Hamdullah Suphi Tanrıöver, drugi minister edukacji narodowej Republiki

Autor, który ma na swoim koncie wiele dzieł, które stały się częścią literatury tureckiej, w tym „Namik Kemal Bey in Magosa”, „Dağ Yolu”, „Günebakan” i „Anatolijską walkę narodową”, zapisał się w historii również jako pierwsza osoba, która odczytała hymn narodowy w Wielkim Zgromadzeniu Narodowym Turcji (TBMM).

Tanrıöver urodził się w Aksaray w Stambule w 1885 roku jako wnuk Abdurrahmana Samiego Paszy i najmłodszy syn Abdüllatifa Suphi Paszy i Ülfeta Havvy Hanıma.

Tanrıöver należy do rodziny Kocamemioğulları, która wraz z ojcem przeprowadziła się z Kastamonu do Mory. Stracił ojca, gdy miał zaledwie rok.

Autor spędził dzieciństwo w rezydencji swojego dziadka w Çamlıca i rezydencji swojego ojca w Fatih. Rezydencja była jednym z miejsc często odwiedzanych przez uczonych i podróżników ze Wschodu i Zachodu ze względu na krąg dziadka i ojca Tanrıövera.

Hamdullah Suphi, który ukończył szkołę podstawową w Kısıklı, Altunizade i Numune-i Terakki, ukończył szkołę średnią i średnią w Galatasaray Mekteb-i Sultanisi.

Pierwszy wiersz Tanrıövera, zatytułowany „Namık Kemal”, został opublikowany pod innym nazwiskiem w 1902 roku w czasopiśmie „Şura-yı Ümmet” wydawanym w Paryżu przez Młodych Turków, w tym jego wuja Samipaşazade Sezai.

Autor, który w młodości pisał głównie wiersze bohaterskie, w latach 1905–1907 pracował jako porucznik w Wydziale Tłumaczeń Administracji Regie, w Wydziale Korespondencji Ministerstwa Defter-i Hakani, a także w Pracowni Tłumaczeń w Ratuszu Miejskim.

Hamdullah Suphi Tanrıöver wygłosił szereg wykładów w Ayasofya Rüşdiyesi w 1908 r., w Darülmuallim w 1910 r. oraz na Wydziale Literatury Darülfünun w 1913 r. Brał też udział w życiu społeczności Fecri Ati jako poeta i krytyk.

W 1913 r. udał się do Berlina i Petersburga wraz z komisją powołaną w celu utrzymania ziem Edirne i Tracji, utraconych po wojnie bałkańskiej, w granicach Imperium Osmańskiego.

Tanrıöver brał udział w działalności Stowarzyszenia Tureckiego, Towarzystwa Ojczyzny Tureckiej, Ogniska Tureckiego i Stowarzyszenia Wiedzy Tureckiej, a także był prezesem Ognisk Tureckich. Ten udany mówca przyciągnął uwagę swoimi przemówieniami na spotkaniach protestacyjnych w Stambule z powodu okupacji Izmiru przez Greków w maju 1919 r.

Tanrıöver, który pełnił funkcję posła z Saruhan (Manisa) w ostatnim parlamencie osmańskim, udał się do Ankary i przyłączył się do wojny o niepodległość po zajęciu Stambułu i zamknięciu Ognisk Tureckich.

Mistrzowski pisarz wszedł do Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Turcji w 1920 r. jako przedstawiciel Antalyi i został mianowany ministrem edukacji (Ministerstwo Edukacji Narodowej) w tym samym roku. Pisarz, który pełnił również funkcję dyrektora generalnego prasy i wywiadu, pisał również artykuły broniące Walki Narodowej przed prasą w Stambule.

Tanrıöver, który poczynił wielkie wysiłki, aby Marsz Niepodległości, napisany przez poetę niepodległościowego Mehmeta Akifa Ersoya, został przyjęty jako hymn narodowy Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Turcji, zyskał na znaczeniu dzięki swojej bojowej postawie i umiejętnościom oratorskim.

