Tęsknota za miłością w czasie odosobnienia

Skutki pandemii, która rozpoczęła się w 2019 r. i rozprzestrzeniła się na całą planetę w 2020 r., przyniosły liczne owoce dziennikarskie, a stopniowo także literackie. Po zniesieniu blokady pojawiło się wiele pamiętników i osobistych świadectw autorów, którzy przeżyli ten trudny czas. Powieści się ukazują: jedna z największych hitów bieżącego sezonu, Las que no duermen Nash , autorstwa Dolores Redondo, rozgrywa się w trakcie wybuchu choroby, która stawia przed główną bohaterką szereg przeszkód.

Teraz pojawia się tytuł, który ukazał się w języku niderlandzkim w 2022 r.: Monterosso mon amour (Acantilado po hiszpańsku/Quaderns Crema po katalońsku; tłumaczenia G. Fernández Gómez i M. Rosich), który również w dużej mierze koncentruje się na okresie odosobnienia. Autor, Ilja Leonard Pfeijffer, którego nazwisko jest trudne do wymówienia, jest cenionym i nagradzanym pisarzem w Holandii. Posiada bogatą bibliografię z różnych gatunków i obecnie mieszka we Włoszech.

Acantilado opublikował już w 2021 roku długą powieść Grand Hotel Europa , na temat której powiedział Nurii Escur w tej gazecie, że „w Europie jest tak wiele przeszłości, że nie ma już przyszłości” i że „turystyka nie jest nieszkodliwa, zabija miasta, zabija ich duszę”. Niedawno wydana książka również bazuje na obu koncepcjach.

⁄ Carmen szuka schronienia w swojej wyobraźni i często wraca wspomnieniami do wakacji na Morzu Śródziemnym

Monterosso mon amour to opowiadanie, nowela licząca 111 stron, krótka i przyjemna w czytaniu. Główny bohater, holenderski bibliotekarz, jest mężem dyplomaty, który nigdy nie osiągnął sukcesu zawodowego, a teraz cieszy się wygodną i dobrze płatną emeryturą.

Ona, Carmen, czuje się stara, „bo lubi czytać”, uważa, że ​​jej osobiste zainteresowania i obsesje świata coraz bardziej się rozchodzą, i krótko mówiąc, prowadzi monotonne życie, które dalekie jest od tego, czego oczekiwała od życia. Ucieka do wyobraźni, łaknie wspaniałych historii i często wraca wspomnieniami do wakacji nad Morzem Śródziemnym, które spędziła z rodzicami, będąc nastolatką, gdzie poznała włoskiego chłopaka, który jej się spodobał, i gdzie pod powierzchnią wody morskiej otrzymała swój pierwszy pocałunek.

Przybycie pisarza do biblioteki, w której pracuje jako wolontariusz – samego Pfeijffera, będącego jego karykaturą – wywołuje w nim silne emocje. Podczas wydarzenia publicznego autorka porusza kwestię turystyki masowej i wspomina nadmorskie miasteczko Monterosso, gdzie Carmen przeżyła młodzieńcze olśnienie. Za kilka dni poleci linią KLM na lotnisko w Genui, skąd uda się do małego miasteczka, które tak wiele dla niej znaczyło.

W pensjonacie prowadzonym przez piękną Tizianę, główna bohaterka rozpoczyna szczególne poszukiwania utraconego czasu.

Tam, w Monterosso, w pensjonacie prowadzonym przez piękną Tizianę, z egzemplarzem Śmierci w Wenecji na stoliku nocnym, Carmen rozpoczyna szczególne poszukiwania utraconego czasu. Zbiegiem okoliczności dziwny wirus, który pojawił się w odległych Chinach, dotarł do Włoch i zmusza władze do zamykania placówek, skracania godzin otwarcia i ograniczania podróży. Również w liguryjskim miasteczku, w którym osiedlił się główny bohater, a które zostało osieroconych przez turystykę.

Carmen Pfeijffera mogłaby powiedzieć, podobnie jak Parthenope Sorrentina, że ​​młodość być może jest cudowna... ale nie trwa długo. Powieść autora z Rijswijk nawiązuje także do niektórych nowszych tytułów autorów, którzy przekroczyli już siedemdziesiątkę, takich jak Julian Barnes czy Ian McEwan, którzy począwszy od trzeciego etapu życia spoglądają wstecz na swoje młodsze lata, starając się wyjaśnić, co mogłoby być inaczej lub co im umknęło w tamtym czasie, aby właściwie zrozumieć, co miało stanowić ich życie. Pfejffer, młodszy od wielkich przedstawicieli brytyjskiej literatury (urodził się w 1968 r.), nie musiał czekać, aż osiągnie odpowiedni wiek, aby wnieść znaczący wkład w tę tematykę.