Geen onderdaksysteem!

De woningcrisis is een eindeloze crisis die voor verschillende segmenten van de samenleving met verschillende dimensies staat. De slachtoffers van deze meerlagige crisis zijn de segmenten van de samenleving die proberen op zichzelf te worstelen met de economische crisis. Hoewel de huur die elke maand moet worden betaald, stress creëert, worden de perioden van prijsstijgingen een nachtmerrie. Huisbezit is niet langer zelfs een droom.

Woonlasten hebben een groter aandeel in de consumptie-uitgaven van mensen met een laag inkomen dan voedsel. Volgens gegevens van TÜİK bedraagt ​​het aandeel van voedsel in de totale consumptie-uitgaven van arme huishoudens 30,4 procent, terwijl het aandeel van huisvesting en huur op 33,2 procent ligt.

Het aantal huizen dat verkocht wordt onder de naam van gebouwen aan de rand van steden, luxe projecten, merklocaties of 'conceptwoningen' neemt toe. De meeste van deze appartementen worden echter gekocht als investering. Huizenprijzen over 10 jaar: Wonen wordt een middel om vermogen te vergaren.

Volgens gegevens van TÜİK is het percentage gezinnen dat een eigen woning bezit, van 61,1 procent in 2014, gedaald tot 56,1 procent in 2024. In dezelfde periode is het percentage huurders gestegen van 22,1 procent naar 28 procent.

Het aantal huurdershuishoudens is ook 7 miljoen 712 duizend 637. Volgens de berekeningen van journalist Naki Bakır, terwijl de totale bevolking van Turkije tussen 2014 en 2024 met 7 miljoen 969 duizend 40 mensen toestond, was de toename van de huurpopulatie 6 miljoen 841 duizend 89 mensen. Het aantal mensen dat in eigendom van zichzelf woonde, is in dezelfde periode met slechts 543 duizend 2 toegenomen, en het aantal mensen dat in onderdak woont zonder huur te betalen, verhoogde met 584 duizend 947. Dienovereenkomstig werd ongeveer 85 van de 100 mensen toegevoegd aan de bevolking in de afgelopen tien jaar huurders. Volgens de gemiddelde huishoudengrootte werden in deze periode 2,9 miljoen nieuwe huishoudens toegevoegd aan gehuurde huishoudens.

Huurprijzen zijn gestegen

Hoge huizenprijzen en exorbitante huurprijzen zijn vaste segmenten van de samenleving. Hoewel het minimumloon aan het begin van het jaar met 30 procent werd verhoogd, volgens de gegevens van Betam, werd het jaarlijkse toename van de gemiddelde huurwoningen van de vierkante meter in Turkije berekend als 36,5 procent in april. Het jaarlijkse huurverhoogtarief wordt bepaald als 43,8 procent in Istanbul, 41,4 procent in Ankara en 43,9 procent in Izmir. In dit geval groeit de problemen om rond te komen met hoge huurprijzen voor degenen die geen huis bezitten nog meer.

De voorraad accumuleert

Een andere dimensie van de crisis wordt echter gezien als het feit dat huisvesting minder toegankelijk wordt. Het aantal verkochte huizen uit de eerste hand bevindt zich onder het aantal huizen met de bezettingsvergunningen van de bouw. Aangezien een aanzienlijk deel van de voltooide huizen niet kan worden verkocht, worden er elk jaar nieuwe toegevoegd aan de woningvoorraad in het land. In de eerste drie maanden van dit jaar was het aantal huizen met bezettingsvergunningen 129.788. Het aantal nieuwe huizen dat in dezelfde periode werd verkocht, was echter 99.876. Aldus werden in de eerste drie maanden 29.912 nieuwe huizen toegevoegd aan de woningvoorraad.

In de periode januari-mei steeg het aantal verkopen van woningen met hypotheek met 98,7 procent ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar, tot 88.606. In de eerste vijf maanden van het jaar werden slechts 21.062 van de verkopen met hypotheek rechtstreeks uit de eerste hand gerealiseerd.

Voor onroerend goed rijk

Onderzoeker Dr. Sinan Araman evalueerde het huisvestingsprobleem en de redenen voor de woningcrisis . Drawing attention to the fact that the main reason for the housing problem experienced in Turkey is the housing policies followed, Araman said, “During the AKP government, despite the construction sector being made the ‘locomotive of the economy’ and millions of houses being produced during the compulsory urban transformation process due to earthquake risk, the reason why this problem is increasing is that housing has been transformed into a capital accumulation tool and a speculative investment tool in its volledig. "

Araman benadrukte dat de staat, via TOKİ en Emlak Konut, tijdens de AKP-periode de voorkeur gaf aan een model waarin de woningbouw werd overgelaten aan de marktdynamiek, met een bouw-en-verkoopmodel, in plaats van ecologische verstedelijking en sociaal huisvestingsbeleid.

Aannemersland

Araman benadrukte dat het punt dat na 23 jaar bereikt is, ernstig is en zei:

“Het percentage van het huiseigenaar, dat in de vroege jaren 2000 bijna 65 procent was in Türkiye, is gedaald tot 55 procent, terwijl het huurderspercentage is gestegen van 20 tot 30 procent in deze periode. Met andere woorden, in andere woorden, in het stedelijke transformatieproces en de productie van de huizenproductie is gevoed met marktdynamiek, die is gevoed, terk, tinke is In termen van het aantal aannemers in dit stadium, en heeft meer aannemers dan het totale aantal aannemers in Europa, heeft zich op het laagste punt gevestigd met 55 procent onder Europese en OESO-landen waar het gemiddelde tarief van het huiseigenaar ongeveer 65-70 procent is.

Overdracht van middelen aan de rijken

Ataman stelde dat leningen voor goedkope woningen, zelfs met een rente van nul procent, mensen met een laag inkomen die voor het minimumloon werken, uitsluiten vanwege de extreme stijging van de huizenprijzen. Ook wees hij erop dat de gemiddelde afbetaling op huizen in de meest afgelegen gebieden twee keer zo hoog is als het minimumloon.

Araman, die verklaarde dat de middelen van openbare banken werden overgebracht naar onroerend goed rijke mensen met de goedkope campagne voor woningkredieten, zei: "Bedrijven die huisvesting produceren, REIT's wiens cijfers snel zijn toegenomen in BIST sinds 2000, profiteren van deze middelen goedkoop. Met andere woorden, goedkope huisvestingsleningen ver onder de inflatie en plots en gronden zijn een gemiddelde van de bouw van de bouwkapitaal en onroerend goed.

Araman, die pleit voor dat er beleid moet zijn dat prioriteit geeft aan het ontmoeten van de behoefte aan onderdak, zei: “Ondanks de realiteit van aardbevingen en de grote verliezen en pijn die ervaren zijn als gevolg van aardbevingen in Türkiye, is het huizenbeleid dat is gebaseerd op de groei van de bouwkapitaal en onroerend goed, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang, in plaats van een beleid van de opvang en een sociale woning is. Benadruk dat dit probleem zal verdiepen en groeien als het proces op deze manier doorgaat. ”