Tanrıöver przekonał Mehmeta Akifa Ersoya, który nie wziął udziału w konkursie, ponieważ była nagroda za napisanie hymnu narodowego, i przeczytał „Marsz Niepodległości” po raz pierwszy i 4 razy z rzędu na mównicy parlamentarnej. Udany pisarz widział Marsz Niepodległości jako ważny symbol walki Anatolii.

Tanrıöver, który zyskał sławę dzięki swoim zdolnościom krasomówczym i który zasłynął jako „narodowy mówca” i „republikański mówca” dzięki skutecznym przemówieniom wygłaszanym wśród publiczności i w parlamencie, wszedł do drugiego parlamentu w 1923 r. jako przedstawiciel Stambułu.

Hamdullah Suphi, który wywarł wpływ na opinię publiczną swoimi przemówieniami chwalącymi nową Turcję i reformy republikańskie w latach po republice, sprzeciwił się prawu o zamknięciu lóż derwiszów i zawijów podczas posiedzeń Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Turcji w 1925 r.

Tanrıöver, który reaktywował Ogniska Tureckie w Stambule i założył Muzeum Etnograficzne, pełnił funkcję ambasadora w Bukareszcie w latach 1931–1943.

Tanrıöver został wybrany na posła z okręgu İçel w 1944 r. i ze Stambułu w 1946 r., a w 1950 r. został niezależnym posłem z Manisy z listy Partii Demokratycznej, a w 1954 r. został posłem ze Stambułu. Po przegraniu wyborów w 1957 r. jako kandydat Partii Hürriyet, Tanrıöver przeszedł na emeryturę i zamieszkał w rezydencji Suphi Paşa w Horhor.

Tanrıöver, którego wiersze, opowiadania, artykuły i krytyki literackie publikowano w różnych czasopismach, w tym „Şura-yı Ümmet”, „Yeni Gazete”, „Servet-i Fünun”, „Resimli Kitap”, „Musavver Muhit”, „Türk Yurdu”, „Genç Kalemler”, „Hak”, „İkdam”, „Akşam”, „Rübab”, „Hakimiyet-i Milliye” i „Muallim” pisali wiersze głównie o tematyce miłosnej i przyrodniczej.

Tanrıöver napisał artykuły i przemówienia zatytułowane „Fazy unii islamskiej”, „Sztuka i nasza niepodległość”, „Dzisiejsze zagrożenia i przywódcy ludu”, „Zasady nacjonalizmu”, „Reżim radziecki” i „Historyczne rozważania na temat unii arabskiej”. Twierdził, że ostatnią turecką ojczyzną, którą krzyżowcy próbowali podzielić i połknąć, była Anatolia i że jedynym sposobem na utrzymanie Anatolii na nogach jest kultura narodowa.

Autor, który przedstawiał swoje dzieła czytelnikom także pod pseudonimami „Toplu İğne”, „Yutmaz”, „Hasad”, „Keçiboynuzu”, „İstanbulin” i „Münekkid”, w publikowanych przez siebie wierszach i artykułach wykazywał skłonność do humoru.

Poeta, który napisał dzieła „Namik Kemal Bey Magosa'da”, „La question armenienne et un point de vue Turque”, „Dağ Yolu”, „Günebakan” i „Anatolian National Struggle” i brał udział w narodowym ruchu literackim, pisał również wiersze, w których porzucił aruz i używał sylabicznego metrum i prostego języka. Spośród jego dzieł „Dağ Yolu” zostało ponownie wydane z nowymi literami, a „Günebakan” z objaśnieniami.

Pogrzeb Hamdullaha Suphi Tanrıövera, który zmarł w Stambule 10 czerwca 1966 r., odbył się na cmentarzu rodzinnym w Merkezefendi.