Bilgehan Uçak schreef: Het is tijd dat vrede sociaal wordt

Hoewel hij voormalig voorzitter van de HDP was en nu, naast parlementslid, is verkozen tot de delegatie van İmralı, is een gezegde dat ik heb geleerd van Mithat Sancar, die in mijn ogen altijd een 'leraar' is gebleven, nooit uit mijn hoofd verdwenen: 'Je kunt oorlog voeren met een minderheid, maar vrede met de meerderheid.'

Het in brand steken van wapens door 30 PKK-militanten onder leiding van Bese Hozat moet een van de belangrijkste stappen zijn geweest in de oplossing van de Koerdische kwestie.

Maar hoe groot deze stap ook is, het is geen ‘voldoende voorwaarde’.

Deze ceremonie was van cruciaal belang, omdat een permanente oplossing zonder het neerleggen van de wapens niet mogelijk was.

Het is nu tijd dat deze beelden blijven bestaan, dat er vastberaden stappen worden gezet naar democratisering, dat wil zeggen dat er vrede wordt gesocialiseerd.

Onlangs werd het rapport van het Instituut in Ankara getiteld "Ontwapening van de PKK en de Koerdische kwestie" gepubliceerd.

De resultaten zijn niet bemoedigend en laten zien dat er nog veel werk verzet moet worden om de Koerdische kwestie op te lossen.

Het eerste gegeven van het Ankara Instituut, dat ik zowel opvallend als tot nadenken stemmend vind, luidt als volgt: "Een op de drie mensen (37%) zegt dat er een Koerdisch probleem is in Turkije. Volgens een tweederdemeerderheid is er geen Koerdisch probleem in Turkije."

Je kunt een probleem niet oplossen als je het bestaan ervan niet erkent. Bovendien kunnen niet alle maatregelen worden genomen, want ze zouden zelfmoord zijn voor de machthebbers als ze zouden leiden tot stemmenverlies.

Als tweederde van de Turken zegt dat er niet zoiets bestaat als een Koerdisch probleem, als zij beweren dat Koerden nooit gediscrimineerd zijn of dat het Koerdische probleem begon met de PKK, dan moeten wij inzien dat we nog ver verwijderd zijn van een duurzame vrede en oplossing.

Een van de bevindingen van het rapport luidt als volgt: "Onder de deelnemers concentreerden de sterkste percepties over de oorzaken van de Koerdische kwestie zich op het volgende: 'Pogingen van andere staten om Turkije te verdelen' en 'de opkomst van de PKK'. Intern gedreven oorzaken, zoals 'discriminatie door de staat' of 'gebrek aan erkenning van de Koerdische identiteit', worden door de meerderheid van de samenleving als minder invloedrijk beschouwd. De opkomst van de PKK wordt gezien als een oorzaak, niet als een gevolg, van de Koerdische kwestie."

De PKK is niet de eerste Koerdische opstand; het is de negenentwintigste, maar wel de langste.

Er was dus geen Koerdisch probleem vanwege de PKK; het Koerdische probleem heeft de PKK doen ontstaan.

Met andere woorden: het verdwijnen van de PKK betekent niet het einde van het Koerdische probleem.

De PKK is het resultaat en niet de oorzaak.

Als u dit niet accepteert, identificeert u de Koerdische kwestie met het bestaan van de PKK.

We kunnen de toekomst niet opbouwen als we het lijden en de discriminatie van de Koerden en de duizenden mensen die het slachtoffer zijn geworden van onopgeloste moorden, negeren.

Daarom zou iedereen dit proces moeten steunen en iets moeten doen om de sociale vrede te bevorderen.

Anders zouden degenen die bedenkingen hadden bij het verloop van het proces, gelijk kunnen krijgen, en dat zou ons aan de rand van een nog grotere breuk brengen.

Hoewel Bahçeli degene was die het vuurwerk van het proces ontstak, is de steun voor nationalistische partijen nog steeds erg laag.

Een cruciaal punt hierbij is dat het proces is ondersteund door de dominante politieke actor die jarenlang de meest radicale reacties heeft gegeven op de stappen die vandaag worden ondernomen. We zien dat het krediet en de politieke betrokkenheid die de MHP aan het proces heeft toegekend, een aanzienlijke impact hebben op de publieke perceptie. Dit onschatbare voordeel lijkt behouden te blijven wat betreft de voortgang van het proces, de publieke betrokkenheid en het behalen van resultaten.

Uit het rapport blijkt ook dat Bahçeli's 'verzekeringspolis' niet bij iemand anders dan de MHP is afgesloten.

Terwijl de meerderheid van de samenleving gelooft dat de staat mensen gelijk behandelt, is deze perceptie aanzienlijk anders onder Koerdische deelnemers. Dit verschil toont aan dat etniciteit niet alleen een culturele affiliatie is, maar ook een variabele die de relatie met de staat vormgeeft. De kloof tussen de perceptie dat "we nooit gelijk zijn geweest", met name onder kiezers van de DEM-partij, en de perceptie dat "we altijd gelijk zijn geweest", met name onder kiezers van de İYİ-partij, laat treffend zien in hoeverre politieke polarisatie en perceptieasymmetrie in Turkije een rol hebben gespeeld.

Het is van groot belang dat PKK-militanten hun wapens en patroongordels hebben verbrand en dat de organisatie zichzelf rechtstreeks, via de hoogste autoriteiten, ontbonden heeft verklaard.

Maar dat is niet voldoende.

Als het einde van de Koerdische kwestie enkel wordt gezien als een Koerdische politieke beweging die verschillende successen behaalt, en er niet wordt gekeken naar de democratisering van Turkije, kunnen we geen duurzame vrede bereiken.

Ik citeer opnieuw uit het rapport: "Hoewel de overtuiging dat de PKK de wapens zal neerleggen ver onder de steun voor het ontwapeningsproces van de organisatie ligt, is deze in de loop der tijd gestaag toegenomen. In het onderzoek gelooft 36 procent dat de PKK de wapens zal neerleggen, terwijl 54 procent gelooft dat dit niet zal gebeuren."

Uit het rapport blijkt dat de meerderheid van de Turkse samenleving het proces met een zekere mate van optimisme, maar ook met voorzichtigheid benadert.

Twee derde van de bevolking staat positief tegenover het proces dat de PKK tot het neerleggen van de wapens moet dwingen. Hoewel de steun voor het proces tot en met 2025 rond de 50 procent bleef, overschreed dit percentage na 12 mei de 60 procent.

Het instituut maakt bekend dat dit percentage bij publicatie van het rapport 70 procent zal bedragen.

Maar er is wel iets om in gedachten te houden.

Niemand met gezond verstand zou zich verzetten tegen ontwapening; naarmate de PKK stappen onderneemt, zal dit tempo onvermijdelijk toenemen.

Maar ‘ontwapening steunen’ betekent helaas niet ‘vrede socialiseren’.

In een samenleving waarin twee op de drie mensen zeggen dat er geen Koerdisch probleem is en waarin de meerderheid het Koerdische probleem identificeert met de PKK, moeten we de vrede in detail cultiveren en deze permanent maken.

Mensen die we blindelings kunnen vertrouwen, zoals Bereket en Mithat Sancar, zijn direct bij het proces betrokken.

Het is onze plicht om ons niet tevreden te stellen met het neerleggen van de wapens, ook al is dat een belangrijke stap. Wij moeten iets doen om de sociale vrede te bevorderen.

Omdat je oorlog kunt voeren met een minderheid en vrede kunt voeren met de meerderheid.