Geschoren stieren in het Congres

Gisteren, zoals gepland, verzamelde Sánchez vouchers die hij in het Congres kon inwisselen voor zuurstof. De uitslag werd geschreven en alle acteurs, zowel hoofd- als bijrollen, brachten de door de scenarioschrijver toegewezen tekst perfect en met benijdenswaardige professionaliteit ten gehore. De enige onbekende factor voor de plenaire vergadering was de acteerkwaliteit van de protagonisten, niet wat ze zouden zeggen. En allemaal brachten ze hun rollen tot leven met dramatische vaardigheid, hoewel niet in die mate dat het ongeloofwaardige geloofwaardig werd.

Het Moncloa-apparaat had er terecht de verwachtingen voor die dag flink opgeschroefd. Ze presenteerden het in de aanloop ernaartoe als een levensgevaarlijke test voor Pedro Sánchez: zou hij de kamer levend of in een doodskist verlaten? De bedoeling was om de uitdaging waar de president voor stond te vergroten, zodat we versteld zouden staan ​​van de uitkomst: Wat een geweldige leider! Wat een veerkracht! Wat een geweldige prestatie leverde hij! Alsof het nog niet bekend was dat alle stieren die deze keer de arena zouden betreden, met uitzondering van de twee van de ranch van de oppositie, zichtbare maar scheermesgeschoren horens zouden hebben, waardoor het risico voor Sánchez' leven vrijwel tot nul werd gereduceerd.

De partners gaven Sánchez een timecheck, het meest gewilde bezit in de politiek.

De president arriveerde mank nadat hij zichzelf in de voet had geschoten. De boodschap van de hernieuwing van de PSOE die afgelopen weekend tijdens het federaal comité, de eerste halte op weg naar de bevrijding van Sánchez, gelanceerd had moeten worden, liep op niets uit. De socialisten zelf (sommigen) boycotten de bijeenkomst door Paco Salazar, de naaste medewerker van Pedro Sánchez in het Moncloa-paleis, die zich bij het federaal comité zou voegen als adjunct-secretaris van de organisatie, standrechtelijk te executeren wegens het lastigvallen van vrouwen. De messen die pijn doen, zijn soms zo dichtbij! De teleurstelling kon niet worden herhaald.

De gebeurtenissen van gisteren waren echter herstellend voor de PSOE-leider. Het was niet genoeg om hem te genezen, noch om hem een ​​lang presidentschap te garanderen. Maar uiteindelijk is alles zo goed mogelijk afgelopen. De investituurpartners, elk in hun rol, reagerend op hun eigen omstandigheden en het profiel van hun kiezers, deden wat van hen verwacht werd. Ze legden een tijdelijke pleister op de wonden, maar niet voordat ze die met een beetje afgesproken zout hadden bestrooid. Het enige wat ontbrak was de spreekwoordelijke zin die moeders gebruiken wanneer ze alcohol over de knieën van hun kinderen gieten: "Wat een pijn, wat een genezing, president!"

Van de aanmoedigende rol van Yolanda Díaz tot de strenge toon van de PNV, alles leidde tot hetzelfde resultaat. Twee secretarissen van de PSOE, onder druk van de rechter, zijn niet voldoende om hun vertrouwen in Pedro Sánchez op te zeggen. Het is ook niet voldoende dat het onderzochte corruptieschandaal al via Adif of het directoraat-generaal Wegenbeheer de uitvoerende macht heeft bereikt. Los van de bloemetjes die beide partijen in hun toespraken gebruikten, rechtvaardigt dit begrip het feit dat de PP voor de deur staat.

En de partners van de PSOE voelen zich momenteel ongemakkelijker bij een regering onder leiding van Alberto Núñez Feijóo dan bij de beschuldigingen van medeplichtigheid aan corruptie die ze zouden kunnen krijgen omdat ze loyaal blijven aan de PSOE. Deze loyaliteit, als simpele voorzorgsmaatregel, moet gepaard gaan met de afkeuring van het geringe vertrouwen dat ze al in Pedro Sánchez hebben. De waarschuwingen, verklaringen en tirades van de partners die gisteren in het Congres werden gehoord, waren niets meer dan een noodzakelijke theatrale voorstelling voorafgaand aan de verlenging van de termijn waarmee Sánchez de Kamer verliet. Tijd, het meest begeerde bezit in de politiek.

Wat er gisteren gebeurde, verhult niet de zwakte van de regering, die nog steeds onder maximale druk staat, zich in het defensief bevindt en wacht op gebeurtenissen buiten haar controle. Een nieuwe, substantiële aanval van de rechtbanken, die de onvoorspelbare kaarten van partijvernieuwing en de beloften van de wetgevers om corruptie te bestrijden die Sánchez gisteren uiteenzette, al hebben uitgeput, zou de situatie definitief aan de rand van de afgrond brengen.

Het was moeilijk te geloven toen de president zei dat hij overwoog af te treden. Opnieuw dezelfde truc als toen hij vijf dagen afstand nam om te reflecteren op zijn leiderschap, toen de eerste berichten over zijn vrouw naar buiten kwamen. Op dit punt begint de herhaalde strategie van de in het nauw gedreven man die kracht put uit zwakte om in een heldhaftige daad ons allemaal en de hele wereld te redden, vermoeiend te worden. Sánchez, een mens zoals iedereen, ondanks alles, wil en denkt aan zijn eigen redding. En daarin moeten we zijn grote strijdvaardigheid erkennen, zelfs nu hij zwaargewond is en de prognose pessimistisch blijft.