopen, waaronder meer dan twee breuken in mijn nek en meerdere wervels in mijn onderrug die volledig waren verbrijzeld
Greg Sumner
Toen ik bijna 17 was, besloot ik eindelijk om te ontsnappen uit het noordwesten.
Ik verhuisde naar Somerset , hopend op een nieuwe start. Maar oude gewoontes zijn hardnekkig en ik kwam nog steeds in de problemen met justitie.
Toch was er iets veranderd. Ik wilde verandering. En op mijn achttiende schreef ik me in aan de universiteit in Bridgwater, vastbesloten om een toekomst op te bouwen.
Dat was niet makkelijk. Ik had te maken met onzekere leefomstandigheden, financiële problemen en problemen met justitie.
Tijdens mijn tweejarige BTEC-opleiding heb ik op vijf verschillende adressen gewoond en verbleven in een mix van gehuurde woningen, huizen bij vrienden en bij mijn vriendin.
Maar ik zette door en behaalde een diploma bedrijfskunde, wat me een onmisbare les leerde: “Volharding loont.”
Ik dacht dat ik een keerpunt had bereikt. Maar het leven had andere plannen.
Het was alweer mijn laatste kans met het strafrechtsysteem.
Mijn strafblad werd steeds langer en mijn misdaden werden ernstiger. Ik raakte betrokken bij vechtpartijen, stal auto's en droeg wapens.
De rechtbank van Taunton had mij voor meerdere aanklachten veroordeeld, maar ik ontliep ternauwernood een gevangenisstraf : ik kreeg in plaats daarvan een voorwaardelijke straf.
Ik zei tegen mezelf dat ik moest veranderen. Toen verscheen er uit het niets een reddingslijn.
Een vriend opperde een vacature, dus ik solliciteerde, deed het sollicitatiegesprek fantastisch en kreeg de baan.
Voor het eerst in mijn leven was ik niet zomaar een lastpak, maar was ik echt iemand.
Een professional die een overhemd en stropdas draagt en voor een wereldwijd bekend merk werkt, en respect verdient voor iets goeds, voelde als een vreemde ervaring.
Ik voelde een overweldigend gevoel van voldoening. Ik verkocht lidmaatschappen voor luxe sportscholen voor Hilton , en het voelde als het soort baan dat een echte toekomst voor mijn gezin kon bieden.
Maar nogmaals, het leven had andere plannen.
18
18
18
18
Liefdesverdriet sloeg toe en een breuk bracht me van mijn stuk. We waren iets meer dan twee jaar samen, wat misschien niet veelzeggend klinkt, maar het was de langste en meest serieuze relatie die ik ooit had gehad.
Als ik terugkijk, was ze geweldig, maar ik was voortdurend onachtzaam, ondankbaar en herhaaldelijk ontrouw.
Ook al ging ik kapot, ik was niet het type dat iemand liet zien dat ik pijn had.
Ik probeerde het te maskeren op de enige manier die ik kende: door 's avonds uit te gaan, veel te drinken en slechte beslissingen te nemen.
Op een van die nachten stortte alles in. Een dronken vechtpartij liep uit op geweld, en voor ik het wist, zat ik ruim vier jaar achter de tralies.
Omdat de datum van mijn rechtszaak steeds dichterbij kwam, besloot ik om op 7 oktober 2012 nog een keer de knoop door te hakken. Ik had nooit gedacht dat het me bijna mijn leven zou kosten.
Het verzorgen van een dierbare met hersenschade kan een zware opgave zijn, maar met de juiste aanpak kunt u een groot verschil maken in het herstel en de kwaliteit van leven van uw dierbare.
Hieronder volgen enkele belangrijke tips van experts.
- Informeer u over hersenletsel - het is cruciaal om het specifieke type hersenletsel te begrijpen dat uw dierbare heeft opgelopen. Maak uzelf vertrouwd met de mogelijke fysieke, cognitieve en emotionele veranderingen die hij of zij kan ervaren. Deze kennis stelt u in staat om betere ondersteuning te bieden en beter te anticiperen op zijn of haar behoeften.
