Luis Eduardo Aute, wszechstronny artysta, który pokonał strach
„W Paryżu pracowałem jako asystent reżysera Godarda i Malle. Mówię po hiszpańsku, angielsku, francusku, tagalsku i katalońsku. Kocham wolność i będę jej bronić ponad wszystko. Lubię Camusa, Bradbury'ego, Picassa, Tàpiesa, pop-art , Godarda, Vadima i mojego psa Jima”.
Malarz, piosenkarz, poeta, filmowiec… tak na okładce jednego ze swoich albumów określił się Luis Eduardo Aute (1943-2020), artysta wieloaspektowy i „człowiek, dla którego spójność stała się sprawą życia” – twierdzi Miguel Fernández, który właśnie opublikował Me va la vida en ello (Plaza&Janés), obszerną biografię kompozytora niezapomnianych piosenek, takich jak Al alba, Las cuatro y diez, Pasaba por aquí lub Rosas en el mar .
Luis Eduardo Aute, piosenkarz i autor tekstów
Alex Garcia / Własny„Kiedy Aute po raz pierwszy postawił stopę w Madrycie, był zaskoczony, że przybył do kraju, w którym na zewnątrz była klimatyzacja” – opowiada jego biograf. Była zima, a Aute jeszcze nie doświadczył zimna – prawdziwego zimna, nie tego z puszki – ponieważ urodził się na Filipinach, gdzie spędził również wczesne dzieciństwo.
„Gumersindo Aute, ojciec artysty, pracował dla Tobacco Company of the Philippines, która w latach 30. XX wieku przydzieliła go do Manili. Tam poznał inną Hiszpankę, Amparito, i wzięli ślub. Luis Eduardo urodził się w 1943 roku pośród bomb, które zniszczyły większą część miasta podczas II wojny światowej. Jego matka i syn zostali cudem uratowani. Jego ojciec również przeżył, a rodzina była świadkiem odbudowy miasta, aż do 1951 roku, kiedy Autesowie postanowili wrócić do Hiszpanii i osiedlili się w Madrycie w mieszkaniu przy ulicy Pintor Rosales”.
W dzieciństwie spędzonym w Azji Aute otrzymał dwa prezenty, które ukształtowały jego życie: pudełko farb i gitarę. Na sukces muzyczny trzeba było trochę poczekać. Jego sukces artystyczny był natychmiastowy: „Zacząłem malować, gdy miałem sześć lub siedem lat; pierwszą rzeczą, którą narysowałem, był mój ojciec leżący w łóżku”, wspominał Aute w wywiadzie dla hiszpańskiej publikacji w wieku 12 lat. Młody Aute, który przyznał się do wielbiciela Cézanne’a, Gauguina, Renoira, Velázqueza i Zuloagi, wyróżniał się jako malarz już w tak młodym wieku. Media opisywały go jako „cudowne dziecko”.
Przeczytaj także Tragiczne samobójstwo Waldo de los Ríos, odnoszącego sukcesy muzyka lat 60. i 70. XX wieku Leonor Burmistrz Ortega
„W wieku ośmiu lat namalował już wszystkich sąsiadów. W wieku 16 lat zorganizował swoją pierwszą wystawę indywidualną. Był artystą kompletnym. Nie rozumiał sztuki jako zbioru indywidualnych dyscyplin; widział ją jako całość i wierzył, że trzeba wiedzieć wszystko: ktoś, kto komponuje, maluje, rzeźbi, kręci filmy lub pisze” – zauważa Fernández.
Mały Luis Eduardo otrzymał w Manili trzeci prezent: rodzice zabrali go do kina, a chłopiec zakochał się w siódmej sztuce. Więc kiedy Hollywood przybył do Hiszpanii w latach 60., aby nakręcić duże produkcje kolorowe, Aute nie wahał się, aby zapisać się na sesję zdjęciową.
Przeczytaj także Luis Eduardo Aute publikuje swoją ilustrowaną książkę „El Giraluna” REDAKCJA
„W 1962 roku dołączył do ekipy Cleopatra, reżyserowanej przez Josepha L. Mankiewicza, jako tłumacz języka angielskiego, francuskiego i hiszpańskiego oraz asystent drugiej ekipy reżysera”. Ta praca przyniosła mu dochód, który wydał na podróż do Paryża, gdzie „nawiązał kontakt z autorami piosenek”.
