De finale van seizoen 4 <em>van The Bear</em> wordt enorm verkeerd begrepen

Een versie van dit verhaal verscheen in Esquire's entertainmentnieuwsbrief, The Cliff-Hanger. Meld je hier aan en ontvang wekelijks kritiek op de televisieserie van dit moment rechtstreeks in je inbox.

De seizoensfinale van The Bear werd iets meer dan een week geleden uitgezonden. Uiteraard schoten critici in de bres om het nieuwste feestmaal van Jeremy Allen White en bedenker Chris Storer – inclusief wijzelf – te bekritiseren. Toch kon ik het niet laten om nog even met mijn eten te spelen tijdens de finale, die naar mijn mening enorm verkeerd begrepen wordt.

De kritische ontvangst van seizoen 4 van The Bear is volkomen onterecht. Sommige critici vinden dat de FX-serie op de klippen loopt en dat het tijd is om er helemaal mee te stoppen. Anderen beweren dat seizoen 4 eindelijk liet zien dat de personages emotioneel werk leverden – iets waar fans over klaagden dat in seizoen 3 niet gebeurde. Voor een meer afgewogen mening: Brady Langmann, senior entertainment editor bij Esquire, schreef dat hij de finale van seizoen 4 geweldig vond – ook al was de weg ernaartoe wat hobbelig.

Het punt is: seizoen 4 is anti-tv. Wat bedoel ik daarmee? De meeste personages in The Bear voldoen niet aan onze verwachtingen van hoe tv-personages zich zouden moeten gedragen. En die seizoensfinale, wanneer Carmy (Jeremy Allen White) besluit het restaurant te verlaten? Het publiek is niet gewend aan zulke plotwendingen. Het is alsof Dr. Robby in The Pitt stopte met zijn medicijnen en ging breien, of Coach Taylor in Friday Night Lights zijn fluitje neerlegde en in de boekhouding ging. Wanneer onze favoriete personages hun identiteit volledig opgeven, is onze eerste reactie om er met spot op te reageren. Maar neem een ​​stap terug en bekijk Carmens beslissing eens vanuit een andere hoek. Wat moet hij dan doen?

Volgens Sydney (Ayo Edebiri) en Ritchie (Ebon Moss-Bachrach) is hij voorbestemd om in de keuken te werken. Hij is daar immers een verdomde rockster. Dat Carmy zijn ding doet in de keuken, is de kern van The Bear . Carmy aan het fornuis houden is typisch iets voor tv. Maar de seizoensfinale van seizoen 4 is anti-tv. Carmy komt tot een logische conclusie: de enige manier om te genezen is door afstand te nemen van een omgeving die duidelijk ongezond voor hem is... wat een heel menselijke manier is om met zijn geestelijke gezondheid om te gaan. Het levert misschien geen pikante tv op, maar het is volkomen geloofwaardig.

Het is mogelijk dat Carmy volgend seizoen terugkeert naar de keuken. Tv-series proberen hun hoofdpersonages vaak weg te lokken van wat ze liefhebben, om ze vervolgens weer terug te brengen naar de plek van de chaos. Een recent voorbeeld: Janine Teagues (Quinta Brunson) verliet kort haar baan als lerares om zich aan te sluiten bij het schooldistrict van Abbott Elementary . Maar die verhaallijnen duren meestal nooit lang voordat onze personages weer terug zijn waar ze begonnen.

Carmy die dreigt alles wat het publiek zo leuk vindt aan The Bear te verstoren – d.w.z. de krankzinnige keuken en het disfunctionele familiegekibbel – is duivels, anti-tv-werk. Als het beste aan The Bear is hoe menselijk en echt de serie aanvoelt, is er niets eerlijker dan een personage dat het vrijwel met het publiek eens is dat zijn leven niet houdbaar is. Zelfs The Pitt , dat geprezen werd om zijn accurate weergave van de spoedeisende hulp, kon niet anders dan afdwalen naar een fantasiewereld waarin het medisch centrum in Pittsburgh in slechts één dienst van vijftien uur een microkosmos werd voor alle problemen van Amerika. Dat is geen sneer naar het fantastische eerste seizoen van de HBO-serie – dat is gewoon tv.

Zeker, The Bear bevat vaak overdadige monologen en prijswinnende acteerprestaties, net zoveel als elke andere Emmy-dramaserie. Als The Bear je niet wilde vermaken, zou het een humorloze sleur zijn. Maar Carmy's beslissing om de keuken te verlaten aan het einde van seizoen 4 voelt niet als een gimmick die bedoeld is om je smaakpapillen te prikkelen voor seizoen 5. Als seriemaker Chris Storer dat had gewild, had hij Carmy gewoon weer in de keuken opgesloten.

FX heeft The Bear al verlengd voor een 5e seizoen.

De kern van alle gekte rond de familie Berzatto en de jacht op Michelinsterren is een diep menselijk verhaal over hoe we rouw verwerken. We kunnen de hele dag kibbelen over hoeveel plot er per aflevering moet gebeuren om mensen het gevoel te geven dat een tv-serie het juiste tempo heeft, maar enkele van de meest gevierde afleveringen van The Bear – " Fishes ", " Napkins ", "Forks" – zijn ook de afleveringen die de chaos in de keuken even tot rust brachten.

Als je in seizoen 3 tegen de tv schreeuwde dat Carmen er wat aan moest doen , nou, dan doet hij dat nu zeker. Hij lost zijn problemen gewoon niet op zoals we gewend zijn van onze tv-personages. Normaal gesproken komen personages na slechts één therapiesessie tot wonderbaarlijke onthullingen over hun leven. Een wijze, oude verwant kan hen helpen het licht te zien alsof ze het Orakel in The Matrix zijn. Sterker nog, personages in Ted Lasso werkten hun problemen in afleveringen van een halfuur door alsof het zo simpel was als het omzetten van een schakelaar in hun hersenen. De Beer is zeker in staat tot dit soort sentimentaliteit, vooral in seizoen 4. (Ik kijk naar jullie, Sugar en Francie Fak.) Ik zal niet doen alsof het een perfecte tv-serie is. Maar De Beer is op zijn best wanneer het die clichématige tv-versieringen negeert.

Dus, als iemand die ook een crisis doormaakte waarin hij zijn carrière verloor en vervolgens zijn passie in een ander vakgebied ging zoeken (leuk weetje: ik was vroeger audiotechnicus), kon ik me goed vinden in Carmy's innerlijke onrust. Misschien zou hij beter af zijn als koksdocent, of iets heel anders. Geloof me: het is mogelijk om te veranderen, zelfs als het voelt alsof het niet is wat je hoort te doen. Jeremy Allen White hoort in de keuken te staan. Dat is The Bear . Nou, de finale van seizoen 4 herinnert ons eraan dat er meer is aan een personage dan de plot van de serie, want er is meer aan een persoon dan waar hij of zij werkt. Voor tv is dat compleet nieuw terrein. En het is verdomd spannend.