'Verprutste kraamzorg heeft mij en mijn baby bijna het leven gekost, ik ben voor het leven getraumatiseerd'

Een moeder van één kind zei dat de geboorte van haar zoon een 'absoluut verschrikkelijke' ervaring was vanwege zorgen over de Britse kraamzorg.

Deze week kondigde minister van Volksgezondheid Wes Streeting een "snel nationaal onderzoek" aan nadat was gebleken dat slechte zorg mogelijk heeft bijgedragen aan het verlies van baby's of levensveranderende verwondingen in sommige Britse kraamafdelingen. Tijdens een toespraak bij het Royal College of Obstetricians and Gynaecologists kondigde de heer Streeting aan dat het onderzoek "systematische problemen zou aanpakken die al meer dan 15 jaar bestaan".

Hij zei ook: "Ik weet dat niemand het beste voor vrouwen en baby's wil dan de duizenden vroedvrouwen, gynaecologen, kraam- en neonatologiemedewerkers van de NHS, en dat de overgrote meerderheid van de bevallingen veilig en zonder incidenten verloopt, maar het is duidelijk dat er iets misgaat."

Een ouder die een traumatische bevalling meemaakte en de impact van kraamzorg in het Verenigd Koninkrijk voelde, is Rachel Coles (30) uit Essex. "Mijn bevalling was absoluut verschrikkelijk", vertelde Rachel exclusief aan The Mirror . "Mijn vliezen braken op natuurlijke wijze op 20 september om 1 uur 's nachts, maar ik beviel pas 54 uur later, op 23 september 2021.

Ze legde uit: "Ze zeggen dat je na 24 uur nadat je vliezen gebroken zijn, terug naar het ziekenhuis moet. Omdat mijn ontsluiting niet vorderde en ik nog geen 4 cm ontsluiting had, werd ik op de prenatale afdeling geplaatst terwijl ik hevige weeën had. Mijn man werd naar huis gestuurd en kreeg te horen dat hij pas terug mocht komen toen ik vanwege Covid op de verlosafdeling zou worden opgenomen.

"Om 8 uur 's ochtends op 22 september lag ik nog steeds op de afdeling verloskunde en werd ik geopereerd. Daar had ik geen toestemming voor gegeven en dat had ook niet mogen gebeuren, omdat mijn vliezen waren gebroken."

Rachel, CEO van marketingbureau Conv3rt (https://conv3rt.co.uk/), vervolgde: "Dankzij een lieve vroedvrouw werd ik naar een eenpersoonskamer gebracht. Ze belden mijn man om bij me te komen logeren terwijl ze wachtten op een bed op de verlosafdeling. Ze wisten toen dat ik met oxytocine ingeleid moest worden. Na zes uur weeën die dag kregen we eindelijk ons ​​bed. Houd er rekening mee dat ik tot dan toe alleen maar zuurstof en zuurstof had gehad.

Na herhaaldelijk aandringen gaven ze me eindelijk een ruggenprik en kon ik eindelijk slapen toen het infuus met oxytocine begon te werken. Mijn ruggenprik mislukte twee keer en moest opnieuw worden gedaan. De weeën aan het infuus waren, eerlijk gezegd, de meest vreselijke pijn die ik ooit heb meegemaakt.

Rachel begon vooruitgang te boeken, maar de bevalling ging gepaard met ernstige complicaties. Ze vertelde: "Eindelijk, na wat een eeuwigheid leek, kreeg ik te horen dat ik klaar was om te persen."

Op dat moment was de ruggenprik volledig uitgewerkt en voelde ik de druk. Het duurde twee uur persen om mijn zoon eruit te krijgen, met verschillende artsen in de kamer omdat ze bang waren dat hij vast zou komen te zitten - ik was te uitgeput om door te gaan.

"Ik hoorde een dokter zeggen: 'We hadden haar uren geleden al een keizersnede moeten geven.' Toen ik dat hoorde, kreeg ik de laatste energie en duwde ik mijn zoon er eindelijk uit. Ik hoorde een vreselijk gehuil en hij werd aan me overhandigd.

Dat gevoel is met niets te vergelijken. Maar omdat ik al meer dan 50 uur aan het weeën was en langer dan aanbevolen aan het infuus lag, was mijn placenta in mij aan het uiteenvallen. Toen ze me de injectie gaven om de placenta te laten geboren worden, brak die en had een klein scheurtje in mijn baarmoeder achtergelaten, waardoor ik bijna 4 liter bloed verloor.

Rachel vertelde hartverscheurend: "Het enige dat ik me kan herinneren terwijl ik bloed verloor, is dat mijn zoon van me werd afgenomen en aan mijn man werd gegeven. Er kwamen zo'n 20 artsen de kamer binnenrennen om het bloeden te stoppen. Ze gaven me een formulier dat ik moest ondertekenen om toestemming te geven voor de operatie. Als ze het bloeden niet konden stoppen, zou het kunnen eindigen in een volledige hysterectomie.

Ik weet nog dat ik uitgeput was en ontzettend slaperig, en ik wist op dat moment dat als ik zou sterven, mijn zoon in ieder geval gezond was en een fijn leven met zijn vader zou hebben. Ik heb niet eens de kans gehad om afscheid te nemen van mijn man of zoon.

"Ik heb inmiddels ontdekt dat mijn bloeddruk enorm was gestegen en dat er meerdere momenten waren waarop het op het nippertje kon gebeuren. Ze hebben me medicijnen toegediend die catastrofale gevolgen hadden kunnen hebben voor mijn bloeddruk, in een last-minute poging om de bloeding te stoppen voordat een hysterectomie zou plaatsvinden."

Drie uur later werd Rachel wakker op de 'high dependency unit', terwijl haar man in haar oor fluisterde: "Ze moesten mijn zoon flesvoeding geven, en als ik borstvoeding wilde geven, wat hij wist dat ik wilde, dan moest ik wakker worden."

Ik gaf mijn zoon voor het eerst borstvoeding, afwisselend met mijn bewustzijn, wetende dat ik op de een of andere manier nog leefde. Vier weken na de geboorte kreeg ik thuis opnieuw een bloeding door een achtergebleven placenta, wat me boos maakte, want tijdens mijn bloeding na de geboorte zeiden ze dat ze alles hadden verwijderd. Al het bovenstaande had een blijvende impact. Ik kreeg de diagnose depressie, angst en PTSS.

Nic Kane, hoofdverpleegkundige van Barking, Havering and Redbridge University Hospitals NHS Trust, vertelde aan de Mirror: "Het spijt ons enorm dat Rachel zo'n slechte ervaring heeft gehad bij de bevalling, die een blijvende impact op haar gezondheid heeft gehad.

We proberen altijd te leren wanneer dingen misgaan en onze zorg te verbeteren. Sinds 2021 hebben we 35 nieuwe verloskundigen aangenomen en de komende weken komen er nog eens 12 bij.

Rachel reageerde op de aankondiging van de minister van Volksgezondheid dat er een landelijk onderzoek komt naar de kraamzorg in de NHS : "Ik ben blij dat de overheid erkent dat er problemen zijn met kraamzorg, maar het voelt alsof dit de uitvoering van het onderzoek vertraagt, terwijl er al aanbevelingen zijn."