Hertha BSC: Piłkarze powinni wziąć przykład z żeńskiej reprezentacji DFB

Przesłanie było jasne: „Zdobędziemy trzy punkty! Gramy o zwycięstwo! Jesteśmy faworytami do awansu!” – krzyczeli piłkarze Herthy BSC. Rzadko kiedy drużyna Herthy jechała na mecz ze swoim starym rywalem, Schalke 04, z takim optymizmem i pewnością siebie, jak w pierwszej kolejce nowego sezonu. Schalke – czy to na starym Parkstadion, czy później na nowoczesnej arenie – zawsze było gorącym tematem dla Herthy. Odkąd działacze z Westend ogłosili „awans” jako swój cel na sezon – i uważam, że mieli absolutną rację – piłkarze i trenerzy, którzy sami sformułowali ten cel, pojechali do Gelsenkirchen z wypiętymi piersiami. Co stało się później, nikt nie potrafił jednoznacznie wyjaśnić.

Trener Stefan Leitl po raz pierwszy użył nawet słowa zaczynającego się na „Sch...”. Kiedy piłkarze Schalke weszli do gry z niezwykłą stanowczością i zaciętością, faworyci zamarli jak królik przed wężem, nie mogąc się przez długi czas odnaleźć, co zamiast upragnionej, początkowej fali euforii, wywołało dotkliwe rozczarowanie.

Wiem, że to porównanie jest trochę nietrafione, ale po piątym z rzędu falstarcie Herthy, z ciekawością przypomniał mi się Jürgen Hingsen, niegdyś najlepszy zachodnioniemiecki dziesięcioboista. Srebrny medalista olimpijski z 1984 roku pojechał na Igrzyska Olimpijskie w Seulu w 1988 roku jako faworyt i rekordzista świata, ale w pierwszej konkurencji dziesięcioboju, biegu na 100 metrów, popełnił trzy falstarcie i został zdyskwalifikowany. Jego marzenie o złocie legło w gruzach!

Oczywiście Hertha może nadal marzyć o awansie, choć – zostawmy Hingsena – również zaliczyła falstart, i to zupełnie nieoczekiwany. Niemniej jednak stare przysłowie wciąż się sprawdza: żadna drużyna nie spadła z ligi po pierwszej kolejce i nikt nie zdobył mistrzostwa.

Zawodowcy Herthy nie są znani z fałszywych startów

Dr Gerd Driehorst, niegdyś pierwszy trener mentalny Herthy w Bundeslidze pod koniec lat 90. (obecnie trener menedżerski), powiedział mi: „Pierwszy mecz jest ważny dla nastroju, dla umysłu. Zwycięstwo w pierwszym meczu może ponieść drużynę, ale porażka nie jest katastrofą. Hertha była całkowicie przytłoczona przeciwnikiem i atmosferą panującą w tym kotle w Schalke; nie mieli odporności psychicznej”. Niemniej jednak Driehorst uważa, że cel awansu jest absolutnie słuszny. „Ale trzeba też zdać sobie sprawę: to nie jest coś pewnego i wymaga ciężkiej pracy każdego dnia”.

Czy Hertha jest notorycznym niedorajdą? Patrząc na wszystkie mecze otwarcia od czasu awansu w sezonie 1997/98, odpowiedź brzmi: nie! Porażka Herthy w meczu otwarcia stała się w ostatnich latach nawykiem. Wliczając niedawną porażkę z Schalke, przegrali mecz otwarcia pięć razy pod wodzą czterech różnych trenerów. Nigdy nie nastąpił po tym udany sezon.

Jednak ogólny bilans od sezonu 1997/98 wygląda bardziej pozytywnie: w pierwszej kolejce zanotowano jedenaście zwycięstw, osiem remisów i dziewięć porażek. Zwycięstwa i porażki w pierwszym spotkaniu miały zupełnie inne konsekwencje. W sezonie 2003/04 wybitny zawodnik Marcelinho złamał kość śródstopia w pierwszym meczu, przegranym 0:3 z Werderem Brema. Drużyna nigdy się nie podniosła i zdołała uniknąć spadku dopiero w przedostatniej kolejce. Zwycięstwem w pierwszym spotkaniu, które nie miało żadnego pozytywnego wpływu, było natomiast zwycięstwo 1:0 z Hannoverem 96 w sezonie 2009/10. Potem nastąpiło osiem kolejnych porażek. Gorzkim finałem był spadek.

Trener Stefan Leitl doświadczył wszystkich aspektów gry, zarówno jako zawodowiec, jak i później jako trener – zarówno zwycięstw, jak i porażek, wraz z ich konsekwencjami. Znajdzie właściwe odpowiedzi. Od lata Leitl ma w zespole również psychologa sportowego, Paulę Isringhausen. Moja sugestia: powinna teraz przećwiczyć wiele scen z kobiecej reprezentacji Niemiec dla zawodowców. Ta drużyna w imponujący sposób pokazała, jak radzić sobie z niepowodzeniami i co można osiągnąć dzięki duchowi walki, determinacji i duchowi zespołowemu. Zawodnicy Herthy powinni zwrócić na to szczególną uwagę.