Dit is de meest schadelijke ommezwaai van de premier tot nu toe geweest, maar de grootste prijs is de politieke

Het was een pijnlijke week om te zien.

Een ommekeer in slow motion, die culmineerde in een middernachtelijke afdaling toen nummer 10 donderdagavond akkoord ging met een concessie aan de weerspannige parlementsleden.

De concessies zijn aanzienlijk. Ze betekenen onder andere dat bestaande rechthebbenden op persoonlijke onafhankelijkheidsuitkeringen (PIP) en het gezondheidsaspect van Universal Credit beschermd zullen worden tegen hervormingen van de sociale zekerheid.

👉 Volg Electoral Dysfunction op je podcast-app 👈

Sommige parlementsleden, zoals Diane Abbott en Nadia Whittome, zijn nog steeds niet overtuigd. Toch stonden zij niet hoog op de lijst van rebellen die de regering wilde overtuigen.

Ministers hopen nu dat het wetsvoorstel door het Lagerhuis wordt aangenomen, dankzij de steun van parlementsleden als Dame Meg Hillier, voorzitter van de Treasury Select Committee.

Maar daarmee zijn hun problemen nog niet voorbij.

Ten eerste is er de financiële kwestie. De Resolution Foundation schat dat de concessies £3 miljard zullen kosten van de £5 miljard die de minister van Financiën hoopte te besparen door de hervormingen van de sociale zekerheid.

De woordvoerder van de premier zegt dat de veranderingen volledig in de begroting zullen worden opgenomen en dat er geen sprake zal zijn van een permanente verhoging van de schuldenlast. Ze willen geen commentaar geven op mogelijke belastingverhogingen om het gat in de financiën van Rachel Reeves te dichten.

De grootste kostenpost is echter van politieke aard.

Toen Sir Keir Starmer een jaar geleden met een overweldigende meerderheid Downing Street binnenstapte, hadden maar weinig mensen kunnen bedenken hoe de laatste dagen zich zouden ontwikkelen.

Lees meer: ​​Wat zal Starmer leren van de chaos? Premier: Concessies zijn 'gezond verstand' Analyse: Starmer zit in de problemen

Meer dan 120 parlementsleden, bijna een derde van de parlementaire Labour- partij en meer dan het totale aantal Tory-parlementsleden, bereidden zich publiekelijk voor om in opstand te komen tegen een belangrijk beleid.

Hoe is het zover kunnen komen? Hoe hebben de premier en de mensen om hem heen geen opstand zien aankomen, terwijl er al weken signalen waren dat parlementsleden niet blij waren?

Dat zijn de vragen die achter de schermen door hoge Labour-functionarissen worden gesteld.

De woordvoerder van Sir Keir zegt dat de premier voortdurend contact heeft met collega's en dat parlementaire interactie verschillende vormen aanneemt.

Maar een gebrek aan overleg met achterbanparlementariërs heeft geleid tot de meest schadelijke ommezwaai van de premier tot nu toe, en deze week zal de premier nog langer achtervolgen dan de beslissende stemming op dinsdag.