Ministerie van Vrede? Meer dan een utopie, een noodzaak

"De regels voor menselijk samenleven worden afgebroken: we moeten een groot bondgenootschap voor vrede opbouwen, te beginnen met de gebieden, want mensen willen geen oorlog": zo opende Francesco Occhetta, secretaris-generaal van de Stichting Fratelli Tutti, gisteren de bijeenkomst in Rome, die gewijd was aan de presentatie van het voorstel voor een Ministerie van Vrede, gepromoot door de campagne "Ministerie van Vrede". Een voorstel dat "geen utopie is, geboren uit een pacifisme dat losgekoppeld is van de geschiedenis", zo specificeerde Occhetta, maar een concrete urgentie, gebaseerd op acties zoals bemiddeling, preventieve diplomatie, de versterking van het humanitair recht, de bescherming van rechten en de wederopbouw na de oorlog. Dit zijn de pijlers van het ministerie dat we voor ogen hebben. Het is niet voldoende om wapens te verminderen, we moeten de geesten, de harten, de woorden en de keuzes die we dagelijks maken ontwapenen om de oorlogspsychose een halt toe te roepen, die ons doet denken aan oorlog als een onvermijdelijke oplossing. Samen met Anci - voegde hij eraan toe - hebben we een overeenkomst gesloten die gemeentebesturen vraagt ​​om vrede te bouwen, te beginnen bij de gemeenten, omdat mensen geen oorlog willen. Vanuit de gebieden kunnen we een grote alliantie voor vrede opbouwen ".

Een alliantie die urgenter is dan ooit, in een tijd waarin "we het hoogste aantal conflicten - 59 - sinds de Tweede Wereldoorlog registreren", aldus Laila Simoncelli, nationaal coördinator van de campagne "Ministerie van Vrede". Militaire afschrikking heeft duidelijk gefaald: het garandeerde geen vrede en garandeert dat ook niet. En toch blijven we de veiligheid aan het ministerie toevertrouwen, terwijl er een gebrek is aan overheidsbeleid dat conflictpreventie bevordert. Vandaag houden we een kleine tegentop: terwijl in Den Haag wordt gesproken over het verhogen van de defensie-uitgaven tot 5% van het bbp, stellen wij een ministerie voor dat in staat is om de inzet voor vrede vorm te geven . En we hebben hiervoor al een wetsvoorstel voorbereid. We vragen om een ​​nationale ongewapende civiele verdediging, die erkend wordt en een strategische functie heeft binnen het nationale veiligheidssysteem. We vragen dat vredesonderwijs onderdeel wordt van het schoolcurriculum. We vragen dat vrede een politieke plek krijgt, om de verschuivingen die we waarnemen tegen te gaan: vrede is geen ideaal of een verklaring, het moet een keuze van de regering worden. Het Ministerie van Vrede zou Het politieke antwoord op deze noodzaak: "het is niet genoeg om vrede te wensen, we moeten die ook organiseren".

Deze inzet is met name noodzakelijk in een tijd waarin " we een achteruitgang zien in de internationale betrekkingen naar de tijd vóór de opkomst van het humanitair recht, naar de tijd vóór het Verdrag van Genève, dat zich ertoe verplichtte mensenlevens te redden - Michele Nicoletti, hoogleraar politieke filosofie aan de Universiteit van Trento, veroordeelde krachtig: "Vandaag hebben we geen oorlogsverklaringen, maar nachtelijke bombardementen, waarbij duizenden kinderen omkomen. Maar wat hebben kinderen daarmee te maken? We worden geconfronteerd met de ontkenning van de gelijkheid tussen alle volkeren en de degradatie van individuen tot kanonnenvoer. Ons land moet zich ertoe verbinden rechten en waardigheid krachtig te bevestigen, ook door het interne kader te versterken, te beginnen met migranten, asielzoekers en gedetineerden, tegen wie voortdurend schendingen plaatsvinden. Als we internationale vredelievende betrekkingen willen opbouwen, moeten we de rechten van mensen respecteren, maar Italië is het enige EU-land dat geen onafhankelijke autoriteit voor mensenrechten heeft, ondanks de verplichting die het daaraan heeft. Het initiatief van vandaag dwingt ons om over internationale politiek te praten en het recht en de plicht van vrede weer centraal te stellen."

De voorzitters van de drie initiatiefnemende verenigingen kwamen tussenbeide om de redenen en de inhoud van het voorstel uiteen te zetten: Matteo Fadda (Vereniging Paus Johannes XXIII), Giuseppe Notarstefano (Katholieke Actie) en Emiliano Manfredonia (Acli).