Het kleine handboek van de beschaving: in een nucleair land is degene die de kernkop heeft koning

Ken je de geografie van de macht? Daarvoor heb je geen diepgaande kennis van een doctoraat of een gedetailleerde studie van verdragen nodig. Dit fatalisme van superlatief cynisme kan met eenvoud worden uitgelegd. Sommigen hebben kernbommen, anderen kunnen ze niet hebben. Sommigen bombarderen, anderen worden gebombardeerd. Het hangt allemaal af van de hand die de kernkop vasthoudt. Degenen die ze hebben, kunnen mensen slaan zonder bang te zijn voor een flinke beet; degenen die ze niet hebben, zijn onderworpen aan de vernedering van de straf, tenminste, als de straf niet in vernietiging verandert.

Op het wereldtoneel is de voorstelling absurd. Helden en schurken vermengen zich en wisselen van kleding en maskers, in een groteske, cabaretachtige transformatie, waarbij het spektakel niet betovert, maar juist beangstigt. Dit is de show waarin bijna het hele Westen de kant kiest van een staat waarvan de premier een internationaal arrestatiebevel heeft gekregen van de rechtbank die is opgericht om de ergste misdaden tegen de mensheid te berechten. Samen, hand in hand met een schurk die de vinger wijst naar boemannen, terwijl hij een genocide in Gaza beveelt. Ondertussen heeft de andere grote partner van het oude continent, al decennialang een bondgenoot in alle oorlogen, al meerdere keren aangekondigd weinig interesse te hebben in de Europese soevereiniteit. Als ze de ene dag de dreiging van een invasie van Groenland opdreunt, zegt ze de volgende dag dat de EU alleen maar is uitgevonden om die op te zetten. Is het het Stockholmsyndroom of is het een gehechtheid aan de onzin van te blijven doen alsof we allemaal idioten zijn, in de Europese versie van het Amerikanisme "nuttige idioten"?

De vermelding van Iran wordt onmiddellijk gevolgd door de westerse kreet: handen in het haar, zorgvuldig gechoreografeerde paniek, alsof Satan onze achtertuin binnenvalt. Europese leiders staan ​​in een rij, publiceren gesynchroniseerde verklaringen, allemaal op dezelfde manier geprepareerd, met een gebrek aan originaliteit dat moeilijk door toeval te verklaren is. Ze gooien ons voor de voeten dat Iran geen kernwapens kan hebben, dat het die zou gebruiken om de "enige democratie in het Midden-Oosten" uit te roeien, en vervolgens misschien de wereld. Maar Israël heeft tussen de 90 en 300 kernkoppen (afhankelijk van wie kan of durft te tellen of te raden) en staat geen nieuwsgierigheid of enig internationaal recht toe om in zijn magazijn te gluren. De uitzondering is het schaamteloos weigeren van verdragen en het verhinderen van inspecties. Kortom, het doet wat het wil, omdat het Westen alleen degenen controleert die het kan controleren. Het is waar dat Iran een einde wil maken aan de huidige Israëlische etnostaat, die het een "zionistisch regime" noemt en ervan beschuldigt grondgebied te bezetten en de Palestijnse bevolking te degraderen tot een onmenselijke toestand. Maar het is ook waar dat de Iraniërs zich in het verleden, onder president Khatami, open hebben gesteld voor een tweestatenoplossing, hoewel ze nu pleiten voor een uniforme oplossing gebaseerd op een zogenaamd democratisch referendum waarin de "inheemse bevolking" – joods, moslim, christen of van welke religie dan ook – kan stemmen. Het is niet duidelijk wat ze bedoelen met "inheemse bevolking", maar ik vermoed dat het concept niet bepaald allesomvattend is.

