Engelen & Bruiloften

Ik moet beginnen met mijn volledige steun te betuigen aan de band Anjos. Ik ben zelf een fan van vibrato's bij sportevenementen. Sterker nog, ik herinner me met nostalgie de dag dat ik "Alé Alé é ô" zong op de tribune van Super Dragões tijdens een wedstrijd tussen Porto en Estoril. In "Alé Alé" koos ik voor de standaardversie , waarbij ik de verrassing zorgvuldig bewaarde voor de volgende klinkers: falsetto in e mineur met een verlengde "ô". Het was merkbaar dat ik indruk maakte op sommige fans, die zich omdraaiden in hun stoel, zoals Anselmo Ralph in The Voice Kids . Sommige fans – ongetwijfeld de meest verfijnde fans – gaven me twee stoten op mijn tanden en een heel licht klopje op mijn rug, een van de meest gerenommeerde vormen van socializen onder fans. Het is een goede manier om te socializen.

Het is ironisch dat het opkomen voor de "Engelen" mij tot advocaat van de Duivel maakt. Maar de Portugese taal kent deze tegenstrijdigheden die ons doen trillen.

Ik zeg je ook dat degenen die de engelen niet verdedigen, nooit acne hebben gehad.

Alleen ik weet wat ik heb meegemaakt in de vierde klas, toen ik een acnebehandeling kreeg waarbij ik 's ochtends een crème aanbracht die mijn huid uitdroogde en ervoor zorgde dat ik op school aankwam met een huid zo dik als tarwezemelen. Ze noemden me 'de roosman'. Goede tijden.

Sérgio Rosado zei ook dat hij een triatlon moest doen om depressie te voorkomen. Ik heb meer twijfels over deze oplossing. Het is een vreemd recept om in P1 te zitten. En zelfs als het kan helpen, betwijfel ik of een psychiater die dit hoort, niet zou zeggen: " Oké, maar blijf de antidepressiva slikken ."

Ik kom echter in een fase in mijn leven waarin ik bruiloften van mensen van mijn eigen leeftijd moet bijwonen. En wees je ervan bewust dat er op bruiloften een al te moderne dynamiek ontstaat. Zo besloot mijn vorige verloofde een chatbot te creëren om informatie te verstrekken en vragen over de bruiloft te beantwoorden. Een soort GPT-chat die gespecialiseerd was in dat evenement. Merk op dat we het hebben over een katholieke bruiloft die kort na het aanzoek plaatsvond. Ik besloot de chatbot te vragen: "Is de bruid zwanger?"

Hoewel we vernieuwingen in het huwelijk beginnen te zien, zijn er bepaalde gewoontes die mensen hardnekkig in stand houden. Begin met uitnodigingen. Verzin geen dingen. Ik wil maar één ding in mijn uitnodiging: eerlijkheid.

“ Het beste geschenk dat u ons kunt geven, is uw aanwezigheid .”

Dat is het niet. Lieg niet tegen me. Bovendien ben ik een plus één .

En ik kan je vertellen dat het een vreemde term is om voor een IBAN te zetten.

Omdat zoveel aspecten van bruiloften moderner worden, raad ik je aan om eens na te denken over de teksten op uitnodigingen. Er komt een dag dat ik een uitnodiging ontvang met de simpele tekst:

“ Het beste cadeau dat u ons kunt geven is 125 dollar en dat we plastic bekers mogen gebruiken , aangezien de borg van de boerderij uit onze eigen zak komt .”

Ik ben niet zo goed in het bijwonen van bruiloften. Vooral niet de ceremonie zelf, de zogenaamde 'mis'.

Dit komt, let wel, omdat ik geen katholiek ben. Ik ben wat men in religieus jargon gewoonlijk een "aanhanger van de wetenschap" noemt. En dus is mijn ervaring met religieuze vieringen vergelijkbaar met mijn ervaring met echt goede vrouwen.

In die zin schaam ik me soms dat ik niet weet hoe ik me in de kerk moet gedragen. De meest voorkomende is direct bij de ingang. Als mijn leeftijdsgenoten een kruisje slaan, krab ik meestal aan mijn neus, in een poging een vaag vergelijkbaar gebaar te imiteren, maar zonder in te gaan tegen mijn eigen overtuigingen. Het equivalent van stretchen in nazi-Duitsland.

Maar op de laatste bruiloft waar ik naartoe ging, gebeurde er iets nieuws. We zijn weer op de katholieke bruiloft waar de chatbot was.

De mis bereikt het punt waarop mensen elkaar begroeten en dezelfde zin tegen elkaar zeggen. Let op: dit is voor mij onbekend terrein.

Ik word omringd door beta's die me slechts een kusje geven. De vrouw naast me komt naar me toe om me te kussen en zegt de zin , waarvan ik later ontdekte dat het "Vrede van Christus" was. Met de nadruk op later .

Dat komt omdat ik op dat moment het volgende hoorde en het voor mij volkomen logisch klonk: “ Leve de kus ”.

Dus ja, ik zei “kusjes ” tegen alle vrouwen die ik op dat moment begroette.

Toen ik de kerk verliet en mijn vrienden vertelde wat er gebeurd was, was ik natuurlijk het mikpunt van spot. De grappen kwamen zo vaak voor dat mijn poriën begonnen te tranen van het lachen, zo erg zelfs dat ik een acne-uitbraak kreeg. Gelukkig heb ik een lange baard, dus ik kan de littekens bedekken. Maar er blijven littekens, en die zijn niet zichtbaar. Ik zou je meer kunnen vertellen, maar ik moet mijn koffers pakken voor de triatlon.