Gebouwd om lang mee te gaan: hoe DRIVE Hoops de langstlopende basketbalcompetitie in West-Massachusetts werd.
GREENFIELD — Chris Brown regelt het verkeer bovenaan de key. Hij geeft zijn teamgenoot Troy Snell opdracht een down screen te maken voor Ethan Slavin. Slavin komt er vanaf, vangt de bal en gooit hem terug naar Brown, die er dwars doorheen rent en de paint aanvalt. Brown komt tot stilstand en maakt een pump fake.
Zijn verdediger, Walter Perry, trapte in de schijnbeweging en liet zijn voeten staan om de bal te blokkeren, zoals zoveel spelers hebben gedaan om Brown – een van de beste spelers in de Drive Hoops Men's League – tegen te houden. Brown lokte een overtreding uit op Perry, draaide zich om naar zijn bank en knipoogde.
De drie spelers die aan het stuk meedoen – Brown, Snell en Slavin – zijn allemaal in de veertig en spelen sinds 2007 samen in hun gepatenteerde zomerteam "No Name Hoops". Robbie Jones en Ben Johnson zijn twee anderen die al meer dan tien jaar in het team spelen. In een competitie waar veel spelers wisselen en waar spelers elke zomer van team wisselen, is er altijd één vaste waarde: No Name Hoops, de zesvoudig kampioen en zesvoudig runner-up.
Ondanks dat ze qua leeftijd veel tegenstanders overtreffen, blijven ze jaar in jaar uit een van de beste teams van de competitie. Dankzij wederom een dominante prestatie van Brown op woensdag bereikten ze de halve finales van maandag.
"De kern van ons, zo'n vier of vijf man, speelt al tien jaar samen, sommigen zelfs bijna twintig jaar", zei Brown. "Elk jaar vragen we elkaar: 'Komen we terug?' En we zeggen allemaal ja."
Wedstrijden in de Drive Hoops League vinden doordeweeks plaats, van 17:15 uur tot 20:30 uur. Brown woont in Wilmington, Vermont, op ongeveer 45 minuten rijden van Greenfield High School, waar de wedstrijden plaatsvinden, en mist daarom zelden een wedstrijd. Snell woont in Easthampton en werkt in de nachtdienst. Hij is meestal eerder op de avond aanwezig zonder problemen, maar voor de late wedstrijden moet hij zich soms afmelden.
Mensen die nooit aan competitiesport hebben gedaan, horen misschien over een mannencompetitie en zien oude rotten voor zich die voor de lol rondrennen. En voor sommigen die er ook bij betrokken zijn, is dat precies wat het is.
Maar voor No Name Hoops is het zoveel meer geworden.
"Wat me vooral steeds weer terug laat komen, is de jeugd, de jonge jongens die de uitdaging willen aangaan en willen winnen," zei Brown. "Het is onze taak om dat in mijn gedachten te voorkomen. Daarom blijf ik terugkomen. En het is leuk. We spelen een spel waar we allemaal van houden. De uitdaging om alles aan te gaan wat je tegenkomt, houdt je jong."
Snell stemde toe.
"Het is competitie," zei hij. "Je probeert jezelf mentaal, fysiek en emotioneel op de proef te stellen om een manier te vinden om een voordeel te behalen en je team te helpen winnen."
Jerry Donoghue richtte in 1968 de Drive Hoops Men's League op, en die is sindsdien niet meer weg te denken. Angelo Thomas, de huidige hoofdcoach van het jongensbasketbalteam van Greenfield en directeur van de Drive Hoops Men's League, nam 17 jaar geleden de leiding over van Donoghue. Het is de langstlopende competitie in West-Massachusetts, met een sterke reputatie van 58 jaar. Toen Thomas in de herfst van 1989 naar Greenfield verhuisde, hoorde hij alleen maar over de competitie in de zomer, en hij kon niet wachten om er eens aan mee te doen.
Hij speelde elk jaar tot 2019, toen hij besloot om voorgoed te stoppen met voetballen. Toch is het nog steeds Thomas die elke zomer in juni en juli – met gebogen hoofd zodat zijn 2,06 meter lange postuur erin past – door de deuropening van Nichols Gymnasium sjokt om het scorebord en de schotklok op te stellen. Hij bedient die, vult het scoreboek in en zorgt ervoor dat alles soepel verloopt voor alle drie of vier wedstrijden per avond.