Propaganda heeft dringend behoefte aan een schurk zonder nuances, in zwart-wit, en Iran voldoet daar perfect aan. Het wist gemakkelijk uit de rede en het geheugen het feit dat er aan de andere kant twee kernmachten staan ​​die al decennia lang beweren dat een natie niet bestaat en er alles aan doen om die van de kaart te vegen: Palestina. Wanneer zij ons opnieuw de existentiële dreiging van Iran voorschotelen – al meer dan 30 jaar dreigend, maar nooit werkelijkheid geworden – is het de moeite waard om te onthouden dat Gaza wordt verwoest door bommen, honger, ellende en dood, een dagelijkse oefening die nu hernieuwde strategische onzichtbaarheid met zich meebrengt. Wat de burgerwachten van het "land van de vrijheid" betreft, respect voor hun eigen wetten is niet langer belangrijk wanneer ze in de weg lopen. Vliegtuigen en bommen tanken bij in Lages en vliegen discreet over onze hoofden en over het internationaal recht dat ze zelf hebben helpen opstellen. Europa staat erop te applaudisseren, opdat de tweede akte geen bom aan tarieven met zich meebrengt die, omdat ze niet met uranium verrijkt zijn, onze toekomst gemakkelijk zal verarmen.

Netanyahu rekt en kauwt over oorlogen. Hij zwaait met kernkoppen die hij nooit bevestigt of ontkent, overleeft rechtszaken en duizenden lijken, is een "slachtoffer" dat bevoegd is om de beul te zijn, altijd onder de vlag van het "recht om zichzelf te verdedigen". De waarschuwing van de Israëlische leider over de barbaarse dreiging van de Perzen komt altijd met de urgentie van iemand die morgen een aanval verwacht, ook al komt die "morgen" nooit.

En van bovenaf, de wereldpolitie, bezitters van het grootste arsenaal ter wereld en de meest absolute vervreemding van de belangen van anderen. Ze presenteren zich als kampioenen van de strijd tegen terrorisme, alsof terrorisme een oosterse uitvinding is, terwijl de Amerikanen, in naam van het Goede, de moedjahedien financierden, naar verluidt wapens leverden aan Bin Laden in Afghanistan, anti-Assad-rebellen trainden die in de gelederen van Al-Qaeda in Syrië terechtkwamen, de Contra's in Nicaragua steunden, terroristische milities in Bagdad oprichtten en financierden, experimenteerden met guerrillalaboratoria op de Balkan en, meer recentelijk, impliciete en indirecte overeenkomsten zouden hebben met Al-Qaeda in Jemen, in de strijd tegen de Houthi's. Dit is het terrorisme van het goede. Als het verhaal uitkomt, zijn het "gematigde rebellen"; wanneer ze niet langer nuttig zijn, wordt het memo naar de televisiestations gestuurd, met de mededeling dat ze nu terreuragenten zijn en de volgende invasie voorbereiden.

Nee, Iran is geen regime om aan uw familie voor te stellen, en ik wil het absoluut niet verdedigen, maar we moeten dringend de overduidelijke westerse dualiteit kritisch analyseren. Het land is verre van een humanistisch paradijs, met ernstige en wijdverbreide mensenrechtenschendingen, met name met betrekking tot vrouwen – hoewel minder ernstig vergeleken met die van de Saoedische bondgenoot van de Amerikanen, die onze tank blijft vullen zonder enige immoraliteit te veroorzaken. En nee, niemand verrijkt uranium tot 60% alleen maar om lampen te laten branden. Maar alleen een gek zou dat nalaten wanneer zijn belangrijkste regionale tegenstander illegale kernkoppen tentoonstelt, wat het land voldoende voordeel geeft om decennialang beleid te voeren dat de meeste internationale organisaties classificeren als etnische zuivering, zonder veel inmenging van zijn naaste buren.

Libië, Irak en Oekraïne hebben hun kernwapens en -programma's opgegeven en zijn binnengevallen en vernietigd. China, Rusland, Pakistan en Noord-Korea worden als vijanden bestempeld, maar niemand durft hen rechtstreeks aan te vallen. Iran tekende in 2015 een nucleair akkoord met de VS, maar Trump verscheurde het in 2018. Alleen een zeer roekeloos land zou zich vanaf dat moment niet meer met een bom willen beschermen, die een sterke afschrikkende werking heeft, zelfs tegenover de grootmachten van de wereld. We kunnen vrede rot noemen, maar het is desalniettemin vrede.

