Thatchers ware gelovige Norman Tebbit was tot het einde toe een vechter
Norman Tebbit was een van de mensen die in Margaret Thatcher geloofden en een van haar trouwste bondgenoten.
In een Conservatieve partij vol oude Etonians en rijkeluiskinderen was hij ook een van de weinige ministers met een arbeidersachtergrond.
Hij vertelde me eens, toen hij midden jaren 80 partijvoorzitter was en ik voor The Sunday Times werkte, over het snobisme in de partij.
"Ze denken dat ik erwten van mijn mes eet," zei hij. Ik denk dat hij een grapje maakte.
Hij genoot van zijn reputatie als vechtersbaas uit de arbeidersklasse. Labour-partij Michael Foot noemde hem een "half zindelijke bunzing" en hij stond algemeen bekend als "The Chingford Skinhead".
Tijdens de rellen van 1981 sprak hij de beroemde woorden over het feit dat zijn vader in de jaren dertig werkloos was. "Hij heeft niet gerebelleerd," zei hij. "Hij stapte op zijn fiets en zocht werk."
Sinds 1982 doe ik verslag in Westminster en heb ik verslag gedaan van het Thatcher-tijdperk, waarin Norman Tebbit een grote naam was op het politieke toneel.
Toen ik begon als politiek journalist, was hij net gepromoveerd tot minister na de ingrijpende hervorming van mevrouw Thatcher eind 1981.
Dat was de herschikking waarbij mevrouw Thatcher de zogenaamde 'wets' uit haar kabinet zuiverde en echte gelovigen aanstelde, zoals Tebbit, Cecil Parkinson en Nigel Lawson.
Net als veel nieuwe regeringen had de hare het in de beginjaren moeilijk, hoewel misschien niet zo erg als die van Sir Keir Starmer nu! Begin jaren 80 waren inflatie en werkloosheid echter beide wijdverbreid.
Zelfs na de "winter van ontevredenheid" van 1978-79, die de Labour-regering van James Callaghan ten val bracht, legden stakingen de industrie nog steeds lam. Mevrouw Thatcher besloot dat radicale actie noodzakelijk was.
Daarom gaf ze Tebbit de baan van minister van Werkgelegenheid: zijn taak was om de macht van de vakbonden te beteugelen.
Hij volgde een van de 'natte' kabinetsleden op, de gematigde James Prior, die door conservatieve kranten 'Pussyfoot Prior' was genoemd, omdat hij er volgens hem niet in was geslaagd de vakbonden aan te pakken.
Tijdens de partijherschikking van 1981 werd hij verbannen naar Noord-Ierland. Parkinson werd een charismatische partijvoorzitter en Lawson werd minister van Energie en volgde later Sir Geoffrey Howe op als kanselier.
Tebbit was altijd al fel tegen vakbonden. Dat begon al bij zijn eerste baan in de drukkerij van de Financial Times, waar hij gedwongen werd om zich bij een vakbond aan te sluiten. Ook was hij piloot bij British Airways.
Als minister van Werkgelegenheid voerde hij strenge wetgeving in tegen vakbonden, waaronder een verbod op gesloten winkels en het verplicht stellen van stakingsstemmingen.
En toen mevrouw Thatcher het tij van haar regering keerde na de Falklandoorlog van 1982, werd hij een van de hoogste leden van het kabinet en een van haar meest betrouwbare bondgenoten.
Na de grote overwinning van de Conservatieve Partij in 1983 bevorderde ze hem tot minister van Handel en Industrie, nadat Parkinson was afgetreden na een seksschandaal nadat hij een liefdeskind had verwekt.
Maar net toen Tebbit uitgroeide tot een van de kopstukken van de Thatcher-regering en werd gesproken als potentiële opvolger als premier, werd zijn politieke carrière abrupt beëindigd door de IRA-aanval op het Grand Hotel in Brighton in 1984.
Het zou het beslissende moment in zijn carrière worden. Wie kan de beelden vergeten van hoe hij gered werd nadat hij vastzat in het puin?
Hij raakte ernstig gewond en bracht drie maanden in het ziekenhuis door, terwijl zijn vrouw Margaret verlamd raakte en de rest van haar leven in een rolstoel zat.
Lees meer: Overheidsfinanciën in 'relatief kwetsbare positie', waarschuwt OBR Negen grafieken die ons vertellen of het eerste jaar van Labour een succes of een mislukking is geweest
Sommige politieke waarnemers beweerden dat hij na zijn verwondingen en het verdriet en de woede over de toestand van zijn vrouw nooit meer de oude zou zijn.
Ik denk echter niet dat hij iets van zijn scherpte heeft verloren. Hij was nog steeds een groot politiek activist en een vechter.
Tijdens de verkiezingen van 1987 was er spanning tussen Tebbit en Lord Young, een andere favoriet van Thatcher, over de verkiezingsstrategie. Maar ondanks een "wankele donderdag" tijdens de campagne wonnen de Tories opnieuw ruimschoots.
Een andere persoonlijke herinnering aan Lord Tebbit is dat ik in april 1990 in een interview met de Los Angeles Times het verhaal naar buiten bracht over zijn opmerkingen over Aziatische supporters tijdens de "crickettest".
Hij sprak over een test om te kijken hoe Engels iemand met een etnische minderheidsachtergrond is. Daarbij werd gevraagd welk cricketteam hij of zij steunde.
"Voor welke kant juichen ze?" riep hij uit. "Het is een interessante vraag."
De kop van mijn artikel op de voorpagina van de overleden - en volgens sommigen onbetreurde - krant Today was: "Tebbit, uitsmijter van de race. De ultieme test voor een Brit: voor welke ploeg juichen de Aziaten bij cricket?"
Hij kreeg zware kritiek op zijn uitspraken, niet alleen van politieke tegenstanders, maar ook van Conservatieve parlementsleden.
Maar Lord Tebbit was gedurende zijn hele carrière een controversieel rechts figuur. Hij was een verdeeldheid zaaiende figuur, aanbeden door de conservatieve rechtervleugel, maar verafschuwd door links en de vakbonden.
Maar wat wel vaststaat, is dat hij een belangrijke figuur was in de Thatcher-jaren.
Sky News