Thomas speelt misschien niet meer, maar hij koestert het om in de sportschool naar competitief basketbal te kijken. En misschien is zijn favoriete onderdeel wel om de spelers die hij jaren geleden coachte, nu te zien slagen in zijn competitie. Thomas schat dat hij een connectie heeft met ongeveer 75 procent van alle spelers (er zijn 10 teams, meestal acht spelers per team) in de competitie – of dat nu is door ze te coachen of tegen ze te coachen, of door met of tegen ze te spelen.
"Ik ben zes jaar geleden officieel met pensioen gegaan, en het waren de jongere twintigers die me dwongen met pensioen te gaan," zei Thomas. "Mijn verstand zei dat ik het kon, maar mijn lichaam zei iets anders. Ik herinner me nog levendig hoe een paar van die jongere jongens 3-tegen-3-toernooien speelden bij Indoor Action, en nu zijn ze in de twintig en spelen ze in mijn competitie. Ik geniet van de connecties. Daar draait basketbal om."
En dat is precies wat de mannencompetities in de regio zo bijzonder maakt. Spelers komen uit verschillende achtergronden, uit verschillende delen van de staat – soms zelfs van buiten de staat – en hebben verschillende leeftijden en vaardigheden. Maar ze komen allemaal samen in een sportschool, strikken hun sportschoenen en delen één ding met elkaar: de liefde voor de sport.
Er zijn genoeg momenten waarop spelers elkaar uitschelden, ruzie maakten met officials of fel en fysiek gewelddadig tegen elkaar werden. Tussen de regels door wil niemand verliezen. Soms moet Thomas zelfs ingrijpen om een situatie te sussen. Maar als het eindsignaal klinkt, schudt iedereen elkaar de hand en lacht iedereen.
Ze gaan weer terug naar hun normale leven.
"We concurreren tegen elkaar, en het wordt spannend", zei Thomas. "Maar we zijn een competitie. En daarbuiten is iedereen heel aardig tegen elkaar. Ik vind het geweldig om deze competitie te leiden."
Randy Gratton van Ware, die eind jaren 2000 in de Drive Hoops League speelde en nu basketbal speelt in competities in Belchertown en South Hadley, heeft in de hele Commonwealth aan mannencompetities meegedaan. Hij heeft basketbal gespeeld in Greenfield, South Hadley, Belchertown, Watertown, North Brookfield, Springfield en verschillende gebieden in Connecticut. Zijn eerste kennismaking met de mannencompetitie was toen hij pas 16 jaar oud was.
Nu hij 38 is, komt hij nog steeds thuis bij zijn vrouw en drie kinderen met overal opgezwollen lichaamsdelen, blauwe plekken, schaafwonden en brandwonden op de vloer, die hij zegt dat ze nog steeds af en toe weer opengaan en bloed afnemen. Hij zet elke wedstrijd alles op alles voor zijn team, ongeacht de gevolgen – zoals een gehavend lichaam.
Voor Gratton draaide basketbal in de mannencompetitie nooit om het beoefenen van zijn favoriete sport. Hij kampte een groot deel van zijn jeugd met een verslaving, en juist in deze competities vond hij discipline en richting.
"Ik ben al zeven jaar aan het herstellen en basketbal spelen in de mannencompetitie is daar een enorm onderdeel van geweest," zei Gratton. "Het gevoel van doelgerichtheid om in een team te zitten en week in week uit te strijden, helpt me ook echt om de rest van mijn leven op orde te houden. Want nu ga ik elke dag van de week naar de sportschool om me voor te bereiden op iets. Ik bereid me voor op iemand: mijn teamgenoten. Opgroeien in een sportcultuur en die kameraadschap, doelgerichtheid en competitie elke week, helpen me om op alle andere vlakken van mijn week op mijn best te zijn – of het nu gaat om werk, privé of wat dan ook. En ik geniet er met volle teugen van."
Basketbal voor mannen is een speeltuin voor oudere spelers die weigeren te stoppen. Het biedt studenten de kans om hun vaardigheden in het tussenseizoen aan te scherpen. Het is een redding voor degenen die een uitweg zoeken.
En één ding is zeker: het is een werk van liefde voor iedereen die erbij betrokken is.
Daily Hampshire Gazette