Europa klaagt dan over de immigratie die vanuit die streken naar ons toe komt, maar de waarheid is dat het verwoesting zaait. Het bombardeert, verwoest, verandert landen in ruïnes en is verbaasd als de overlevenden aankloppen.

Iedereen die naar een oude natie kijkt en alleen een nest van 90 miljoen terroristen ziet, is ofwel analfabeet in de geschiedenis, ofwel heeft hij bedrog op zijn agenda staan. Het gaat hier niet om het verdedigen van ayatollahs, maar om de herinnering dat we geen missionarissen, rechters of beulen meer zijn. Een 250 jaar oud land als de Verenigde Staten kan een rijk met een geschiedenis van 2500 jaar nauwelijks beschaving bijbrengen.

Het internationaal recht kan niet alleen worden toegepast door degenen die geen kernkoppen of machtige bondgenoten hebben. We mogen Irak niet vergeten. Tegenwoordig herkent iedereen de hoax van vermeende massavernietigingswapens, maar pas nadat honderdduizenden mensen zijn omgekomen, mogelijk meer dan een miljoen volgens sommige schattingen, en het land in puin is veranderd. Het is uit deze ellende, uit de meest absolute onrechtvaardigheid en vernedering, dat het terrorisme ontstaat dat Europa en de Verenigde Staten zou moeten verontrusten. Daesh is bijvoorbeeld geboren uit de Amerikaanse invasie. Wanneer de menselijke rechtvaardigheid doof is, klampen ze zich wanhopig vast aan goddelijke rechtvaardigheid.

Telkens wanneer het Westen ingrijpt in het Midden-Oosten om het naar eigen inzicht vorm te geven, klampen de mensen zich vast aan Gods wil. Het is de moeite waard om Mohammad Mossadegh te herdenken, de Iraanse premier die in 1951 democratisch in het parlement werd gekozen. Door de belangrijkste natuurlijke hulpbronnen van het land te nationaliseren, waarvan Iran slechts 16% profiteerde – de resterende 84% ging naar de Britse zakken – tekende Mossadegh zijn vonnis. In 1953, tijdens een staatsgreep georkestreerd door de nieuw opgerichte CIA en MI6, werd hij afgezet, kwam de sjah weer aan de macht en vielen de grondstoffen opnieuw Londen ten deel. Wat een constitutionele monarchie was, transformeerde in een dictatuur die tegenstanders vervolgde, martelde en doodde. Zo werden, in decennia van onrecht en wrok, de zaden geplant voor de islamitische revolutie van 1979. Dit is de erfenis van gedwongen onderwijs: vroeg of laat presenteert de geschiedenis de rekening.

Democratie kan niet worden opgelegd, laat staan ​​met kogels en bommen. Ze komt niet in containers aan via de Straat van Hormuz. Elk volk heeft zijn eigen tijd, cultuur, geschiedenis en manier om over de toekomst te dromen. Het voorbeeld komt zeker niet voort uit de nachtmerrie van bommen of uit de bevooroordeelde scheiding tussen barbaren en beschaafde mensen.

Zonder kernwapens, die al hun grootste afschrikking hebben bewezen, zou de enige verstandige weg zijn om een ​​kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten te creëren. Iran heeft deze oplossing al geaccepteerd, maar Israël, het enige kernwapenland in de regio, weigert dit te doen. De rest is de rest. Weer een voorstelling in dit theater van verschrikkingen, dat zowel oproept tot mensenrechten als de genocide die in Gaza plaatsvindt achter het gordijn verbergt. Ondertussen bereidt het hele Westen zich voor om elk moment te helpen bij het aanleggen van een nieuwe zee van begraafplaatsen, van de Levant tot Perzië. We wijzen de monsters aan die ons goed uitkomen, terwijl we de spiegel ontwijken die ons zou laten zien hoe afschuwelijk ons ​​eigen gezicht is.

De teksten in deze sectie geven de persoonlijke mening van de auteurs weer en vertegenwoordigen niet de redactionele positie van VISÃO.