Noch toekomst, noch heden

Voetbal heeft al decennia een toekomst in de Verenigde Staten, maar is nog niet echt een gevestigde naam. Het wordt min of meer officieel beschouwd als de vijfde sport in het land, na American football, honkbal, basketbal en ijshockey. Teamsporten, welteverstaan. Niemand, behalve een blinde fan van alles buiten zijn monochromatische monocle, zou eraan denken om het boven atletiek, zwemmen, gymnastiek, skiën, enzovoort te plaatsen, die de wereld continu voorzien van onuitputtelijke legioenen "made in the USA"-kampioenen.

Het klopt dat voetbal daar veel wordt beoefend, maar dan als schoolactiviteit, voor training, vermaak en ontspanning. Het is niet minder waar dat het Amerikaanse nationale vrouwenelftal opmerkelijke successen heeft geboekt. Maar bijna terloops, in een veel minder uitgebreide, diepgaande en veeleisende omgeving dan het mannenelftal.

Voetbal, hoe hard degenen die het als de "koning der sporten" classificeren het ook proberen, en daarbij negeren dat de helft van de mensheid, zo niet driekwart, er geen bal om geeft, maakt de neefjes van Uncle Sam niet gek. Het sloeg niet aan toen Henry Kissinger , een Duitser (Beiers overigens) en daarmee lid van een oude en volwaardige voetbalvereniging, probeerde van de New York Cosmos de drijvende kracht van het universele voetbal in de VS te maken. Noch Pelé , noch Beckenbauer , noch Cruijff (bij de Los Angeles Aztecs en de Washington Diplomats), noch andere inmiddels verblekende sterren, hadden het gewenste effect.

Ze rekten hun carrière financieel op voor eigen gewin. Ze hadden geen evangelische of educatieve missie, laat staan ​​een verovering van een ver en vreemd gebied. Als objecten van nieuwsgierigheid in plaats van interesse, geanimeerde figuren op sokkels en in musea, slaagden ze er niet in om zelfs maar een embryonale passie aan te wakkeren bij een bevolking die, in hun gevoel voor spektakel, toegewijd was aan andere sporten die vette, en geen karige, scores opleverden.

Het WK van 1994 heeft ook geen verandering gebracht in een onverschillige maatschappelijke realiteit. Voetbal maakt geen deel uit van de Amerikaanse traditie en mentaliteit. Noch Messi met zijn epiloogflitsen, noch Busquets , noch Suárez , noch Alba en co. zullen daar verandering in brengen.

Dit gekunstelde WK voor clubs kent alleen een goede opkomst, dankzij de bijdrage van buitenlandse fans, in stadions met een grote Latijns-Amerikaanse bevolking: Los Angeles, Miami, New York. Een groep van meer dan 65 miljoen mensen. Deze groeiende demografische groep zal de populariteit van voetbal niet vergroten. Niet-immigrante Latino's, die al in de VS geboren zijn, worden gekoesterd door de heersende sportcultuur. Ze integreren zich er net zo natuurlijk in als in andere aspecten van het dagelijks leven.

Voetbal spreekt de enorme inheemse gemeenschappen van Noord- en Zuid-Amerika niet aan, ongeacht hun huidskleur of ideologie. Het aanstaande WK van 2026, dat ook samen met Mexico en Canada wordt gespeeld, zal niet de weg vrijmaken voor voetbal in een land dat het niet begrijpt en er ook geen behoefte aan heeft. Het zal een aanwezigheid vertegenwoordigen die niet tot de essentie reikt.

Om de progressieve leider van het Spaanse Obscene Sanchista Bordeel te parafraseren: er is geen noodzaak om het verhaal tot een categorie te verheffen.