Beleef de flitsende, bloederige en controversiële geschiedenis van Mortal Kombat opnieuw in deze retro-gamecollectie
Ik was ongeveer acht jaar oud toen ik voor het eerst Mortal Kombat speelde, het één-op-één vechtspel dat begin jaren negentig ouders en politici in beroering bracht.
Ik was met mijn neven en nichten aan het spelen in de aankomsthal van luchthaven Pearson in Toronto toen ik onbewust een geheime truc ontdekte om het spel af te maken.
De ninja die ik bestuurde, Scorpion, deed zijn masker af, waardoor er een schedel tevoorschijn kwam en hij spuwde een vuurbal, waardoor zijn tegenstander in brand vloog. Er bleef niets over dan een verkoold skelet.
Het woord "FATALITY" verscheen in groene hoofdletters.
Mijn ogen werden groot van verbazing. Ik keek mijn neven en nichten aan, we stonden allemaal met open mond. Dat ongelooflijke moment was slechts één voorbeeld van waarom Mortal Kombat dé game van 1992 werd.
Mortal Kombat: Legacy Kollection is de nieuwste release van Digital Eclipse, dat zich specialiseert in uitgebreide verzamelingen van klassieke gameseries. Ook de creatie en geschiedenis ervan worden gedocumenteerd met uitgebreide interviews met ontwikkelaars en archiefmateriaal.
Die aanpak komt vooral tot uiting in Mortal Kombat , maar de verder sterke documentaire gaat slechts voorbij aan de morele paniek die ontstond door de bloedstollende en schokkende actie.
Legacy Kollection bevat 23 Mortal Kombat -games die tussen 1992 en 2003 zijn uitgebracht. De belangrijkste attracties zijn waarschijnlijk de zes originele arcade-releases en de thuisversies voor consoles zoals de Sega Genesis en Super Nintendo.
Het is waarschijnlijk de meest complete collectie van dit tijdperk, met verrassende toevoegingen zoals de uitgeklede versies voor draagbare systemen als de Game Boy en spin-offs zoals de vecht- en actiehybride MK Mythologies: Sub-Zero .
Een tijdlijn, onderdeel van de interactieve documentaire, besteedt aanzienlijk veel tijd aan de aanloop naar en de release van de originele Mortal Kombat , waarbij de belangrijkste makers worden geïnterviewd, waaronder hoofdprogrammeur Ed Boon en kunstenaar/ontwerper John Tobias.
Het is een pluspunt dat de film geen belangrijke contexten overslaat die een minder nauwgezette verteller misschien zou negeren, waardoor Mortal Kombat nog revolutionairer lijkt dan het al was.
Het was niet het eerste succesvolle één-op-één vechtspel: dat was Street Fighter II, dat Boon en Tobias als uitgangspunt namen.
Het was niet de eerste game die grote hoeveelheden bloed gebruikte, noch de eerste die foto's en video's digitaliseerde om realistische menselijke personages te creëren. NARC deed beide in 1990, en Atari bracht datzelfde jaar met Pit-Fighter de eerste vechtgame met gedigitaliseerde personages uit.
Fans van het eerste uur zullen genieten van de diepgang van het archiefmateriaal, zoals beelden van de motion capture-acteurs die de regie van Tobias en Boon overnemen, en stills uit een promotievideo waarin Jean Claude Van-Damme werd verleid om in de originele film te spelen.
En toch zien of horen we, afgezien van Sal Divita en Kerry Hoskins – die respectievelijk Nightwolf en Sonya Blade speelden – vrijwel niets van de acteurs.
Ook de morele paniek krijgt weinig aandacht. Er is minder dan een minuut aan beeldmateriaal van de hoorzittingen in de Amerikaanse Senaat uit 1993-1994, hoewel Boon, Tobias en anderen terugblikken op de nasleep ervan – de oprichting van het eerste beoordelingssysteem voor videogames, nu bekend als de Entertainment Software Rating Board.
Het zou nuttig zijn geweest als we de mening van huidige politici die bij de hoorzittingen aanwezig waren, of van hen die destijds deel uitmaakten van bezorgde oudergroepen, hadden gehoord.
Dat valt misschien buiten de scope van een bedrijf dat zich vooral op games richt, zoals Digital Eclipse, maar het pakket voelt niet compleet zonder een diepere duik.
De oude spellen, ten goede en ten kwadeAls ik meer over het documentairemateriaal heb gesproken, zou dat kunnen zijn omdat de Mortal Kombat- games net als de whisky van Jack Daniel's zijn: onderscheidend en krachtig, maar uiteindelijk zonder diepgang of nuance.
Dat gezegd hebbende, niemand drinkt Jack voor de nuance. De klappen van een Mortal Kombat-uppercut galmen nog steeds na, en de kleurrijke cast is nog steeds even memorabel. Maar de vroege Kombat -games waren nooit zo complex als de andere vechtspellen uit die tijd, en zijn slecht verouderd.
De thuisversies van Sega en Nintendo – met hun modderige graphics, ontbrekende animatieframes of niet-reagerende bediening – lijken misschien vreemde toevoegingen vergeleken met de onberispelijke arcadeversies.
Maar het is belangrijk om te onthouden dat veel meer mensen deze games thuis speelden dan in speelhallen. Die waren al aan het afnemen toen de eerste Mortal Kombat uitkwam.
Mortal Kombat: Legacy Kollection is niet alleen een ware nostalgische ervaring, het is ook fascinerend om te vergelijken en contrasteren waar bepaalde versies mislukten en andere juist succesvol waren.
Je zou zelfs verrast kunnen zijn door een paar inzendingen. De Game Boy-versie van Mortal Kombat II is best speelbaar ondanks enorme technische beperkingen, en de funky soundtrack van de Genesis Mortal Kombat overtreft, naar mijn mening, zelfs het arcade-origineel.
Het is bijna onvermijdelijk dat Legacy Kollection er niet in slaagt de stempel te drukken die de serie op de populaire cultuur als geheel heeft gedrukt. Maar hoewel het geen vlekkeloze overwinning is, is het de beste manier om een van de meest spraakmakende hoofdstukken in de westerse entertainmentindustrie opnieuw te beleven, en dat zal waarschijnlijk nog wel even zo blijven.
cbc.ca
