Verpleegster onthult hoe ze op Ozempic-achtige wijze is afgevallen door twee giftige gewoontes te veranderen waarvan ze geen idee had dat ze haar gezondheid saboteerden

Er zijn momenten die je leven opsplitsen in 'voor' en 'na'.

Voor mij was het een foto.

Het was niet eens de bedoeling dat het iets ernstigs was - gewoon een kiekje na een modderige hindernisbaan met vrienden. Maar toen ik daarna door de foto's bladerde, was het er.

Ik weet nog dat ik naar het scherm staarde, knipperde met mijn ogen, mijn hoofd een beetje kantelde en dacht... 'Dat ben ik niet.'

Maar dat was het niet.

De vorm van mijn gezicht. De manier waarop ik mijn eigen lichaam niet eens meer herkende.

Kijk, ik ben er niet trots op, maar ik dacht: 'Je lijkt wel een pad.'

Hard, ja, maar bruut eerlijk.

Ik was me er niet van bewust dat ik te zwaar was - ik wist het. Maar het zien - het echt zien - raakte me toch anders.

Het ging niet om de cijfers op een weegschaal. Het ging erom te beseffen hoe ver ik was afgedwaald van de persoon die ik dacht te zijn.

Die foto was niet het begin van mijn afslankreis - ik had al eerder geprobeerd om kilo's kwijt te raken - maar het was de katalysator die me er eindelijk toe aanzette er iets aan te doen.

'In de praktijk brengen wat ik predikte'

In die tijd werkte ik als verpleegkundige op de spoedeisende hulp. Ik draaide lange diensten, liep op adrenaline en koffie en praatte elke dag met patiënten over hoe ze beter voor zichzelf konden zorgen.

Ondertussen zat ik daar, met 120 kilo op mijn lichaam, en negeerde ik elk waarschuwingsbord in neonlicht.

Het schuldgevoel knaagde aan me. De foto van de hindernisbaan zette hem gewoon in de spotlight.

Voor mij ging het bij afvallen niet alleen om er beter uit te zien; het ging erom dat ik eindelijk het advies in praktijk bracht dat ik aan anderen gaf.

'Wat is er eigenlijk veranderd? Alles - maar ook niets.'

Ik heb niets revolutionairs gedaan. Geen magische detox-thee. Geen hele voedselgroepen schrappen. (Nieuwsflits: koolhydraten zijn niet de vijand.)

Lees meer

De grootste verandering? Leren over calorieën in versus calorieën verbranden. Ik bedoel, het echt begrijpen.

Het ging niet alleen om wát ik at, maar ook om hoeveel.

In plaats van gedachteloos te eten, begon ik te letten op de hoeveelheid voedsel. Ik leerde om voedsel te kiezen met een hoog volume, maar met minder calorieën – dingen die me daadwerkelijk een vol gevoel gaven zonder mijn inname te overschrijden.

Ik bezuinigde op de overbodige extra's die er vroeger stiekem in slopen: de olie, de boter. Ik stopte met de gewoonte om 'nog maar één sneetje te nemen'. Ik stopte met het overladen van maaltijden met sauzen. Als ik brood had, maakte ik er één sneetje van in plaats van twee - je zou versteld staan ​​van het verschil dat dat maakte.

Eiwitten werden mijn nieuwe onmisbare voedingsmiddel – iets wat in elke maaltijd zit. Gekookte eieren hebben mijn leven gered (en mijn geestelijke gezondheid).

Ik wilde niet meedoen aan MasterChef. Ik had behoefte aan eenvoudig, snel en vullend eten.

Vroeger, toen ik blut was, drie banen had en fulltime studeerde, at ik gewoon wat er voorhanden was - meestal de overgebleven stukjes BBQ-kip in de tearoom van Woolies of de IGA.

Er was geen bewustzijn, geen intentie, alleen overleven. En eerlijk gezegd? Het heeft me waarschijnlijk meer gekost om zo te eten dan nu om goed te eten.

'Waarom calorieën tellen niet dé oplossing voor altijd was'

Ik zal het eerlijk zeggen: ik haatte het tellen van calorieën.

