Als Padraic Joyce opnieuw wil beginnen met Galway, moet hij een manier vinden om beter te beginnen

“MISLUKKING IS DE kans om intelligenter opnieuw te beginnen”, zei Henry Ford ooit.

Mooie woorden, maar Ford hield zich bezig met het bouwen van auto's, niet met het bouwen van voetbalteams die kampioenschappen zouden winnen.

In de sportwereld is falen vaker wel dan niet een kans, maar juist een moment waarop je als manager even afstand kunt nemen.

Afgelopen weekend, binnen twintig uur, werden twee ware voetbaliconen geconfronteerd met die realiteit. Dessie Farrell knipperde onmiddellijk met zijn ogen, maar Padráic Joyce speelde de "tijd is er niet meer"-kaart die vaak wordt gebruikt door de bainisteoirs die pech hebben en geen tijd meer hebben, maar waarschijnlijk deed hij dat met reden.

Twee mannen die diep verweven zijn met de geschiedenis van hun respectievelijke regio's, kampioensspelers op het veld en iconische figuren voor degenen daarbuiten. Hoewel ze veel gemeen hadden in die ongewenste gedeelde ruimte afgelopen weekend, gaapt er een kloof in prestaties en perspectief tussen hen.

Het was Farrell die de meeste sympathie opwekte, zichtbaar verstikt van emotie toen hij sprak over het achterlaten van spelers die hij als jongens leerde kennen en nu als bejaarde veteranen achter zich heeft gelaten, maar er is weinig reden voor tranen van zijn kant. Het enige wat hij afgelopen weekend echt verloor, was een wedstrijd, een wedstrijd die om een ​​paar redenen niet van grote betekenis was.

Ten eerste, zelfs als Dublin Tyrone had verslagen, was de weg vooruit waarschijnlijk kort geweest, hoewel die misschien iets langer was geweest als Con O'Callaghan weer helemaal fit was geworden. Simpel gezegd, Dublin was niet goed genoeg om de Sam Maguire te winnen.

- Nalatenschap -

Belangrijker nog, falen is niet iets wat Farrell kan worden verweten. Hij staat nu, na Jim Gavin en Kevin Heffernan, in het pantheon van Dublins meest succesvolle managers, en dat is geen slechte positie.

Als je bedenkt dat dit een baan was waarvan velen vonden dat hij voorbestemd was om te mislukken, dat hij een team erfde dat al vijf keer op rij de top had bereikt, dat hij twee keer de All-Irelands-titel wist te bemachtigen uit een verzadigd team en een stilgevallen productielijn, dan is dat in veel opzichten een verbluffende prestatie.

De beslissing om nog een laatste seizoen bij het team te blijven, terwijl een aantal generatietalenten vertrokken, was zowel een laatste daad van zorg als een uiting van ambitie.

De toekomst van Dublin is op de korte termijn onzeker, ook al zal de aankondiging van Ger Brennan deze week dat hij Louth verlaat, velen uitnodigen om de voor de hand liggende vraag te beantwoorden.

Het punt is dat de dringende behoefte van het voetbal in Dublin niet zozeer ligt in het vinden van een manager voor het paradepaardje van het team, maar meer in het inzetten van de enorme middelen, financiën, coaching en vooral het aantal spelers, om een ​​instroom van topspelers te garanderen. Die is er nu niet.

In die zin heeft het weinig invloed op de toekomst van Dublin of Farrell nu wel of niet is gebleven. In het geval van Galway heeft het echter zeker wel invloed op de toekomst van Dublin, of Joyce nu blijft of niet. Dat geldt zowel voor zichzelf als voor de toekomst van de regio op de korte termijn.

De kans dat die beslissing aan hem wordt overgelaten, is een bevestiging van zijn vijf seizoenen als manager, vooral in een county die ooit niet bekend stond om zijn stabiliteit op dat vlak. (In de laatste zes jaar van zijn legendarische spelerscarrière speelde Joyce onder vier verschillende managers.)

Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat zijn voorganger Kevin Walsh stabiliteit bracht, maar wat Joyce bracht ging verder dan dat. Het wordt nu gemakkelijk vergeten, maar toen hij bij zijn aanstelling in 2019 zijn ambitie uitsprak om de All-Ireland te winnen, klonk het gegrinnik in het hele land.

Vier Connacht-titels en twee All-Ireland-finales later is het gepraat over Galway als de beste van het land allang geen lachertje meer, maar feit blijft dat Joyce's manifest niet is waargemaakt. Alleen al om die reden is vertrekken wellicht geen optie.

In tegenstelling tot Farrell beschikt hij over een groep die over alle ingrediënten beschikt om niet alleen mee te doen aan de Sam Maguire, maar deze zelfs te winnen.

Er was bijna consensus, zelfs toen de inkt nog maar net droog was van de nieuwe regels van de FRC, dat de meest voor de hand liggende 'kernverbetering' de kansen van Galway betrof om dit jaar de All-Ireland te winnen.

Ze beschikten over uitstekende individuele verdedigers om man tegen man te spelen, een overschot aan balveroveraars in de middelste acht om herstarts te plunderen en een sterke drietal aanvallers in de aanval om al die voordelen in harde valuta om te zetten.

Zo'n vaart liep het dit jaar nog nooit bij Galway (de lange afwezigheid van Damian Comer was een belangrijke factor), met uitzondering van de afstraffing van Roscommon op het middenveld in Connacht. Daar was het gevoel dat het team zichzelf op de hielen zat moeilijk te krijgen.

- Ontbrekende schakel -

Als de maatstaf voor de reputatie van een manager bij zijn spelers hun vermogen is om voor hem te blijven spelen, dan staat Joyce op stevig terrein.

Ze hadden binnen twee rondes uitgeschakeld kunnen en moeten worden in de All-Ireland Series, met een achterstand van acht punten op Derry in Celtic Park, maar vonden een weg terug naar de gelijkmaker. Ook tegen Armagh, waar ze van het veld werden gespeeld, vonden ze een uitweg, zij het tegen tegenstanders die niets meer te winnen hadden.

Ze overleefden een hectische, leuke pot pingpongvoetbal tegen Down, maar in veel opzichten liet dat alleen maar zien dat Galway niet in staat is om wedstrijden te leiden. Al is het wel een grotere uitdaging gezien de nieuwe freestyle-methoden van het spel.

En dat werpt licht op de zijlijn van Galway; niet per se op wie er aanwezig was, maar vooral op wie er niet was.

Pas met de komst van Cian O'Neill in 2022 kreeg Galway onder Joyce ook vorm. Het onverwachte vertrek van O'Neill naar Kerry in het tussenseizoen was een enorme klap waar ze maar moeilijk van konden herstellen.

Het is waarschijnlijk oneerlijk om specifieke momenten eruit te pikken, maar er was een gebrek aan duidelijkheid over Galways denkproces.

In een seizoen waarin kick-outs de boventoon voeren, kan dit duidelijk worden herleid tot het voortdurende verwarrende denkproces dat Conor Gleeson en Conor Flaherty het gevoel moet hebben gegeven dat ze live auditie deden voor hun plek, in plaats van dat ze voor hun team aan het schoppen waren.

Het was er op cruciale momenten afgelopen zondag tegen Meath. Dylan McHughs onvermogen om de bal af te geven aan Shane Walsh voor een open doel, en Paul Conroys beslissing om tevergeefs een tweepunter te nemen terwijl hij twee spelers had om de bal aan af te geven, zijn het soort fouten dat je niet kent van meedogenloze kanshebbers.

En bovenal, vlak voor het einde, toen Walsh een two-pointer schoot om ze een reddingslijn te geven die ze alleen konden gebruiken door de bal terug te krijgen, schakelden ze om zodat Billy Hogan de bal kort kon schieten zonder druk. Spel voorbij.

Ondertussen, een paar uur later, verstikte Kerry, met O'Neill op de lijn, Armagh door meedogenloze druk vanaf hun aftraptee.

Daarom heeft Joyce veel stof tot nadenken.

Opnieuw beginnen is geen optie, tenzij hij een manier en een coach vindt die hem in staat stelt om beter te beginnen.