'Ik werd bijna analfabeet op het gebied van strategische visie', zegt Jorge Gerdau Johannpeter

Ondanks zijn uitgebreide ervaring in de zakenwereld en de jaren dat hij leiding gaf aan Gerdau , het grootste Braziliaanse multinationale bedrijf in de staalproductiesector , zegt Jorge Gerdau Johannpeter dat de huidige tijden meer dan uitdagend zijn.

Op 88-jarige leeftijd en met een staat van dienst die niemand kan verwijten – het staalbedrijf, opgericht in 1946 door zijn overgrootvader, Heinrich Kaspersky Gerdau uit Johannesburg, heeft vandaag de dag 29 fabrieken en ongeveer 30.000 werknemers in verschillende landen, waaronder de Verenigde Staten – stelt de zakenman, erkend als een groot strateeg, dat hij voor het eerst in zijn leven, met de wereld op zijn kop en Donald Trump aan het roer, grote moeite heeft zich de toekomst voor te stellen. "Ik zou bijna zeggen dat ik strategisch analfabeet ben geworden," overdrijft hij.

Volgens de bevindingen van Estadão is het nog niet mogelijk om te weten welke Braziliaanse exportproducten vrijgesteld zullen worden van de door de Amerikaanse president opgelegde belasting van 50%.

In dit gesprek stelt de auteur van het boek The Search , een leerzame ervaring uit een reis vol zorgen en prestaties - een verwijzing naar de zoektocht naar iets dat verder gaat dan bedrijfsefficiëntie en te maken heeft met zorgen op het gebied van cultuur, gezondheid en onderwijs - dat hij, ondanks zijn ervaring in het bedrijfsleven, die hem in staat stelde een paar jaar vooruit te kijken en plannen te maken, vandaag de dag niet in staat is om "te voorspellen wat er de komende maanden, of misschien de komende twee jaar, zal gebeuren".

Ik wil beginnen met een citaat van de Amerikaanse president Donald Trump, die Amerika weer groot wil maken. Zal hij daarin slagen?

Ik denk dat de kwestie erg complex is. Maar ik zou zeggen dat de Verenigde Staten de laatste jaren, door hun structuur en de meest simpele aspecten van de industriële sector, terrein hebben verloren. China heeft van deze kans geprofiteerd.

Maar de Verenigde Staten onderscheiden zich nog steeds van de rest van de wereld door hun technologische ontwikkelingen. Het leiderschap van de Verenigde Staten is bij uitstek technologisch. En vandaag de dag hebben we AI, de grootste schok die we allemaal meemaken, en het is extreem moeilijk te begrijpen of bij te houden. Ik betwijfel of Trumps visie op industrieel herstel veel potentieel of geldigheid heeft. We hebben bedrijven in de Verenigde Staten, waaronder Gerdau, die extreem concurrerend zijn. De Verenigde Staten blijven de meest efficiënte ter wereld. Historisch gezien heeft het land een buitengewoon ondernemende en competitieve achtergrond. Maar ik denk dat de ruimte die de Verenigde Staten hebben en zouden moeten blijven hebben, technologisch leiderschap is. Ik begrijp dit voortdurende debat niet helemaal. Misschien zullen er, binnen mondiale belangen, besluiten worden genomen om een deel van de industriële activiteit terug te brengen naar de Verenigde Staten. Maar wereldwijd is het de macro-economie die deze structuur heeft gedefinieerd.

Voor het eerst sinds hun oprichting deden Amerikaanse staatsobligaties een stap terug, zij het een kleine, wat de financiële markt alarmeerde en aangaf dat de VS in een crisis zouden kunnen belanden, met een lagere groei tot gevolg. Denkt u dat hier enige logica in zit? Zou een ander land de wereld kunnen leiden?

Ik denk dat dit is gebeurd door een gebrek aan duidelijkheid over wat er gebeurt en wat er gaat gebeuren. Ik geef een persoonlijk voorbeeld. Historisch gezien heb ik gedurende mijn hele zakelijke carrière een paar jaar vooruit kunnen kijken en plannen kunnen maken. Vandaag de dag, binnen de huidige omstandigheden, of het nu hier in Brazilië is of vooral internationaal, kan ik niet voorspellen wat er de komende maanden, of misschien wel de komende twee jaar, gaat gebeuren. Ik zou bijna zeggen dat ik strategisch analfabeet ben geworden. Dit geeft me een vreselijk gevoel.

Goed dat je dat zegt. Ik denk dat iedereen zich zo voelt, maar niet de moed heeft om het te zeggen. Hoe ben je van plan?

We hebben de neiging om te proberen een strategische visie voor de lange termijn te ontwikkelen, maar in werkelijkheid voeren we kortetermijnplannen uit. We blijven fors investeren in modernisering en vernieuwing. Dit is noodzakelijk om wereldwijd te kunnen concurreren. Maar ik denk niet dat we in staat zijn om een strategie voor de lange termijn te definiëren.

Gezien jouw ervaring is dit misschien wel het moment waarop de meeste twijfels ontstaan, toch?

Dit is echt de moeilijkste tijd om te definiëren. Er zijn meer tumultueuze periodes geweest, waarin we achteroverleunen en afwachten wat de toekomst brengt. Maar wat me zorgen baart, is dat ik niet kan begrijpen wat er gebeurt. Meestal zijn het de belangrijkste leiders die ons de weg wijzen. Vandaag zie je een land als Duitsland, dat bezig is zijn toekomst te bepalen. Je ziet de onzekerheid, of het nu in Frankrijk of Italië is, landen met een traditie van strategische visie. Dit zijn dingen die een paar jaar geleden onvoorzien waren, en plotseling is er een opkomst van rechts. Het Braziliaanse scenario zelf is buitengewoon interessant. Als je ons Congres of het presidentschap vandaag de dag vraagt hoe zij Brazilië over twee of vier jaar zien, is er geen antwoord.

Overheden hebben niet genoeg geld om te investeren in duurzaamheid en in de hulp aan degenen die dat het hardst nodig hebben. Denkt u dat de private sector actiever moet ingrijpen?

Ik begon mijn leven met het voorbeeld van mijn overgrootvader, die in 1860 de maatschappelijke verantwoordelijkheid op zich nam voor het onderhoud van het dak van de Duitse Evangelisch-Lutherse Kerk in Agudo (Rio Grande do Sul). Je gebruikte een sleutelwoord: duurzaamheid. Tegenwoordig wordt het op drie gebieden besproken: economische, sociale en ecologische duurzaamheid. Wil je overleven, dan moet je evolueren naar evenwichtige duurzaamheid. Ik geloof dat deze evolutie zal plaatsvinden, want voor efficiënte processen heb je de participatie van de private sector nodig.