Elk CHP-lid zal op een dag gearresteerd worden

Een wereldprimeur! Voor het eerst in een land wordt steun aan het regime bestraft. Tegenstanders worden beloond met een schouderklopje. Hoe lang zal deze schizofrene staat standhouden? Hoe houdbaar is hij?

De detenties waar we elke ochtend mee wakker worden, zijn zo gewoon geworden dat we zeggen: "Elk Ce-Ha-Pe-lid wordt ooit gearresteerd." Operaties die worden geromantiseerd en 'gemonteerd' met grote producties... Het lijkt erop dat je geen Ce-Ha-Pe-lid hoeft te zijn, een gemiddelde dissident zijn is genoeg om gearresteerd te worden. Sterker nog, als je naar Ayşe Barım kijkt, zie je dat dissident zijn geen voorwaarde is om gearresteerd te worden, en dat zelfs iemand die behoorlijk apolitiek is achter de tralies kan worden gezet. De reden? We weten de reden niet. Je kunt zelfs worden vastgehouden voor een willekeurige actie zoals het verscheuren van je diploma. En dat 's ochtends!

In een land waar de Grondwet met voeten is getreden, is de wet een instrument van intimidatie geworden. Verkiezingen winnen, alles afkeuren wat er gedaan wordt, een stem zijn die eist wat redelijk is in plaats van het tegenovergestelde, de harten van burgers veroveren, behoren tot de misdaden die gerechtelijke intimidatie verdienen...

Eerst wordt de straf bepaald, dan wordt er een misdaad verzonnen. De grootste misdaad is om aan de kant van het regime te staan. Een seculiere, democratische republiek met een rechtsstaat... Als je zweert het regime te beschermen, kun je uit het leger worden gezet als een luitenant. Net als Ümit Özdağ, zelfs als hij veroordeeld wordt voor de misdaad waarvan hij beschuldigd wordt, kun je gevangen worden gezet, ook al zit hij niet in de gevangenis, omdat de straf het belangrijkste is, niet de misdaad. Net als Ekrem İmamoğlu, zelfs als de aanklacht nog niet klaar is, word je vastgehouden in Silivri. Voormalig burgemeester zijn zoals Tunç Soyer is genoeg om je een voorproefje te maken van grote producties, alsof een internationale criminele organisatie is ontmanteld.

Ik weet niet hoe vaak er in Taksim en de Istiklalstraat antiregimeslogans worden gescandeerd, die voor iedereen verboden zijn, oproepen tot sharia en slogans zoals "Dood aan de Kemalisten", maar geen van deze slogans is een misdrijf, ondanks dat de wet anders bepaalt. Vergeet arrestatie of detentie, ze worden niet eens onderzocht. Als scheldwoorden, beledigingen en bedreigingen gericht zijn tegen aanhangers van het regime, leiden ze nooit tot haat en vijandigheid onder de bevolking en komen ze niet neer op het openlijk vernederen van een deel van de bevolking.

In dit dubbele rechtssysteem wordt van ons verwacht dat we geloven dat de kaarten niet frauduleus zijn.

Oké! TS Eliot zei: "Wetten zijn sterk en onveranderlijk, maar wat als genade sterker is dan de wet? Wat kun je daartegen doen?" Vergeet geweten, genade, hoge deugden en moraliteit; pas gewoon de wet toe, die eenvoudig, plat en concreet is.

Denk ook niet dat degenen die buiten staan ​​vrij zijn. Ook zij zijn gevangenen, maar dan op een andere manier...

EEN KEMALIST ZIJN OF NIET ZIJN

Het lijkt erop dat, net als bij de Ergenekon-complotten, een hand plannen nastreeft die niet in het beste belang van dit land zijn. Sommigen werken samen met oude en anderen met nieuwe partners...

Yaşar Nuri Öztürk zei dat dit land zeer verkeerde beslissingen heeft genomen, ondankbaar is en daarvoor de prijs zal betalen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat het leven ondankbaarheid vergeeft.

Onze intellectueel, met zijn houding die ons doet denken aan adolescente waanideeën, vindt het een prestatie om zijn neus op te halen voor de man aan wie hij al zijn vrijheid, levensstijl, beroep, positie, gelijke kansen, stemrecht en kiesrecht, vrouwenrechten, financiële systeem en industrie te danken heeft. Zelfs zijn modeontwerper kan niets vinden om over te zeggen, hij bekritiseert Atatürk constant. Hij valt de Turkse Revolutie aan alsof er honderd jaar geleden een beter alternatief bestond. Heeft deze staat dan geen fouten? Die zijn er wel! Ik kan het de hele dag uitleggen. Het is één ding om de fouten te identificeren en te bekritiseren die zijn gemaakt door degenen die de staatsorganisatie van tijd tot tijd hebben overgenomen – en er worden nu fouten gemaakt en wij bekritiseren precies die – en het is iets anders om het regime en de republiek aan te vallen... We weten niet wat iemand zegt of begrijpt als we het over kemalisme hebben. We weten niet wat kemalisme is waar de adolescente, waanideeën hebbende intellectueel zijn neus voor ophaalt. Laat het niet verkeerd begrepen worden; Ik geloof niet dat iemand een 'isme' moet volgen of als label moet kiezen. Mijn kritiek richt zich op dit label en de vernederingen die ermee gepaard gaan.

In de zaak Leman zagen we dat, ondanks dat het een behoorlijk agressieve groep betreft, iedereen die een modern, beschaafd, seculier regime steunt, een kemalist is die het verdient om gedood of uit het land verbannen te worden.

Of je nu een kemalist bent of een hekel hebt aan kemalisten, je bent een kemalist die het verdient om gedood te worden omdat je gescheurde spijkerbroeken draagt ​​– voor hen. Dit zijn de prijzen die we betalen waar Yaşar Nuri Öztürk het over had.

Ze zijn weer met Satan in bed beland. Ze zullen opnieuw geslagen worden.

Ooit zal 19 maart herinnerd worden als een samenzwering. Slachtoffer zijn van die dag zal als een ereteken worden beschouwd.