- Zorg voor een consistente routine - mensen die herstellen van hersenletsel hebben vaak baat bij een gestructureerde en voorspelbare dagelijkse routine. Consistentie kan verwarring en angst verminderen, waardoor ze gemakkelijker door dagelijkse activiteiten kunnen navigeren.
- Vereenvoudig de omgeving - creëer een rustige en georganiseerde leefruimte door rommel te minimaliseren en onnodige veranderingen te vermijden. Een eenvoudige, vertrouwde omgeving kan ervoor zorgen dat uw dierbare zich meer op zijn gemak voelt en overprikkeling vermindert.
- Communiceer duidelijk en geduldig - gebruik eenvoudige taal en spreek langzaam. Geef uw dierbare voldoende tijd om de informatie te verwerken en te reageren. Geduld is essentieel, want het kan zijn dat hij/zij moeite heeft met begrijpen of uiten.
- Stimuleer onafhankelijkheid - ondersteun uw dierbare bij het uitvoeren van taken waartoe hij/zij in staat is, zelfs als dit langer duurt. Het stimuleren van onafhankelijkheid kan het zelfvertrouwen vergroten en bijdragen aan de revalidatie. Wees echter bereid om te helpen wanneer dat nodig is om de veiligheid te garanderen.
- Houd gedragsveranderingen in de gaten en beheer ze - hersenletsel kan leiden tot veranderingen in gedrag en persoonlijkheid. Als uw dierbare ongepast of onnadenkend gedrag vertoont, wijs hem of haar dan vriendelijk op gepast sociaal gedrag. Begrijp dat deze veranderingen vaak het gevolg zijn van het letsel en niet opzettelijk.
- Zorg goed voor uzelf - mantelzorg kan fysiek en emotioneel belastend zijn. Zorg ervoor dat u tijd vrijmaakt voor uzelf, zoek steun bij vrienden, familie of een mantelzorgondersteuningsgroep, en overweeg indien nodig professionele hulp. Vergeet niet dat u door goed voor uzelf te zorgen beter voor uw dierbare kunt zorgen.
- Zoek professionele ondersteuning - neem contact op met zorgprofessionals, zoals fysiotherapeuten, ergotherapeuten en logopedisten, om een uitgebreid zorgplan te ontwikkelen dat is afgestemd op de behoeften van uw dierbare. Zij kunnen waardevolle begeleiding en ondersteuning bieden tijdens het herstelproces.
Op weg naar huis was ik passagier bij een frontale botsing. Mijn vriend en ik zaten helemaal onder de blaas en reden 147 km/u terwijl we 64 km/u mochten.
De twee andere betrokken mannen stierven bij de impact. Ik overleefde het ternauwernood.
Mijn lichaam was kapot. Ik had vreselijke verwondingen, waaronder breuken in mijn nek en meerdere wervels in mijn onderrug waren volledig verbrijzeld.
Maar het ergste letsel was de klap op mijn hoofd.
Mijn broer werd naar het ziekenhuis geroepen om mij te identificeren.
In eerste instantie herkende hij me niet - het enige wat mijn identiteit bevestigde, was een tatoeage op mijn onderarm. Ik was pas 22.
Vier maanden lang zweefde ik tussen leven en dood.
Mijn hart stond vier keer stil. Mijn lever en één long faalden. Mijn ledematen spartelden oncontroleerbaar.
Sepsis , longontsteking en MRSA teisterden mijn lichaam. De dood leek nabij.
Hoewel ik ontzettend kwetsbaar was, werd ik halverwege mijn coma stabiel genoeg geacht om van de beademing af te worden gehaald.
Doktoren waarschuwden mijn familie echter dat zelfs als ik wakker zou worden, het waarschijnlijk was dat ik nooit meer dezelfde zou zijn.
Twee keer probeerden ze me uit mijn coma te halen. Twee keer reageerde mijn lichaam zo heftig dat ze me opnieuw moesten verdoven. De derde keer lukte het.
