De ‘Godfather of Britpop’ als folkmuzikant – Paul Weller eert nu zijn eigen helden
Op de een of andere manier is het weer 1995. De vier grootste Britpopbands zijn terug. Blur bracht in 2023 hun negende album uit, "The Ballad of Darren", en in juni 2025 verscheen er meer van Jarvis Cockers Pulp, "More". Op 25 juli brengt Oasis een nieuwe liveversie van "Cigarettes & Alcohol" uit (voorlopig alleen digitaal) naast hun wereldtournee.
En "Antidepressants" is de titel van Suede's album over angst en paranoia, dat op 5 september 2025 uitkomt. Nu slaat de "Godfather of Britpop" toe – Paul Weller, wiens bands The Jam en The Style Council belangrijke invloeden waren van Britpop – net als de Kinks en de Beatles.
Wellers album heet "Find El Dorado" – een "emotionele kaart van zijn muzikale DNA" met de liedjes, muzikanten en bands die hem gevormd hebben. Het mythische land van goud, El Dorado, is een metafoor voor onbereikbare dromen en ligt ook "voorbij de bergen van de maan" in het meanderende folkliedje "El Dorado" van de weinig bekende songwriter Eamon Friel, die in 2019 overleed. Wellers stem klinkt rauwer dan recentelijk, en zijn petekind Noel Gallagher van Oasis speelt akoestische gitaar. Het is iets bijzonders!
Op zijn eerste coveralbum, "Studio 150", met daarop ook de b-kant van Oasis, "One Way Road", eerde Weller grote folknamen: Dylan, Lightfoot en Tim Hardin. Folk voert hier de boventoon. En met gasten als elektronicamuzikant Hannah Peel, neofolkmuzikanten Amelia Coburn en Declan O'Rourke, en de Senegalese korameester Seckou Keita, worden andere vergeten barden afgestoft. Ooit gehoord van Duncan Browne, of Lal en Mike Waterson?
Of van onehitwonder Brian Protheroe, die in 1974, toen de 16-jarige Weller al rockte bij The Jam, een verloren weekend schetste in het nummer "Pinball". De saxofoon van Manu Dibango danst door Wellers coverversie. Een mondharmonica onderbouwt "Clive's Song", een blues van de Schotse troubadour Hamish Imlach, waarin Weller de microfoon deelt met Led Zep-zanger Robert Plant.
Het is duidelijk dat Weller de albumtitel ziet als een uitnodiging aan de luisteraar om dit El Dorado van werkelijk prachtige, zelden of nooit gehoorde nummers te ontdekken. Het land van goud van de 67-jarige bestaat uit 15 nummers, die, in tegenstelling tot "Studio 150", naadloos in elkaar over lijken te lopen. "Nobody's Fool", met zijn strijkers en dreunende piano, klinkt als een Britpopnummer – unplugged. Geen wonder: deze studie van eenzaamheid werd geschreven door Kinks-leider Ray Davies – voor een obscure band genaamd Cold Turkey.
Over cold turkey gesproken: The Beatles, de band die Weller in 1967 voor het eerst in zijn greep kreeg toen hij op achtjarige leeftijd de single "Strawberry Fields Forever/Penny Lane" hoorde, zijn opnieuw afwezig. In plaats daarvan verschijnen de Bee Gees, waarbij Weller de originele ballad "I Started a Joke" uit '68 in toom houdt met een Neil Diamond-achtige zang.
Hun volgende albums zullen uitwijzen of deze geliefde petekinderen de draad van hun peetvader oppakken. Steve Cradock, gitarist van Ocean Colour Scene, produceerde het album. Hoog tijd voor de comeback van deze Britpopband.
Paul Weller – “Find El Dorado” (Parlophone) – uitgebracht op 25 juli
rnd