In het begin was het nuttig om te leren over calorieën die je binnenkrijgt en calorieën die je verbrandt, en het hielp me te begrijpen wat er in mijn eten verborgen zat. Maar op de lange termijn voelde het beperkend, obsessief en uitputtend.

En het was niet duurzaam.

Kennis is belangrijk, maar een goed algemeen inzicht in de hoeveelheid calorieën is voor mij veel belangrijker dan het streven naar dagelijkse perfectie .

Tegenwoordig registreer ik niet elke hap. Ik weet gewoon hoe ik beter naar mijn lichaam kan luisteren en keuzes kan maken waar ik me niet schuldig over hoef te voelen.

Ploegendienst: een bijzondere vorm van sabotage

Afvallen terwijl je in ploegendienst werkt, is niet voor watjes.

Je slaap is verpest. Je hongersignalen zijn verbroken. Je hebt geen idee of je honger hebt, uitgeput bent, gestrest bent, of al het bovenstaande.

Nachtdiensten waren het ergst. Geen eten. Geen routine. Je kunt je om 3 uur 's nachts al te buiten gaan aan een eetbui of je realiseren dat je al 14 uur niets gegeten hebt. En als je eenmaal op adrenaline en koffie draait, is het zo makkelijk om ofwel enorm veel te eten, ofwel nauwelijks te eten - en beide richten schade aan in je lichaam.

Als ik niet vooruit plande, werd het chaos.

In deze fase van mijn leven kwam ik erachter dat er twee dingen waren die mij ervan weerhielden om op de juiste manier af te vallen: nachtdiensten draaien en niet vooruit plannen.

En toen ik die twee dingen had opgelost, veranderde alles.

Door in ploegendienst te werken terwijl ik probeerde af te vallen, had ik geleerd om maaltijden te bereiden alsof mijn leven ervan afhing. Het leerde me ook hoe belangrijk het is om een ​​gezonde maaltijd te eten als je wakker wordt (zelfs als dat pas om 17.00 uur is), zodat je later op de dag geen grote porties eet.

Maar zelfs nadat ik deze gezonde gewoontes strikt was gaan toepassen, leerde ik dat ik niet alles kon bereiken als ik van 22.00 uur tot 6.30 uur werkte.

Dus hoe moeilijk het ook voor mij was, ik stopte met nachtwerk.

En als door toverkracht werden die gewoontes die zoveel discipline en wilskracht vereisten tijdens de nachtdienst, ineens moeiteloos. Het was alsof ik op de moeilijke modus had gespeeld en plotseling naar de gemakkelijke modus was overgeschakeld.

De tweede 20 kg: langzaam, gestaag, ondersteund

Er is nog iets waar mensen niet vaak over praten als het gaat om afvallen: het plateau.

Nadat ik de eerste 20 kilo (44 lbs of 3 st) kwijt was geraakt door het voorbereiden van maaltijden, bootcamps en pure wilskracht, liep het voor mij vast.

Toen besefte ik dat ik een ander soort hulp nodig had, niet zomaar het zoveelste 'eet gezond, train vies'-mantra.

Later op mijn reis kreeg ik ondersteuning van Moshy, een digitaal gezondheidsplatform dat mij structuur en realistische begeleiding bood, zonder gedoe.

Doordat ik meer leerde over energiebalans, portiecontrole en consistentie (in plaats van perfectie) kon ik de tweede 20 kilo kwijtraken - en die ook behouden.

Als ik één ding tegen mezelf zou kunnen zeggen...

Terugkijken naar oude foto's doet nog steeds een beetje pijn. Er is verdriet. Verdriet dat ik mezelf zo heb laten verdwalen.

Maar er is ook trots. Trots dat ik mezelf heb teruggetrokken. Trots dat ik ben doorgegaan, zelfs toen het onmogelijk leek.

Als ik dat meisje één ding kon vertellen, zou het dit zijn: 'Je bent niet kapot. Je bent aan het overleven. En als je klaar bent om voor jezelf te vechten, zul je jezelf versteld doen staan.'

Want dit is de echte waarheid die niemand je vertelt over afvallen: het is niet alleen je lichaam dat transformeert. Het is je hele leven.

Zoals verteld aan Rebel Wylie