Goffredo Fofi, de zachtaardige strijder van de Italiaanse cultuur die Totò herontdekte, is overleden.

Goffredo Fofi overleed op 88-jarige leeftijd in het Cavalieri di Malta-ziekenhuis in Rome. Op 25 juni, zo hoorde Adnkronos, brak hij zijn dijbeen en onderging hij een operatie . Als essayist, theater- en filmcriticus, redacteur, polemist en onvermoeibare cultuuractivist was Fofi een van de meest heldere, radicale en onconventionele stemmen in de Italiaanse cultuur. Als militante intellectueel en controversiële stem ter linkerzijde leefde hij de tweede helft van de twintigste eeuw vanuit het perspectief van de meest gemarginaliseerden en uitgeslotenen.

In de jaren zestig en zeventig was Fofi een van de belangrijkste voorvechters van de 'cultuur van oppositie' : samen met andere intellectuelen richtte hij tijdschriften op die een centrale rol speelden in de politieke en culturele reflectie op wat zichzelf omschreef als heterodox links, zoals 'Quaderni piacentini', 'Ombre rosse', 'Linea d'ombra' en 'La terra vista dalla luna'. Het waren ruimtes van kritische vrijheid die de undergroundbewegingen van een veranderende samenleving konden vastleggen.

Leven

Fofi, geboren op 15 april 1937 in Gubbio (Perugia), overspande decennia van de Italiaanse geschiedenis met een steeds waakzame en onwrikbare blik, waarbij hij de relatie tussen kunst en de maatschappelijke realiteit centraal stelde in zijn onderzoek. Hij was een figuur die intellectuele passie combineerde met maatschappelijke betrokkenheid, grondige analyse met een nieuwsgierigheid naar innovatie, en een intolerantie voor de academische wereld met de drang om "binnen de grenzen van" de conflicten van zijn tijd te blijven.

Fofi, een van de meest originele filmcritici van de naoorlogse periode, beperkte zich nooit tot het recenseren van films : hij beschouwde ze als spiegels – soms vervormend, soms onthullend – van de menselijke conditie en maatschappelijke verandering. Hij ontdekte en verdedigde regisseurs, acteurs en schrijvers, vaak nog voordat ze door de officiële canon werden erkend. Zijn visie was, en is, zijn tijd ver vooruit: hij volgde geen trends, hij identificeerde ze al toen ze nog in de kinderschoenen stonden.

De bijdrage van Goffredo Fofi was cruciaal voor de kritische herwaardering van Totò , een kunstenaar die tijdens zijn carrière lang over het hoofd was gezien door filmcritici. Naar aanleiding van de intuïtie van Pier Paolo Pasolini – die Totò had opgenomen in zijn film 'Uccellacci e uccellini' – publiceerde Fofi in 1968 samen met Franca Faldini, de weduwe van de acteur, het essay 'Totò. L'uomo e la maschera' (Fetrinelli, 1977). Het werk, beschouwd als een van de eerste serieuze en diepgaande analyses van de Napolitaanse acteur, is in de loop der jaren meerdere malen herzien en bijgewerkt, wat er aanzienlijk toe heeft bijgedragen dat Totò zijn rechtmatige plaats in de geschiedenis van de Italiaanse cinema heeft teruggekregen. Fofi was eerder redacteur van de bundel 'Il teatro di Totò (1932-1946)', uitgegeven door Più libri in 1976.

De boeken

Maar Fofi was ook een literatuur- en theatercriticus, een maatschappelijk observator, "ontgoocheld maar niet berustend". Zijn schrijven, nooit neutraal, was altijd een politieke daad, in de hoogste zin van het woord. Zijn activisme was nooit gebonden aan politieke partijen, maar belichaamde juist de leefruimtes van de cultuur en het collectieve bewustzijn: boeken, tijdschriften, bioscopen, nieuwsredacties, scholen en de straat. Zijn belangrijkste boeken zijn "Prima il pane", "Strana gente", "Pasqua di maggio", "Sotto l'ulivo" en "Le nozze coi fichi secchi", evenals talrijke werken die hij samen met andere intellectuelen schreef, zoals Gad Lerner, Franca Faldini, Michele Serra en Stefano Benni. In 2008 richtte hij samen met Giulio Marcon Edizioni dell'Asino op, een volgende stap in zijn toewijding aan een populaire cultuur die toegankelijk is, maar nooit vereenvoudigd.

'The Stranger' en de laatste jaren van zijn carrière

De afgelopen decennia was hij redacteur van het tijdschrift "Lo straniero", een zeldzaam voorbeeld van onafhankelijke kritische ruimte, en bleef hij samenwerken met talloze kranten, waar hij schreef over cinema, maatschappij, politiek en literatuur. Altijd aan de kant van de minderbedeelden, de gemarginaliseerden en de ongehoorden. Degenen die hem kenden, beschrijven hem als een vriendelijke, nieuwsgierige, scherpe maar ook genereuze man, die in staat was te luisteren en nee te zeggen – vaak ongelegen, maar altijd gedreven door een diepe ethiek en een behoefte aan rechtvaardigheid die elke ideologie overstijgt. Goffredo Fofi was nooit een "hof"-intellectueel: hij koos ervoor om aan de rand te blijven, van waaruit de vervormingen van het centrum het best zichtbaar zijn. En juist vanuit die randgebieden zond hij signalen, provocaties en oproepen tot ongehoorzaamheid en reflectie uit. (door Paolo Martini)