Do kości: anoreksja w kinie

Nihal Candan, znana z udziału w konkursie mody, została aresztowana pod zarzutem przynależności do organizacji przestępczej i oszustwa kwalifikowanego, a po spędzeniu około roku w więzieniu została zwolniona z rozpoznaniem jadłowstrętu psychicznego . Jednak powaga tej choroby nie została wystarczająco zrozumiana przez opinię publiczną ani media. Ludzie nie powstrzymali się od okrutnych komentarzy na temat tej młodej kobiety, która szybko traciła swoje ciało. To było bardzo smutne; wkrótce potem straciła życie. Fakt, że anoreksja stała się przyczyną śmierci w więzieniu, krzyczy, że ta choroba nie jest problemem osobistym, ale polityczną raną. Jedzenie w więzieniu jest narzędziem władzy, roszczeniem do ciała; niejedzenie jest najbardziej radykalnym sposobem odrzucenia tego roszczenia.

Być może Nihal również krzyczała „nie” swoim ciałem, czego nikt inny nie słyszał. Ale odrzuciliśmy ten krzyk jako „osobistą słabość”. Samo traktowanie anoreksji jako zaburzenia medycznego sprawia, że ​​systemy, które ją tworzą, stają się niewidoczne. Podczas gdy psychiatria klasyfikuje tę chorobę za pomocą diagnoz, często milczy na temat norm piękna, przedstawień medialnych, nacisków klasowych i ról płciowych. W ten sposób anoreksja zostaje sprowadzona do „niedoboru” jednostki.

ANOREKSJA W KINIE

Po śmierci Nihal, „To the Bone” (2017) pokazuje, jak te ciche tragedie są estetyzowane i unieszkodliwiane. 20-letnia Ellen, która zmaga się z anoreksją, zostaje przyjęta do kliniki, która stosuje niekonwencjonalne metody, jako ostatnia nadzieja po wielu próbach leczenia. Tutaj zaczyna mieszkać z młodymi ludźmi takimi jak ona i jest zmuszona na nowo odkryć zarówno swoje ciało, jak i swoją tożsamość. Ten film Netflixa zwraca uwagę swoim wysiłkiem, aby uczynić złożone i bolesne zaburzenie psychiczne, jakim jest jadłowstręt psychiczny, wizualnie „atrakcyjnym”. Kościste ciało i blada twarz Lily Collins prezentują „chorobliwą elegancję” na ekranie, ale zostają sprowadzone do stylizowanej melancholii oderwanej od rzeczywistości. Jednak twarz anoreksji to załamanie, którego nie da się ukryć popękaną skórą, wypadającymi włosami, pustym wzrokiem i makijażem. Aby uczynić ten ból „możliwym do oglądania”, film przekształca anorektyczne ciało w niebezpieczny obiekt „thinspiration”. Narracja jest utkana z klisz. Charyzmatyczna postać lekarza grana przez Keanu Reevesa ujmuje chorobę w mit zbawiciela zdominowanego przez mężczyzn. Z drugiej strony postacie kobiece są przedstawiane jako kruche, histeryczne i zdezintegrowane postacie. Prawdziwe procesy leczenia nie wymagają heroicznej narracji; wymagają zbiorowego wsparcia, cierpliwości i strukturalnej transformacji. Jednak film dramatyzuje nawet powrót do zdrowia i sprzedaje je jako estetyczną transformację. Najbardziej problematycznym punktem jest to, że anoreksja jest przedstawiana jako estetyka tożsamości. Jednak ta choroba nie jest „wyborem”, ale ostatnim mechanizmem obronnym jednostki otoczonej rolami płciowymi, mitami piękna i obsesją kontroli. „Aż do kości” nie oddaje tej głębi. Zadowala się powierzchowną reprezentacją, która służy „kultowi elegancji”, który rzekomo krytykuje. Senna gra aktorska Lily Collins, stereotypowa przeszłość bohaterów i wykorzystanie w filmie tematu anoreksji wyłącznie jako dramatycznego tła sprawiają, że nie jest to „projekt uświadamiający”, lecz spekulacja estetyzująca rzeczywistość.

Kino nie powinno zadowalać się samym opowiadaniem; powinno stawiać sobie pytania, w jaki sposób opowiada, jakie struktury odtwarza i co czyni niewidocznym.

CO POWINNO ZROBIĆ KINO?

Śmierć Nihal Candan można pojąć nie poprzez powierzchowne przedstawienia takie jak To the Bone, ale poprzez narracje, które ujawniają nagą rzeczywistość systemu. Ponieważ zaburzenia odżywiania nie są indywidualnymi wyborami; są cichymi świadkami systematycznej opresji, płci i władzy ustanowionej na ciele. Śmierć Nihal to nie tylko powolne wymazywanie kobiety; to echo zbiorowej ciszy społeczeństwa, więzienia, medycyny, mediów i kina. Aby przełamać tę ciszę; kino powinno przedstawiać anoreksję nie jako „kobiecy dramat”, ale jako polityczny opór ciała. Teksty takie jak Birth of Prison Michela Foucaulta (dyscyplinowanie ciała), Fragile Life Judith Butler (polityka opłakiwanych ciał) i Sexual Politics of Meat Carol Adams (relacje jedzenia, płci i władzy) mogą być przewodnikiem w celu głębokiego zrozumienia tych kwestii. Równie ciekawymi alternatywami dla zrozumienia złożoności anoreksji są poruszający film dokumentalny HBO Thin (2006) oraz estetyczno-polityczna opowieść Todda Haynesa Superstar: The Karen Carpenter Story (1987).

CHOROBA POLITYCZNA

Nieprzypadkowo anoreksję historycznie opisywano jako „histeryczną kobietę”. Zmedykalizowany przez Sir Williama Gulla w XIX wieku, ten problem, w połączeniu z założeniami Freuda na temat „niedoboru kobiecego”, kodował kobiety jako istoty nieracjonalne, niekontrolowane i niekompletne. Ta idea została wyryta w języku medycyny. Jednak literatura feministyczna odrzuciła to podejście i ujawniła, że ​​anoreksja jest chorobą społeczną. Odczytywano ją jako rodzaj „cichego sabotażu” przeciwko mitowi piękna i ciągłemu nadzorowi kobiecego ciała. Ciało anorektyczne może być ciałem odseksualnym, które przeciwstawia się patriarchalnemu spojrzeniu, które zaprzecza pożądaniu. Jedzenie to nie tylko jedzenie; to symbol kulturowy, seksualny i klasowy. W książce The Sexual Politics of Meat Carol Adams pokazuje, że jedzenie mięsa jest kodowane jako znak męskiej siły, podczas gdy weganizm jest kodowany jako uspokojona kobiecość. W tym kontekście anoreksja nie jest w stanie wojny z jedzeniem; tak jest z patriarchalną kulturą konsumpcyjną. „Niejedzenie” to nie tylko bycie głodnym; odrzucenie bierności to złamanie posłuszeństwa. Zwłaszcza dla kobiet więźniarek jedzenie jest nie tylko źródłem pożywienia, ale także środkiem reprodukcji autorytetu. Zrezygnowanie z niego to ostatnia deska ratunku przed uwięzieniem w tożsamościach i rolach narzuconych przez system. Ciało anorektyczne to krzyk, który rozbrzmiewa w tym schronieniu. Imię Nihal, która niestety podniosła świadomość na ten temat swoją śmiercią w naszym kraju, może zająć swoje miejsce w walce o reformę więziennictwa i autonomię cielesną kobiet.