W 2024 roku w Niemczech mieszkało około 21,2 miliona osób z historią imigracyjną.

Jak ogłosił w czwartek Federalny Urząd Statystyczny (Destatis) po opublikowaniu wstępnych wyników mikrospisu z 2024 r., jest to o cztery procent (873 tys. osób) więcej niż w roku poprzednim (2023: 20,4 mln). Udział tej grupy osób w populacji wzrósł o prawie jeden punkt procentowy do 25,6 proc. (2023 r.: 24,7 proc.). Oznacza to, że około jedna na cztery osoby w Niemczech ma przeszłość imigracyjną. Osoby z historią imigracyjną to osoby, które same (pierwsze pokolenie) lub oboje rodzice (potomkowie, drugie pokolenie) imigrowali do Niemiec po 1950 r.

Wraz z pierwszą publikacją w 2024 r. Federalny Urząd Statystyczny udostępnia wyniki mikrospisu z mocą wsteczną od 2021 r., które zostały ekstrapolowane przy użyciu kluczowych danych dotyczących populacji ze spisu z 2022 r. Liczba imigrantów wzrosła o cztery procent, tj. o 582 000, do prawie 16,1 miliona osób w 2024 r. (2023 r.: 15,5 miliona). Prawie co piąty mieszkaniec Niemiec sam był imigrantem (19,4 procent populacji). Prawie 5,2 miliona osób, czyli 6,3 procent populacji, to bezpośredni potomkowie imigrantów – czyli dzieci urodzone w Niemczech z dwojga rodziców, którzy imigrowali po 1950 roku. Ich liczba wzrosła o sześć procent, czyli o 291 000 osób, w porównaniu z rokiem poprzednim. U kolejnych 4,1 miliona osób urodzonych w Niemczech (5,0 proc. populacji) tylko jedno z rodziców było imigrantem. Dlatego też nie są oni uważani za część populacji z historią imigracyjną. W porównaniu z rokiem 2023 liczba tych osób wzrosła o cztery procent, tj. o 159 tys. Kolejne 57,4 miliona osób (-1 procent lub -734 000 w porównaniu do 2023 r.) nie wyemigrowało ani nie miało rodzica, który wyemigrował do kraju od 1950 r. Stanowiło to ponad dwie trzecie (69,3 procent) populacji. Osoby z historią imigracyjną są młode w porównaniu do ogółu populacji: w grupie wiekowej 20–39 lat w 2024 r. ponad jedna na trzy osoby miała historię imigracyjną (34 procent). Natomiast w grupie osób powyżej 65. roku życia miała ją tylko jedna na siedem osób (14 procent). W 2024 r. populacja z historią imigracyjną była o około dziewięć lat młodsza od populacji bez historii imigracyjnej (47,4 roku), a średni wiek wynosił 38,2 roku. Osoby, których tylko jeden z rodziców był imigrantem, były szczególnie młode, ze średnią wieku 25,1 lat. W 2024 r. w Niemczech mieszkało prawie 6,5 mln osób, które imigrowały do ​​tego kraju od 2015 r. Spośród nich około 4,2 mln imigrowało w latach 2015–2021, głównie z Syrii (716 000), Rumunii (300 000) i Polski (230 000). Kolejne 2,2 miliona osób imigrowało między 2022 a 2024 rokiem, głównie z Ukrainy (843 000), Syrii (124 000) i Turcji (112 000). Według respondentów najważniejszymi powodami imigracji od 2015 r. były ucieczka, azyl i ochrona międzynarodowa (31 proc.), zatrudnienie (23 proc.) i łączenie rodzin (21 proc.). Ponadto osiem procent imigrantów od 2015 r. stwierdziło, że przyjechali do Niemiec przede wszystkim w celu podjęcia nauki lub dalszego kształcenia. Wśród mężczyzn najczęstszymi powodami imigracji były ucieczka z kraju (32 proc.) i podjęcie pracy (28 proc.). Oprócz ucieczki (30 proc.) kobiety jako główny powód podały łączenie rodzin (26 proc.). Spis powszechny z 2022 r. wykazał, że 15 maja 2022 r. w Niemczech mieszkało o 1,4 mln osób mniej, czyli 1,6 proc., niż wynikało z poprzedniej aktualizacji danych demograficznych opartych na spisie z 2011 r. W szczególności liczba osób posiadających obywatelstwo obce jest mniejsza według spisu z 2022 r. w porównaniu z poprzednią aktualizacją (-1,0 mln, czyli -8,1 proc.). Ekstrapolacja mikrospisu na podstawie spisu z 2022 r. ma odpowiedni wpływ na wyniki dla populacji z historią imigracyjną. Według nowej prognozy liczba osób z historią imigracyjną w 2022 r. będzie o 908 000 osób (-4 proc.) niższa niż w poprzedniej prognozie. Efekt ten jest szczególnie odczuwalny w przypadku imigrantów, którzy przebywają w kraju krócej niż dziesięć lat. W tej grupie ludności różnica wynosi 530 tys. osób (-9 proc.). Jeśli przyjrzeć się krajom urodzenia imigrantów lub rodzicom imigrantów, liczba osób pochodzących z Syrii (-125 000, czyli -10 proc.), Afganistanu (-40 000, czyli -9 proc.), Ukrainy (-54 000, czyli -9 proc.) i Iraku (-31 000, czyli -8 proc.) była znacznie niższa niż według poprzedniej prognozy. Przyczyną rozbieżności pomiędzy wynikami spisu powszechnego z 2022 r. a poprzednią prognozą populacji cudzoziemców jest prawdopodobnie wpływ ruchów uchodźczych na rejestrację cudzoziemców. Przykładowo osoby, które były zarejestrowane w momencie przeprowadzki do Niemiec, mogły już przeprowadzić się ponownie, bez wcześniejszego zameldowania, np. do swojego kraju pochodzenia. Częste niewymeldowywanie się obcokrajowców po powrocie do kraju ojczystego jest zjawiskiem znanym już z poprzednich badań populacji. Z drugiej strony, zdaniem statystyków, osoby ubiegające się o azyl, które w dniu spisu mieszkały na terenie danej gminy, mogły nie zostać zarejestrowane jako rezydenci i w związku z tym nie zostać uwzględnione przy aktualizacji danych dotyczących populacji.