Toen ik mijn ogen eindelijk opende, bevond ik me in een saaie, witte kamer. Stilte. Verwarring. Angst.
Mijn geest schreeuwde vragen, maar mijn lichaam reageerde niet.
Mijn familie stond in een rij, van het hoofdeinde van het bed tot aan de grond: mijn vader, mijn stiefmoeder Jen, mijn tante Barbara - of Babs - mijn broer James en een goede vriendin van de familie, Kathryn.
Toen ik probeerde te praten met mijn vader, die naast mijn bed zat, kwam er niets uit. Ik was mijn stem kwijt.
Als ik probeer een vader te zijn zonder mijn zoons op te pakken voor een knuffel als ik dat wil, zal dat me kapotmaken zolang ik nog kan ademen.
Greg Sumner
Het ongeluk gebeurde een maand na mijn 22e verjaardag.
De rest van mijn twintiger jaren werd ik heen en weer geslingerd tussen talloze ziekenhuizen, revalidatiecentra en zelfs verpleeghuizen voor ouderen. Daar onderging ik langdurige en pijnlijke fysiotherapie en neurologische therapie.
Hersenletsel is onvoorspelbaar. Het mijne werd geclassificeerd als ernstig.
Het Beschermingshof oordeelde dat ik geestelijk niet in staat was om zelf beslissingen te nemen.
Juridisch gezien betekende mijn woord niets. Maar dat weigerde ik te accepteren.
In 2021, na jaren van meedogenloze revalidatie, heb ik gestreden voor een nieuwe test.
Ik heb bewezen dat ze ongelijk hadden en heb mijn volledige rechtsbevoegdheid teruggekregen.
18
18
18
18
Ik schaam me zo voor het leven dat ik ooit heb geleid, en voor mijn aandeel in de crash.
Het heeft me veel gekost, maar het heeft me ook iets heel waardevols gegeven: perspectief.
Ik denk elke dag aan de levens die nacht verloren zijn gegaan, de mensen die ik heb gekwetst en de vader die ik zou willen zijn voor mijn jongens Alfie, geboren in 2011, en Dominic, geboren in 2017.
Het zou makkelijk zijn om dit soort gedachten eindeloos te laten voortduren. Natuurlijk heb je weleens een dipje, maar ik heb in de loop der tijd geleerd hoe ik daarmee om kan gaan.
Het leven zit vol dagelijkse obstakels die vaak onmogelijk lijken.
Doordat ik fysiek zo beperkt ben, heeft dat een grote invloed gehad op de manier waarop ik met mijn zonen omga.
Als ik probeer een vader te zijn zonder ze even te knuffelen als ik dat wil, zal dat me kapotmaken zolang ik nog leef.
Het kon gemakkelijk bitterheid en emotionele pijn veroorzaken - en dat deed het lange tijd ook. Ik haatte mezelf en mijn aandoening.
Maar door de jaren heen, vol pijnlijke ervaringen en reflectie, heb ik mezelf geleerd hoe ik met deze momenten moet omgaan.
Ik ben nog steeds bezig met het opvoeden van mijn kinderen en ik ga nog steeds door, maar het is een voortdurend proces van leren leven met wat ik niet kan veranderen.
Ik heb nu mijn eigen huis en een fulltime mantelzorger. Mijn leven is misschien rustig – meer geschikt voor een charmante pensionaris dan voor een 34-jarige man – maar ik ben dankbaar. Ik heb het overleefd. Mijn glas is halfvol.
En ik weet dat mijn verhaal kracht heeft. Als ik mijn ervaring kan gebruiken om anderen te helpen – om ze af te leiden van het pad dat ik heb bewandeld – dan heeft misschien, heel misschien, alles wat ik heb meegemaakt iets betekend.
Greg Sumner is de auteur van de krachtige memoires Every Cloud: Perspective, die nu verkrijgbaar zijn (£9).
18
18
18
18
18
18
18
thesun