W tym czasie Aute komponował i śpiewał, czasami publicznie, „żeby flirtować”. Ale ta zwykła zabawa wkrótce stała się czymś o wiele więcej. „Luis Eduardo spotykał się już z Marichu, która miała zostać jego żoną na całe życie. Miała dwie przyjaciółki, które śpiewały, a Aute napisał dla nich piosenki: „Rosas en el mar” (Róże w morzu) dla Massiel i „Daniel” (Daniel) dla Mari Trini. „Rosas en el mar ” (Róże w morzu) był hitem” – wspomina biograf.
Od tego momentu wszystko szło gładko. Pewien dyrektor wytwórni przekonał Aute, by nagrał własne piosenki. Wydał „Aleluya No. 1 ”, usłyszał ją amerykański autor piosenek i nagrał cover po angielsku. Był to tak wielki hit w Stanach Zjednoczonych, że Aute został zaproszony do amerykańskiej telewizji, gdzie porównywano go do Boba Dylana.
KONIEC LAT 60., POCZĄTEK LAT 70. MŁODY LUIS EDUARDO AUTE.
Inne źródłaTak wiele sukcesów na tak wiele sposobów było zbyt wiele. „Aute przeżył kryzys w 1968 roku; przestał malować i grać, ponieważ bał się publiczności. Śpiewał tylko w kilku stacjach radiowych, ale kontynuował komponowanie dla innych artystów, takich jak Rosa León, która spopularyzowała jego piosenki”.
Fernández wyjaśnia, że ta niechęć do opinii publicznej była długotrwała. Luis Eduardo wyzdrowiał w 1979 r., kiedy wziął udział w wiecu CNT i zaczął tracić strach. Wrócił do występów, a publiczność niezmiennie prosiła go, aby zaśpiewał „Al alba ”, piosenkę, którą skomponował w 1974 r. jako piosenkę miłosną, ale która stała się symbolem antyfrankizmu „kiedy Rosa León zadedykowała ją ostatnim osobom straconym przez reżim w 1975 r.”
Po utracie strachu Aute wrócił do malarstwa i sceny. Połączył swój głos z głosami innych wielkich piosenkarzy i przyjaciół, aby dać niezapomniane koncerty, takie jak ten, który odbył się 4 marca 1983 roku w Madrycie. "Luis Eduardo wykonał Rosas en el mar, Aleluya n°1, A por el mar, Rojo y negro i Al Alba . Ustąpił miejsca Pabló Milanésowi, który zaśpiewał Anda i Para vivir . Potem wszedł Serrat, by zaśpiewać Paraules d'amor i De Alguien manera . Silvio Rodríguez wykonał Dentro . A Teddy Bautista zakończył z Andą suelto Szatana .”
Przyjaźń nie była tylko kwestią sceniczną: „Wszyscy zbierali się w domu Aute. Ludzie o różnych poglądach przychodzili do jego mieszkania na ulicy Jorge Juan, żeby napić się i pogawędzić. Tam narodziła się ideologiczna fuzja, gdzie rozmawiali o wszystkim bez napięcia. To właśnie w tym mieszkaniu Joan Manuel Serrat i Joaquín Sabina spotkali się pewnej nocy, gdy Aute zaprosił ich po występie w programie telewizyjnym”.
„Aute został zaproszony do amerykańskiej telewizji, gdzie porównywano go do Boba Dylana.”Luis Eduardo Aute napisał setki piosenek, opublikował kilkanaście zbiorów poezji, brał udział jako scenarzysta, reżyser lub projektant scenariuszy w tyluż filmach i pokazał swoje prace malarskie na setkach wystaw indywidualnych i zbiorowych. Fernández, który napisał również biografie Mari Trini i Waldo de los Ríos, mówi, że Aute „był najtrudniejszy, ponieważ bardzo trudno jest zmierzyć się z postacią człowieka, o którym wszyscy mówią z uznaniem, którego wszyscy kochają. Człowieka, który nigdy nie zboczył ze swoich idei ani ze swojej drogi. Wszechstronnego i konsekwentnego artysty”.
lavanguardia
